Ναυτοσύνη made in Greece

Αφιερωμένο στους άρχοντες φρουρούς του "Μετώπου στη Θάλασσα" της νύφης του Θερμαϊκού.

Του ‘χε γίνει έμμονη ιδέα. Πού τα βρίσκει ο κερατάς ο γείτονας, δημόσιος υποϋπάλληλος, να, χτες μας πάρκαρε στη μούρη το νέο κορεάτικο χατς μπακ με τις αεροτομάρες του, τα φιμέ του τα τζάμια και το ψεύτικο μπόξερ να κουνάει απορημένο το κεφάλι του ανάμεσα στα μαξιλαράκια με φούντες στο πισινό παρμπρίζ.
Που να πάρει, και η δικιά μου η Πένυ, Παρθένα τη βάφτισε ο παππάς στο Καψοχώρι, σκότωσε το περιβολάκι και το ‘κανε λαιμαριά φακαντόρο για το κιμπαριλίκι μας, μα δε μπορούμε να αλλάζουμε και αυτοκίνητο κάθε έξη μήνες όπως οι διπλανοί.
«Την είδες την κούρσα των διπλανών;» ψιλοτσίριξε η Πένυ πάνω απ’ τον ώμο του. «Μας έπρηξε η Σάσα στο κομμωτήριο. Ηλεκτρικά παράθυρα, δέρμα τίγρεως στα καθίσματα, κάτι μαξιλάρια στα πλάγια που φουσκώνουν αν κατάλαβα καλά, ακόμα και η κεραία του ανεβοκατεβαίνει μόνη της, όχι σαν τη δική σου άχρηστε…» αυτό το ‘πε ναζιάρικα «κι άλλα πολλά που βούιζε η κάσκα και δεν τα ‘πιασα. Κατάλαβες το φρόκαλο; Νώντα, κάτι πρέπει να κάνουμε. Για ένα πρεστίζ ζούμε γαμώτο.»
Το βράδυ κοιμήθηκε ανήσυχα. Η «κεραία» του δε λειτούργησε, η Πένυ μουρμούριζε και κοιμισμένη, μέτρησε, κι αυτός δεν ξέρει πόσα, πρόβατα –περισσότερα κι από τα’ αληθινά που μέτραγε μικρός στο μαντρί- και στο τέλος κοιμήθηκε βλέποντας τεράστια κύματα να τον απειλούν και να τον πλακώνουν. Όπως τότε που ο γείτονας τον πήρε μαζί του για ψάρεμα με το τραμπάκουλο, που κοτσάρει στη ρυμούλκα για να το βλέπει όλη η γειτονιά, και κόντευαν να πνιγούν διακόσια μέτρα από τον Λευκό Πύργο όπου τα κεφαλόπουλα, λέει ο γείτονας, τρώνε καλά. Στο εκατοστό κύμα που έσκασε πάνω του, ξύπνησε. Καταϊδρωμένος, αλλά χαμογελαστός. «Εδώ σ’ έχω κερατά!» αναλογίστηκε και σκούντησε την Πένυ. «Μανάρα μου ξύπνα, θα πάρουμε σκάφος, όχι παίζουμε, να δείς ποιανού κεραία θα ανεβοκατεβαίνει γρηγορότερα μωρή» είπε και όρμηξε ακάθεκτος.
Τρείς βδομάδες μετά, κι ακόμη το παιδεύουν. Το σπίτι έχει γεμίσει προσπέκτους, οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν, «να!, δες κι αυτό, σαν το μπαλκονάκι της θείας Περσεφόνης στο ρετιρέ, τα παντζούρια δε μ’ αρέσουν», «όχι, όχι αυτό με τα πανιά, άμα φυσάει θα πρέπει να τα κατεβάζουμε, να αυτό με την τέντα θέλω», «ρε Πένυ, μπέρδεψες πάλι τα προσπέκτους, τα έπιπλα κήπου κοιτάς», και ούτω καθεξής.
Στην αντιπροσωπεία σκαφών αναψυχής, τα πράγματα φαίνονται πιο απλά. «Για ποιο σκοπό θέλετε σκάφος; Για ψάρεμα; Για αναψυχή; Για εντός του Κόλπου δραστηριότητα ή για την ανοικτή θάλασσα;» ρώτησε ο νεαρός –εξυπνάκιας του φάνηκε- και τι να του πείς, για να μπώ στο μάτι του γείτονα; Δεν πάει. Το «για εντός του κόλπου» φέρνει λίγο άσεμνο οπότε καταλήγουμε στο «εμείς, βασικά, για την πλάκα μας να πούμε, να ξεσκάμε δηλαδή, ευκολίες κάνετε;» και «προχώρα ρε μεγάλε και στα εξτρά».
«Βυθόμετρο, πυξίδα και δρομόμετρο είναι στάνταρντ εξοπλισμός. Δώρο της εταιρείας είναι και τέσσερα σωσσίβια, ένας πυροσβεστήρας, ένα κουτί πρώτων βοηθειών και ένα σετ ναυτικών φωτοβολίδων με το πιστόλι τους».
«Ωραία», σκέφτηκε, «βρήκαμε και φωτοβολίδες για το ντέρμπι της Κυριακής», αλλά «δε μου λες ρε μεγάλε, καλό το βυθοτέτοιο και τα λοιπά, άμα πέσει ομίχλη πώς γυρνάνε Νέα Κρήνη; Άκουσα ότι υπάρχουν κάτι κομπιουτεράκια που σου δείχνουν συνεχώς πού είσαι», « το τζι πι ες θα λέτε», «ναι το τζιπ αυτό», «αυτό ξέρετε είναι λίγο ακριβό, από τριακόσιες πενήντα χιλιάδε ςκαι πάνω, μπορείτε να βάλετε και ραντάρ, από τετρακόσιες χιλιάδες συν το Φι Πι Α και μάνιουαλ στα Ελληνικά», «ωραία βάλε κι ένα απ’ αυτά», «πρέπει να βάλετε υποχρεωτικά και ένα Βί Έϊτς Εφ, έχουμε με τριανταδύο, εξηντατέσσερα κι εκατόν είκοσι κανάλια», «βάλε τα εξηντατέσσερα, και στην τηλεόραση τόσα έχουμε και πιάνει φίνα, και κάνε τη σούμα σε παρακαλώ και πες μου και τα γραφειοκρατικά».
Τα γραφειοκρατικά έλεγαν για Δίπλωμα κατόπιν εξετάσεων στη θεωρία και στην πράξη, αλλά «χέσε μας δικέ μου, ποιος να τρέχει τώρα σε δασκάλους κι αηδίες, ας είναι καλά ο ξάδερφος στο Λιμενικό».
Κι έτσι ένα ωραίο απόγευμα καταπλέει στη οδό Μπουρλοτιέρηδων και επί ανοξείδωτης ρυμούλκας το «σκάφος» και παρκάρει δίπλα στο τραμπάκουλο του γείτονα.
Στο κομμωτήριο, οι κάσκες βούϊζαν ενοχλητικά και η Πένυ κόντευε να βραχνιάσει «ψιθυρίζοντας» εμπιστευτικά στη Σούλα «έξι δορυφόροι του λένε που να πάει και μιλάμε σ’ όλο τον κόσμο από εξηντατέσσερα κανάλια» και «είναι αβύθιστο σου λέω, ακόμη και οι μοκέτες του επιπλέουν». Στο «λέμε να πάμε στο Πόρτο Καρράς, για το καζίνο καλέ, το Σάββατο», η Σάσα, η γειτόνισσα, γύρισε τον διακόπτη της κάσκας στο φούλ και βυθίστηκε στην απελπισία.
Στο καφενείο, το ίδιο θέμα. «Που να στα λέω γείτονα, Τριανταδύο μίλλια για πλάκα τα πιάνει. Έχει και ότο πάιλοτ, να ‘χεις τα χέρια σου ελεύθερα» του ‘πε κλείνοντας το μάτι. «Είσαι για μια τσάρκα την Κυριακή; Στη χρωστάω ρε μπαγάσα» Ο γείτονας κάτι σαν ναι μουρμούρισε άφησε το μισό καφέ κι έφυγε σπινάροντας.
Κι ήρθε ένα Σάββατο, ντάλα μεσημέρι, που το χατς μπακ καρφώθηκε στο δέντρο στο δρόμο για την Κατερίνη, ενώ την ίδια ώρα τα κεφαλόπουλα διακόσια μέτρα από τον Λευκό Πύργο, στο σκατοφάναρο γι αυτούς που ξέρουν, απολάμβαναν τον Νώντα και την Πένυ πίνοντας το γάργαρο νερό του Θερμαϊκού στην υγειά της Ελληνικής Ναυτοσύνης.