Monday, September 12, 2005

Ο γιος, στα δεκαεννιά εδώ και λίγες μέρες, άντρας πια (έτσι νομίζει…) αποφάσισε να υποδεχτεί τη νέα χρονιά με τους φίλους του. Η κόρη, στα δεκαπέντε εδώ και έξη μήνες, κοτζάμ κοπέλα πια (έτσι νομίζει…), αποφάσισε να υποδεχτεί τη νέα χρονιά στο χιονισμένο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά και, κυρίως, με τις φίλες της εκεί. Εμείς, στο εικοστό έτος του συζυγικού βίου, ώριμοι πια (έτσι νομίζουμε…), εκπληρώσαμε την υποχρέωση αντίδρασης με τυπικά επιχειρήματα που, όπως κρυφοελπίζαμε, προβλημάτισαν μεν, δεν έπεισαν δε. Παρατήσαμε, λοιπόν, και τον σκύλο στο χωριό και, αδημονούντες για την πρώτη, μετά από είκοσι χρόνια, Πρωτοχρονιά κατά πως τραβάει η ψυχή μας, το ρίξαμε στη μελέτη. Ο περιοδικός Τύπος, στις γιορτές, μας ενημέρωνε λεπτομερώς για «φανταστικές» νύχτες σε «ονειρεμένες» αίθουσες, με «ονειρεμένη» μουσική και «ονειρεμένες» γεύσεις «πατροπαράδοτων», απολύτως Ελληνικών, εδεσμάτων, όπως μεταφέρω κατά γράμμα:
«Τριαντάφυλλο σολομού μπαλίκ σε ζεστό μπλινί με ξινή κρέμα και χαβιάρι οσιέτρ, καπουτσίνο αγκινάρας με τρούφα και λαβράκι μαρινέ, πράσινο ριζότο με φρέσκο αστακό, κλείνοντας με κρεμ μπριλέ φραγκοστάφυλο και κρέπα σοκολάτας με μους βαλρόνα σε βελουτέ μπανάνας!» Επειδή αυτά μου ήταν τόσο ακατανόητα, όσο και τα Γρεβενιώτικα στην αρχή της σταδιοδρομίας μου ως γαμπρός στα Γρεβενά, γύρισα σελίδα αναζητώντας πιο σαφείς εκδοχές δείπνου. «Το εορταστικό gala…», σε άλλη «ονειρεμένη» αίθουσα ξενοδοχείου, «…θα επενδυθεί μουσικά με μελωδίες άρπας... Ξεκινάτε με τη γευστική συμφωνία αστακού με χαβιάρι, κονσομέ τρυφερής βοδινής ουράς(!!!) και ραβιόλια γεμιστά με φουα γκρα, σορμπέ τρούφας, άγριο ελάφι με κολοκύθα και καραμελωμένα φύλλα αντίβ (που δεν τρώει ούτε το άγριο ελάφι!).» Ή «Το προσούτο Πάρμας σε μπασκέτα παρμεζάνας με ρόκα και ντοματίνια με σος βινεγκρέτ και μπαλσάμικο θα διαδεχτούν οι γαρίδες με σος αμερικέν σε φωλιά ζυμαρικών, σορμπέ λεμονιού με βότκα, πεσκανδρίτσα belle maunier με παπαρδέλες λαχανικών.»
Όσο διάβαζα τις προτεινόμενες -από έλληνες μαγείρους!- δειπνοσυνθέσεις, τόσο μου ερχόταν στο νου η εικόνα του βιρτουόζου, μεν, κλαρινίστα που παίζει, όμως, το όργανό του στην TV μασκαρεμένος πότε σε Ινδό, πότε σε Ζορό, πότε σε ταπετσαρία οίκου ανοχής, πότε σε Άρχοντα των Δακτυλιδιών και πότε σε όλα αυτά μαζί, ενώ φούντωνε μέσα μου η απορία: «Βρε αγάπη μου, στη Θεσσαλονίκη κατοικούν Μακεδόνες, Πόντιοι, Βλάχοι, Πελοποννήσιοι, Ρουμελιώτες, Σμυρνιοί, Κρητικοί, Θράκες, και άλλοι Ελληνάρες, ποιος, στην ευχή, θα πάει να φάει τις Ευρωπαπαρδέλες αυτές υπό τους ήχους άρπας(!); Μήπως όλοι έγιναν ξαφνικά Ευρωπαίοι; «Έτσι νομίζουν» απάντησε η συμβία και σήκωσε το τηλέφωνο. «Μάνα, ετοίμασε την πρασόπιτα, το πρασογούρουνο, το νιβατό, τα πέτουρα και την αλευριά, πάρε το χύμα μοσχόμαυρο και βάλε τον Πετρολούκα να κελαηδάει. Ερχόμαστε.».
Καλή Χρονιά! Ιαν05

Labels:

1 Comments:

At Fri Sep 23, 04:14:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Ευχαριστώ για την επίσκεψη στο δοκιμαστικό (και επί του σχολίου).
Προσπαθώ να δαμάσω την Τεχνολογία και να "στήσω" αξιοπρεπώς το μπλογκοσκυλόσπιτό μου. Πώς στην ευχή καταγράφω/συνδέομαι με τα blogs της αρεσκείας μου; Αν ξαναμπείς και έχεις χρόνο, ρίξε λίγο φως στο τούνελ!

 

Post a Comment

<< Home