Saturday, February 24, 2007

Στη μάνα μου

που ποτέ της δεν ήξερε τι έκανα



Εικοσιπέντε χρόνια παρά ένα μήνα, σχεδόν. 31 Μαρτίου, 11 το βράδυ.
Ο αξιωματικός επιχειρήσεων μπροστά από τον Χάρτη δίνει τις τελευταίες οδηγίες. «Ο τομέας που θα ψάξετε είναι εδώ –δυτικά της Μήλου- πλοίο ελέγχου Ελικοπτέρων είναι η φρεγάτα Χ, επικοινωνία στη συχνότητα Β. Ο καιρός είναι καλός, αίθριος, με ανέμους μεταβλητούς 2 με τρία μπωφόρ, το φεγγάρι μισό, η ορατότητα καλή».
23:30. Τα δύο Ελικόπτερα απογειώνονται και παίρνουν ύψος πάνω από τη Σαλαμίνα κατευθυνόμενα προς την περιοχή της Άσκησης. Αποστολή τους ο εντοπισμός του «εχθρικού» υποβρύχιου που περιπολεί δυτικά της Μήλου.

Παρένθεση.
Τα Ελικόπτερα, στον Ανθυποβρυχιακό τους ρόλο είναι εξοπλισμένα με τις κατάλληλες συσκευές και όπλα για να εντοπίζουν και να καταστρέφουν υποβρύχια. Κύρια συσκευή εντοπισμού είναι το Σόναρ, συσκευή που εκπέμπει ήχο μέσα στο νερό και αυτός αντανακλάται πάνω στο υποβρύχιο και επιστρέφει διαδοχικά ‘οξύτερος’ αν το Υ/Β πλησιάζει ή ‘βαθύτερος’ αν το Υ/Β απομακρύνεται. Υπάρχει βέβαια και οπτική απεικόνιση σε οθόνη αλλά, για την εποχή που μιλάμε, το αυτί του sonarman εξακολουθούσε να είναι σημαντικός παράγοντας.
Για να κατεβάσει το σόναρ στο νερό, το Ε/Π σταματά ακίνητο και αιωρείται 30-40 πόδια (10-13μ) πάνω από την επιφάνεια και με το καλώδιο του βαρούλκου της συσκευής το κατεβάζει μέσα στο νερό σε βάθος από 10 μέχρι 500μ. Η όλη διαδικασία ονομάζεται Dip( από το dipping-πόντιση).
Για να «αιωρηθεί» το Ε/Π ακίνητο πάνω από τη θάλασσα, χρειάζεται τη συνδρομή ηλεκτρονικών συστημάτων και αισθητήρων που υποβοηθούν αυτόματα τις απαιτούμενες κινήσεις των χειριστηρίων γιατί στη θάλασσα δεν υπάρχουν συγκριτικά σημεία που χρειάζεται ο ανθρώπινος οργανισμός να βλέπει για να αντιλαμβάνεται αν είναι απολύτως ακίνητος. Τη νύχτα, δε, το πρόβλημα για την ανθρώπινη αντίληψη είναι, βεβαίως, ακόμα μεγαλύτερο.
Για να αιωρηθεί το Ε/Π ακίνητο, επιβάλλεται επίσης να έχει τη ‘μούρη’ του στον άνεμο, γιατί αν τον έχει στην ‘ουρά’ του, δεν μπορεί να είναι ‘οριζόντιο’ και απαιτεί πολλαπλάσια ισχύ του κινητήρα για να το καταφέρει. Και τα Ε/Π ΑΒ212 (της συγκεκριμένης αποστολής) είναι πολύ βαριά από τις συσκευές που κουβαλούν σε σχέση με την ισχύ των κινητήρων τους.
Το Ε/Π για να πάει στο επιλεγμένο σημείο που πρέπει να ‘ποντίσει’ το Σόναρ’, αρχικά ‘οδηγείται’ από το ηλεκτρονικό σύστημα στα 100 πόδια ύψος. Η διαδικασία λέγεται AP1 (από το Approach 1) και στη συνέχεια ο πιλότος το στρέφει στον άνεμο ελαττώνει την ταχύτητα στους 60 κόμβους και πατάει το κουμπί AP2 για να αναλάβει το ηλεκτρονικό σύστημα να ‘οδηγήσει’ το Ε/Π στα 30-40 πόδια πάνω από τη θάλασσα και να το ακινητοποιήσει σε αιώρηση. Κατά τη διαδικασία AP2, ΟΛΟΙ (καράβια-άλλα Ε/Π) βγάζουν τον σκασμό γιατί η φάση αυτόματης προσέγγισης είναι ιδιαίτερα ‘λεπτή’ και απαιτεί την απόλυτη προσήλωση των πιλότων σ’ αυτήν. Όταν τα όργανα δείξουν ότι το Ε/Π είναι τελείως ακίνητο, ο χειριστής της συσκευής Σόναρ διατάσσεται και κατεβάζει τη συσκευή στη θάλασσα. Μόλις ο ‘θόλος’ της συσκευής μπεί στο νερό, ο πιλότος πατάει ένα άλλο κουμπί (CABLE) και το ηλεκτρονικό σύστημα παίρνει πια πληροφορίες για να σταθεροποιεί το Ε/Π από το καλώδιο του Σόναρ που –αν το Ε/Π κινηθεί- ακουμπά σε ηλεκτρικές επαφές που ενεργοποιούν τις διορθωτικές κινήσεις μέχρι και ταχύτητα 5 κόμβων.

Κλείνει η παρένθεση.


Η βραδιά είναι υπέροχη. Μπροστά μου ο Σείριος, ο λαμπρότερος Φάρος του ουρανού συναγωνίζεται σε λάμψη το μισό φεγγάρι. Ο οξύς ήχος των κινητήρων και το χτύπημα του στροφείου στον αέρα, οικείοι ήχοι ζωντάνιας του πετούμενου, με κρατούν σε εγρήγορση, το βλέμμα κυκλικό όργανα-συσκευές-Σείριος-όργανα-συσκευές-Σείριος, αριστερά η νυχτερινή φωτεινή ομορφιά της Αθήνας (η νύχτα και η απόσταση ομορφαίνουν τα πάντα), δεξιά μου η Αίγινα και μπροστά το …Αιγαίο. Ήρεμο, αθόρυβο, σκοτεινό. Συγκυβερνήτης ο Νικόλας, εκπαιδευτής κι αυτός, έμπειρος, Χειριστής του Σόναρ και του Ραντάρ ο Χρήστος, απ' τους παλιότερους και τους καλύτερους.
Το Ελληνικό ακόμα να συνηθίσει στην ιδέα ότι υπάρχουν Ελικόπτερα που πετούν νύχτα.
«Αθήνα τα Π.Ν. 21 και 22, από την Αμφιάλη για περιοχή Δυτικά της Μήλου όπου θα συνεργαστούμε με πλοίο και θα πετάμε κάτω από τα 300 πόδια για διόμισυ ώρες» «Π.Ν. 21, πετάτε VFR ή IFR;» (πετάτε με κανόνες «όψεως» -βλέποντας;- ή με κανόνες «πτήσεως δι ‘οργάνων»)
«Από Π.Ν.21 πετούμε με κανόνες νυκτερινής πτήσης του Πολεμικού Ναυτικού, κάτω από τα 300 πόδια όπου δεν έχετε αρμοδιότητα ή ευθύνη, απλώς σας ενημερώνουμε.»
«Μα τα Ε/Π δεν πετούν νύχτα, Π.Ν.21, από πού πήρατε άδεια;»
«Σας στείλαμε Σχέδιο Πτήσεως, Καινούργιος είστε; Τρία χρόνια τώρα πετάμε ΚΑΘΕ νύχτα. Αν έχετε πρόβλημα, επικοινωνήστε με το ΓΕΝ. Καλή συνέχεια στη βάρδια σας.»
«Από Αθήνα, συνεχίζετε με δική σας ευθύνη»
«Από Π.Ν.21. Ελήφθη, κατενοήθη, Καληνύχταααα!» Κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια…




«22 το 21, κατεβαίνουμε στα 300», «300 πόδια ελήφθη το 22» και «Κοντρόλ (Πλοίο ελέγχου) από Π.Ν.21»
«Π.Ν.21 από Κοντρόλ δυνατά καθαρά. Αναφέρατε θέση σας.»
«Το Π.Ν. 21 και 22 δεκαπέντε μίλια Βορειοδυτικά στα 300 πόδια προσεγγίζουμε περιοχή, Οδηγίες»
«Από Κοντρόλ ελήφθη, σας έχω στο ραντάρ, συνεχίστε προσέγγιση, ο άνεμος στην περιοχή είναι μεταβλητός τρία με τέσσερα, η κατάσταση θαλάσσης στα τέσσερα, ορατότητα καλή. Θα αναλάβετε την έρευνα στον Βόρειο τομέα, εγώ στον Νότιο»
«Από Π.Ν.21 ελήφθη συνεχίζουμε προσέγγιση»

«Ρε συ Νικόλα, το ‘χει το κυματάκι του, από τον χθεσινό Βοριά θα ‘χει μείνει», «Θα δείξει, ευτυχώς έχει κάποια ορατότητα»
«22 το 21 εσύ στα Βορειοανατολικά και εγώ Βορειοδυτικά, όταν είσαι έτοιμος άρχισε τα dip, προσοχή στον άνεμο που αλλάζει διεύθυνση και στη φουσκοθαλασσιά. Ρίξε και καπνογόνο να δεις ακριβώς τον άνεμο εκεί που θα κάνεις dip. Θα ρίχνω κι εγώ στη μεριά μου γιατί μπορεί να είναι διαφορετικός.»
«Ο.Κ. από 22, ελήφθη»
«Κοντρόλ το 21 και 22 στους τομείς τους ξεκινούμε την έρευνα»
«Ελήφθη από Κοντρόλ, σε συνεχή επαφή»
«Ο.Κ. Π.Ν.21 στο ΑΡ1. Θα κάνω dip δίπλα στο καπνογόνο, εδώ ο άνεμος είναι από 345ο» «Το 22 στο ΑΡ1 εδώ το δικό μου δείχνει 045ο.»
«Το Π.Ν.21 ΑΡ2»
Το Π.Ν.22 ΑΡ2»
Και η ..παράσταση αρχίζει. Δυό Ελικόπτερα μέσα στη νύχτα σταματούν πάνω από τη θάλασσα, αιωρούνται στο σκοτάδι και κατεβάζουν τα σόναρ τους που εκπέμπουν το τσιριχτό ‘πίιινγκκκ’ αφήνοντας τον ήχο να διαχέεται στο νερό, να κυνηγά τη σκιά του, να χτυπά στο βυθό, στα βράχια, στα συμπαγή κοπάδια ψάρια και να επιστρέφει σαν φωτεινή γραμμή στην οθόνη του Χρηστάρα και στα ακουστικά του σαν κωδικοποιημένος ήχος που πρέπει να αποκωδικοποιήσουν τα αυτιά. Σε λίγο τα σόναρ ξαναβγαίνουν από το νερό, τα Ε/Π αγκομαχούν να ξαναπετάξουν μπροστά, καινούργια καπνογόνα και ξανά στο ΑΡ1, ΑΡ2, dip. Δυό μεταλλικοί χορευτές με ακρίβεια κινήσεων που απαιτεί η εύθραυστη ισορροπία της πτήσης και ο αιφνιδιασμός του ύπουλου ‘εχθρού’, του Υ/Β, που γλιστρά αθόρυβα στο σκοτεινό νερό και «λουφάζει» σαν αγρίμι για να μη το μυρίσουν τα λαγωνικά.
«Κάτι έχω εδώ, κατεβάζω τον θόλο στα 250» λέει ο Χρήστος. «Τρία πινγκ και φύγαμε» του λέω. «Ο.Κ. τρία πινγκ» δεν προλαβαίνει ν’ απαντήσει και στο δεύτερο φωνάζει «τον έχω τον καριόλη, 090ο τέσσερεις πεντακόσιες (γιάρδες), αξιοπιστία 3»
«Κοντρόλ και Π.Ν.22, το Π.Ν.21 επαφή προς 090ο και τέσσερεις πεντακόσιες, αξιοπιστία 3, πορεία του στόχου 350ο ταχύτητα 4 κόμβοι. 22 έλα για dip Βόρεια από εμένα στα δύο μίλια να του βγείς μπροστά του.» «Το 22 στο ΑΡ1 για τη νέα θέση» Σε λίγο αναφέρει έναρξη dip και μετά από ένα λεπτό «το 22, τον έχω κι εγώ προς 175ο δυόμισυ χιλιάδες γιάρδες, το κατάλαβε ότι τον έχουμε στρίβει Ανατολικά και αυξάνει ταχύτητα» «Ο.Κ. το 21 διακόπτω από παρούσα θέση και πάω τέσσερα μίλια ανατολικά, περνώντας από πάνω του θα ρίξω και μια χειροβομβίδα (στην άσκηση σημαίνει ότι του επιτίθεμαι με τορπίλη), θα καλοπεράσει αυτός σήμερα» «Φάτην μεγάλε» λέει ο Χρήστος καθώς αμολάει τη χειροβομβίδα από την τρύπα στο πάτωμα ενώ επιταχύνουμε για τη νέα θέση dip.
00:45. «Όλα τα όργανα Ο.Κ. καύσιμο 1400 λίμπρες, όλα καλά» λέει ο Νικόλας. «‘Α, και καλό μήνα, Πρωταπριλιά σήμερα! Λες να πουν ότι οι επαφές μας ήταν πρωταπριλιάτικο ψέμα; Αυτοί οι υποβρύχιοι δεν έχουν τον θεό τους»
«Δεν αποκλείεται, κάτσε τώρα να μπούμε ξανά στην πλώρη του να το χωνέψει. ΑΡ1»
«Κοντρόλ το 21 στο ΑΡ2 για dip»
Είναι το δέκατο τρίτο της σειράς. Πρωταπριλιά του 82, ώρα 00:52.

«Το 21 σε dip, επαφή προς 270ο τρεις χιλιάδες γιάρδες, πορεία του 110ο ταχύτητα 6 κόμβοι, φαίνεται να παίρνει βάθος»
«Κατεβάζω στα 300 πόδια» φωνάζει ο Χρήστος
«Ο.Κ. τρία πινγκ πάλι και σηκωνόμαστε, μου φαίνεται ότι ο αέρας άλλαξε διεύθυνση και ζορίζονται οι actuators (μοχλοί που με υδραυλική κίνηση ‘διορθώνουν’ την τάση του Ε/Π να κινηθεί από την ‘αιώρησή’ του)».
«Μπα», λέει ο Νικόλας «βλέπω το καπνογόνο, στην πλώρη μας είναι ο άνεμος»
«Τότε τι στο δια…» δεν προλαβαίνω να τελειώσω τη φράση μου.
Το Ελικόπτερο σηκώνει τη μούρη του στον ουρανό και πάει με δύναμη προς τα πίσω, καρφώνομαι στον τεχνητό ορίζοντα και στα όργανα, το ραδιοϋψόμετρο στα 20 πόδια, θα χτυπήσει η ουρά στη θάλασσα, ίσιωνε Νικόλα, μπροστά το χειριστήριο, εδώ σε θέλω μάγκα μου, τα διδάσκεις αυτά στους νέους, ίσιωσε καλό μου, κάτι μας τραβάει κάτω, ο γαμημένος ο θόλος, κόψ’ τον Χρήστο, τον έκοψα μου φωνάζει, μάλλον πριν από μένα, νοιώθω το νερό δίπλα μου, τραβάω το χειριστήριο ν’ ανέβει, ένα ρίγος στο σβέρκο μου, εικόνες σκόρπιες απ’ τη ζωή μου, καλά περάσαμε μέχρι εδώ, ’21 πού είσαι;’ ρωτάει το 22, ‘στη θάλασσα’ απαντάω και πατάω το κουμπί ενεργοποιώντας τους πλωτήρες ανάγκης, τρομακτικό το μπαμ του ανοίγματός τους δυό τεράστια λαστιχένια πούρα αριστερά και δεξιά, ο ήχος του κινητήρα οξύς, η ισχύς στο 110%, νοιώθω την αρμύρα στο στόμα μου και ξαφνικά διαβάζω στο ραδιοϋψόμετρο 300 πόδια και ο Ορίζοντας στο ίσιο του. Βγήκαμε!
Γυρίζω στον Χρήστο. «Το γαμημένο μας πήγαινε σούμπιτους κάτω. Βαρέσαμε στο νερό ξέρετε, ε;» μου λέει. Δεν χρειάζεται να μου το πει. Είναι βρεγμένος μέχρι το κόκαλο από το θαλασσινό νερό που μπήκε από την τρύπα του θόλου. Γυρίζω μπροστά. Το χέρι του Νικόλα είναι απλωμένο στη φάτσα μου με ένα τσιγάρο αναμμένο. Το παίρνω και τραβάω μια ρουφηξιά που πήρε το μισό. «Δικά σου τα χειριστήρια, 60 κόμβοι, πάμε πίσω. Εγώ αρχίζω τα διαδικαστικά»
«Κοντρόλ το 21, διακόπτουμε αποστολή λόγω βλάβης, έχουμε ανοίξει τους πλωτήρες ανάγκης και επιστρέφουμε στη βάση με 60 κόμβους. Το 22 θα έρθει μαζί μας για συνοδεία.»
«ελήφθη από κοντρόλ, καλή προσγείωση»

Εφτά τσιγάρα μετά, προσγειωνόμαστε στη Βάση. Πρωταπριλιά 02:30. Ο Διοικητής ενημερωμένος περιμένει αγουροξυπνημένος στο γραφείο του. Του αναφέρω τα καθέκαστα. 'Προφανώς βλάβη στο σύστημα αιώρησης, θα δείξουν και οι έλεγχοι των συστημάτων'.Με τη σειρά του ενημερώνει τον Αρχηγό Στόλου, που ξυπνάει και θέλει να δει τον πιλότο. Τζιπ, βάρκα, Αρχηγείο Στόλου, πήγε 03:30, ακούει, λέει και δυο καλά λόγια και ‘άντε να ξεκουραστείς θα τα πούμε αύριο το μεσημέρι με λεπτομέρειες’.
Ξεκαβαλλάω τη Χόντα μου πέντε παρα κάτι στα Βριλήσσια, ξεκλειδώνω και πέφτω με τη φόρμα στο κρεβάτι.
Ντριιιννν! Το τηλέφωνο. «Ποιος είναι πάλι;» αναρωτιέμαι και σηκώνω το ακουστικό.

«Κωστή; Είσαι καλά παιδί μου; Είδα ένα πολύ κακό όνειρο»

Από το σπίτι μου έφυγα στα 17 μου. Ποτέ η μάνα μου δεν με πήρε τηλέφωνο -από τη Θεσσαλονίκη- τέτοια ώρα. Ούτε είχε ξαναδεί κακό όνειρο. Πέντε παρά κάτι, το πρωί.
Εκτός από την Πρωταπριλιά του 82…
"Καλά είμαι, μάνα, καλά"

67 Comments:

At Sat Feb 24, 11:31:00 PM, Blogger Αντώνιος said...

με συγκίνησατε πολύ.

Τόσα χρόνια είναι αδύνατο να καταλάβω τι έχει ταβήξει ο πατέρας μου για να φέρει φαγητό στο σπίτι με 20000 ώρες πτήσεις σε 15 τύπους αεροσκαφών.

Προτιμώ να μην το σκέφτομαι...

μακάρι να μη σας ξανατύχει

 
At Sat Feb 24, 11:46:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Κι ο γιός μου Αντώνης είναι...
Είμαι σίγουρος ότι ο πατέρας σου -εκτός από το φαγητό που 'φερνε στο σπίτι- ευχαριστήθηκε κάθε μια από τις ώρες πτήσης του.
Ακόμα και οι στιγμές που νοιώθεις ότι θα ...πετάξεις ψηλά, σε σημαδεύουν θετικά στο υπόλοιπο της ζωής σου.
Εμένα μού 'τυχε μόνο αυτή η μία.

 
At Sun Feb 25, 12:04:00 AM, Blogger Xνούδι said...

Σκυλούκο..
Για μένα, αυτό είναι το 5χ5 σου...
Γουφ συγκινησιακά φορτισμένο.
Και φιλάκι το ίδιο.

 
At Sun Feb 25, 12:16:00 AM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Χνούδω μου, Σμουτς!

 
At Sun Feb 25, 01:19:00 AM, Anonymous Anonymous said...

Σαν κουβέρτα που σκεπάζει βρέφος αυτό το τηλεφώνημα ξημερώματα. Μόνο από μάνα.

Χαίρομαι που διάβασα αυτό το κείμενό σου. Και όχι μόνο.

 
At Sun Feb 25, 09:29:00 AM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

The best σχόλιο ever. Μπαμπάκη ξαναπάρε το Κύπελλο! Να 'σαι καλά! :)

 
At Sun Feb 25, 11:20:00 AM, Blogger σχολιαστής said...

Καταπληκτικό. Αυτά τα κείμενα αξίζουν. Αξιοποίησε ένα τμήμα του χρόνου σου για να αφήσεις ότι νομίζεις ότι αξίζει, γραπτό.


Αλήθεια, εξακολουθεί η δουλειά να γίνεται με τα ντίπ και τα ντάπ, ή έχει γίνει ευκολότερη με τις νέες τεχνολογίες;

 
At Sun Feb 25, 11:28:00 AM, Blogger Alkyoni said...

μ άρεσε το σχόλιο του μπαμπάκη και το χρησιμοποιώ κι εγώ εδώ..
με κατασυγκίνησες πατ πατ μας
:) καλημέρα σου

 
At Sun Feb 25, 11:40:00 AM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Σχολιαστή μου, εξακολουθεί και γίνεται έτσι με τα ελικόπτερα ΑΒ212 του Πολεμικού Ναυτικού που πετούν ακόμη. Το ίδιο γίνεται και με τα καινούργια Ε/Π Aegean Hawk (Sikorsky) μόνο που τα ηλεκτρονικά συστήματα ελέγχου πτήσης και αιώρησης είναι περισσότερα, νεότερης γενιάς και πιό αξιόπιστα. Η δουλειά δύσκολη μεν αλλά 'γεμάτη' και η εκπαίδευση σκληρή αλλά αποδοτική. Το Πολεμικό Ναυτικό -στις συνθήκες που διάβασες και ακόμη χειρότερες- μετράει τρείς αδίκως νεκρούς, από το Ε/Π στα Ίμια, στα 32 χρόνια από την ίδρυση της Νέας Ναυτικής Αεροπορίας.

Αλκυόνη, ναι, έτσι ακριβώς το ένιωσα κι εγώ... Να' σαι καλά!

 
At Sun Feb 25, 01:04:00 PM, Blogger Leon / σουταχαπει said...

H γεύση από τη θάλασσα και από τις μάνες.Ωραίο κείμενο!

 
At Sun Feb 25, 02:43:00 PM, Blogger Σταυρούλα said...

Ημίαιμε, διαβάζοντάς το σφίτχηκε το στομάχι μου βλέποντας τόσο κοντά τα όρια της ζωής και του θανάτου. Καθοριστική εμπειρία πρέπει να ήταν για σας. Χαίρομαι που το γράψατε. :))

 
At Sun Feb 25, 03:01:00 PM, Blogger Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα said...

Έτσι είναι οι μανούλες! Μανούλες σε κάτι τέτοιες διαισθήσεις!

 
At Sun Feb 25, 06:32:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Leon, ωραίες ...γεύσεις! :)

renata, (άντε για ...ξεφορτιστούμε) Πολύ καθοριστική. Χαλάλι που δώσαμε και το κύπελλο στον Μπαμπάκη! :)))

Μαντρόσκυλε, γι αυτό υπερτερεί το ...ασθενές φύλο. :)

 
At Sun Feb 25, 07:08:00 PM, Blogger Μαύρο πρόβατο said...

Τι ιστορία!!
Ξανά μας έκοψες την ανάσα... τα όργανα, οι συσκευές, τα εργαλεία και οι μανούβρες από τη μια, κι από την άλλη εκείνο το μαγικό, αλάνθαστο λαμπάκι της μάνας που άναψε κόκκινο (πώς;;)...

Νάσαι καλά, να συνεχίσεις να δίνεις την αγάπη που σου χάρισε, στους δικούς σου βλαστούς :-)

 
At Sun Feb 25, 07:26:00 PM, Blogger Artanis said...

Είμαστε και πατριωτάκια, αγαπητέ μου ημίαιμε. Κάποια στιγμή, να μου πείτε από ποιο χωριό της Ηπείρου κατάγεστε, μην βρεθούμε και συγγενείς...

Μου κόπηκαν τα πόδια, μέχρι να φτάσω στο τέλος της ιστορίας.
Και ο φίλτατος mpampakis τα είπε όλα...

 
At Sun Feb 25, 07:45:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Μαυροπρόβατε, ελα ντε!!! Η Υπεροχή του είδους....
Είπα να είναι και λίγο επιμορφωτική η περιγραφή για να μαθαίνει ο πολίτης και γιατι πληρώνει τα μαλλιά της κεφαλής του. Το της μάνας είναι εκπληκτικό γιατί όσο μεγάλωνα ήταν εργαζόμενη και όταν σταμάτησε να δουλεύει εγώ έφυγα. Δεν είχαμε δα και καμιά ιδιαίτερα 'κλειστή' ή 'υπερπροστατευτική' εκ μέρους της σχέση...


Artanis, Τα δικά μου τα πόδια να βλέπατε, ΤΟΤΕ!
Να' σαι καλά!
Οι φήμες λένε για Πετροβούνι στα Τζουμέρκα. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να πάω εκεί το συντομότερο δυνατό και να ψάξω στα βιβλία του!

 
At Sun Feb 25, 11:26:00 PM, Blogger diastimata said...

Τι ντιπ και νταπ, αγαπητέ! Το καλύτερο σκάνερ, η αγάπη της μάνας.
Να είσαι καλά. Κι εσύ και όσα παιδιά πετούν αυτήν την ώρα.

 
At Sun Feb 25, 11:56:00 PM, Blogger Кроткая said...

α, ρε μάνα... αχ!

 
At Mon Feb 26, 12:20:00 AM, Blogger Αντώνιος said...

εκεί κοντά στην πλατεία ομονοίας έχει ένα μνημείο πεσόντων αεροπόρων... Σχεδόν κλαίω κάθε φορά που περνάω από εκεί στην ιδέα ότι μπορεί να διάβαζα και το επίθετό μου κάποτε.

Δεν ξέρω πόσο φανταστικό μπορεί να μείνει το επάγγελμα μετά από κάποιο καιρό. Για δύο λόγους:

1. ο πρώτος έχει να κάνει με την κούραση. Για τον πατέρα μου πλέον είναι 10€ η προσγείωση. Nothing more.

2. πιστεύω ότι στο στράτευμα θα πιάνει απογοήτευση απίστευτη τα ανώτερα κλιμάκια... Ένας από κάθε τάξη κονομιέται από μία παραγγελία, άλλος γίνεται πολιτικάντης, λεφτά διασκορπίζονται και γίνεται σαφές ότι προτεραιότητα δεν είναι για όλους ούτε η πατρίδα, ούτε η καλή λειτουργία του σώματος. Αντίθετα στόχος είναι να μείνουμε αλώβητοι... Από την θητεία της κυβέρνησης, από τις κρίσεις, από τόσα και τόσα...

Ωραία τα λέτε - όμως όταν ήρθε η ώρα να διαλέξω, έκρινα ότι δεν αξίζει να πετάω.

 
At Mon Feb 26, 01:08:00 AM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Αντώνιε, αυτά που υποψιάζεσαι ή και γνωρίζεις από τον πατέρα σου για τα ανώτατα κλιμάκια, είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ σωστά!
Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την εμπειρία ζωής του καθενός στο επάγγελμά του.
Εγώ δεν θα άλλαζα με τίποτα τις εμπειρίες μου στη θάλασσα και στον αέρα. Ίσως γιατί ήταν και στις σωστές δόσεις ποε δεν με άφησαν να αισθανθώ 'επαγγελματίας' στο ένα ή στο άλλο.
Οι θεσμικά 'ανώτατες' θέσεις ποτέ δεν με συγκίνησαν, ούτε τις αντιλαμβάνομαι ως 'τιμή' από την πατρίδα γιατί αυτοί που την εκπροσωπούν άλλου είδους 'τιμή' έχουν στο νού τους.

Μην είσαι τόσο σίγουρος, όμως, για το τι σημαίνει στον πατέρα σου η κάθε προσγείωση...

 
At Mon Feb 26, 01:18:00 AM, Blogger Μαύρος Γάτος said...

Αν και είμαι κι εγώ οπαδός του ορθολογισμού και μάλιστα όσο δεν γίνεται, δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν ΠΑΡΑ πολλά πράγματα που ακόμα δεν ξέρυμε, πιθανότατα πολύ περισσότερα από αυτά που ξέρουμε.. Και σε μένα πολλές φορές έχουν συμβεί παρόμοια περιστατικά. Δεν λέω σίγουρα ότι κάτι σημαίνουν, αλλά αφήνω κι ένα μεγάλο παράθυρο ορθάνοιχτο στην πιθανότητα να σημαίνουν κάτι για τις άγνωστες δυνατότητες του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Στο "εξωτικό" βιβλίο 'ΠΑΡΑΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ' που διάβασα έφηβος, περιγραφόταν ένα εντυπωσιακό πείραμα, με μια κουνέλα σε ένα υποβρύχιο στα βάθη της Μαύρης Θάλασσας, και τα κουνελάκια της, που βρίσκονταν στη Μόσχα. Σκότωναν λέει ένα ένα τα κουνελάκια και ταυτόχρονα κατέγραφαν τα εγκεφάλικα΄κύματα της κουνέλας, στο υποβρύχιο. Και όταν σύγκριναν τα δεδομένα βρήκαν λέει έντονες αντιδράσεις του εγκεφάλου της κουνέλας ακριβώς τις ίδιες χρονικές στιγμές που ξεψυχούσαν τα κουνελάκια...

Μπορεί και να ναι παραμύθια, μπορεί όμως και όχι.

Καλό βράδυ Καπετάνιε, καλή εβδομάδα από αύριο...

 
At Mon Feb 26, 02:32:00 AM, Blogger o kairos said...

Οταν η μανα μου ηταν στις τελευταιες μερες της,χωρις καθολου καθαρη συνειδηση πια,εξ αιτιας των ισχυρων οπιουχων για τους πονους του καρκινου,την πηρα αγκαλια ενα μεσημερι απο το κρεββατι για να την παω στην τουαλετα.Και την ωρα που τη σηκωνα,35 κιλα σωμα πια ολο κι ολο,με κλειστα ματια εβγαλε φωνη δυνατη "μηηη,εισαι χειρουργημενος".Ημουν.Εξι μηνες πριν!!!Μανες Κωστα.Μανες.

 
At Mon Feb 26, 04:01:00 AM, Blogger dodo said...

Το πιό ευαίσθητο σόναρ το μητρικό- τέτοια γεγονότα με κάνουν να σκέπτομαι πόσο λίγα πράγματα γνωρίζουμε ακόμη...

Αλλά, έτσι όπως το αφηγήθηκες το περιστατικό, ήταν σαν να έβλεπα ταινία δράσης!!!

 
At Mon Feb 26, 07:03:00 AM, Blogger So_Far said...

Ημίαιμε το είπαμε και το κάνατε, ιστορίες από τη 'μάχη'.. Και με συγκινήσατε για πολλοστή φορά.
Μέσα από την καρδιά μου, γιατί 'διάβασα' και κάτι άλλο 'κάτω από τις γραμμές', να είστε καλά.. πάντα καλά..

Υ.Γ. Μην απορείτε με το So_Far, το άλλο δεν το ήθελε κανείς, ούτε και ο Blogger Dashboard που δεν το αλλάζει με τίποτα.

 
At Mon Feb 26, 07:20:00 AM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

diastimata, να 'σαι καλά, και τα παιδιά στον αέρα και στη θάλασσα.

Krot, άντε, γίνε Μάνα!! (μήπως θέλει check List ο ...Χρυσοπράσινος;)

Μαυρόγατε, δεν ξέρω τι να πω. Το γεγονός συνέβη ακριβώς έτσι. Κι εγώ έχω διαβάσει και ακούσει πάρα πολλά αλλά, αυτά που πραγματικά σ' αγγίζουν δεν τα ψάχνεις παραπάνω... :)

ΚαιροΓιώργη, έτσι, απλά, μάνες!

Dodos, θρίλερ ήταν! :)))
Δεν ξεπέρασε τα τρία δευτερόλεπτα η κρίση. Κι όμως συνέβησαν τόσα πράγματα και παρέλασαν τόσες σκέψεις που αναρωτιέται κανείς για τη διάσταση του χρόνου...

so_far-switch off, σας το είχα υποσχεθεί, άλλωστε! :))

 
At Mon Feb 26, 10:57:00 AM, Blogger Αλεπού said...

Η μόνη ανιδιοτελής και αυθεντική αγάπη ε;

 
At Mon Feb 26, 11:05:00 AM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Αλέπω, η εκ Θεού (όποιου)! :)

 
At Mon Feb 26, 12:32:00 PM, Blogger Lion said...

Σαν "αντιδοτο" στην συγκινηση και για να μην αρχισω τους λυγμους εδω που ειμαι, να ρωτησω μερικα τεχνικα. Οχι οτι αλλαζει τιποτα στους επαινους που αξιζεις - απλα για ν' αλλαξω την διαθεση.

1- τι ηταν αυτο που σας τραβηξε κατω τελικα; Πρεπει να ηταν κατι εξαιρετικα βαρυ και εξαιρετικα δυνατο.

2- αν υπηρχε βλαβη στο συστημα αιωρησης, τοτε πως σηκωθηκατε αφοτου εκοψε ο συνονοματος το συρμα του θολου; Η βλαβη στα ηλεκτρονικα δεν εχει σχεση με το αν ο θολος κρεμεται στο νερο η οχι.

3- χειριστηριο μπροστα, κινητηρας στα 110, κατασταση θαλασσης στα 4. Δεν ανεβηκατε αμεσως αφου κοπηκε ο θολος, πηγατε προσω μεχρι να ισιωσει, ετσι δεν ειναι; Σερφαρατε δλδ. κανονικα πανω στα κυματα και μετα σηκωθηκε (η μηπως ταχω μπερδεψει; )

Η αξια του γραφτου σου μεγαλη, Ημιαιμε.

 
At Mon Feb 26, 12:36:00 PM, Blogger Χρήστος Φασούλας said...

Ήταν η πρώτη και μοναδική φορά; Εμένα μ' έπαιρνε... κάθε τόσο. Ακόμα με παίρνει! Υπερβολική ονειρική δραστηριότητα... Και, φαντάσου, κοιμάτια ελάχιστα...
Και, το κυριότερο, σπανίως πέφτει έξω!
ΥΓ: Με βάση και τη συγκεκριμένη σου εμπειρία, με βάση και άλλες που έχεις ανάγλυφα περιγράψει, με βάση την καταιγιστική γραφή σου, έχω να σου προτείνω κάτι: να γράψεις την... αυτοβιογραφία σου! Μπεστ σέλερ θα γίνει! :))

 
At Mon Feb 26, 02:02:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Δρακολέοντα, στα τεχνικά γρήγορα (γιατί φαίνεται ότι μεγάλωσα και με πιάνει ένας ...κόμπος στο λαιμό από τα καλά σου λόγια)

1 και 2. Τελικά μια ψυχρή κόλληση στο τυπωμένο κύκλωμα, και μια 'υπερπήδηση' του δεν ξέρω εγώ κυκλώματος -τα βρήκαν οι ηλεκτρονικοί στο test bench- έδωσε έξοδο αντί για 6 μιλιβόλτ (που ισοδυναμεί δε 'διόρθωση' 5 κόμβων), 6 βολτ! Διόρθωση με ...άπειρη ταχύτητα προς τα πίσω. Με 300 πόδια καλώδιο στη θάλασσα και με τη μούρη να σηκώνεται συνέχεια για να πάει πίσω το Ε/Π, γινόταν μοχλός που το κατέβαζε στην επιφάνεια. Με το κόψιμο του καλωδίου έπαψε και η εκπομπή της διόρθωσης από την κυκλική ηλεκτρική επαφή που περιγράφω στα τεχνικά της αιώρησης.
3. Με το κόψιμο του καλωδίου το Ε/Π απελευθερώθηκε από τον μοχλό που το τραβούσε προς τα κάτω, η προσπάθειά μας να το διατηρούμε οριζόντιο έγινε ευκολότερη, με τη φόρα που είχε κτύπησε με την κοιλιά στο νερό, και κατάφερε να βγεί με τη μεγάλη ισχύ προς τα πάνω.

Όλα αυτά κράτησαν 3 δευτερόλεπτα, μία αιωνιότητα δηλαδή...


Χρήστο, αυτά είναι εκτονώσεις μνήμης και ψυχής που μοιράζομαι με μερικούς φίλους εδώ και μ' αρέσει. Μην καβαλλήσω και κανένα καλάμι... :))))

 
At Mon Feb 26, 02:11:00 PM, Blogger akis said...

Αγαπη αδολη,αληθινη,παντοτινη...
Της μανας η αγαπη.

 
At Mon Feb 26, 03:30:00 PM, Blogger allmylife said...

να υποβάλω τα σέβη μου στην μητέρα και τον γιό και να παραδώσω κι' εγώ την σκυτάλη στον μπαμπάκη!

 
At Mon Feb 26, 04:09:00 PM, Blogger Μαύρος Γάτος said...

Εγώ εστίασα στο υπερφυσικό ζήτημα, αλλα΄και η αγάπη της Μάνας δενείναι υπερφυσικό ζήτημα; Συμπληρώνω λοιπόν, να είναι γερή να σάς χαίρεται και σάς και τα δισεγγονάκια που θα έρθουν, κι εσύ να είσαι γερός και να μάς λές τέτοιες ιστορίες από την αληθινή κόψη του ξυραφιού...

 
At Mon Feb 26, 04:13:00 PM, Blogger NinaC said...

Φιλί για τη μάνα.

Διπλό φιλί για το γιό της.

Σμουτς

 
At Mon Feb 26, 04:52:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Άκι, ναι, σε όλα.

Allmylife, τού το έδωσα εγώ το κύπελλο και άντε τώρα να του το ξαναπάρω... :))

Μυρόγατε, να σαι καλά για τις ευχές σου :)

 
At Mon Feb 26, 04:53:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Νίνα μου, αγκαλιά....

 
At Mon Feb 26, 05:26:00 PM, Blogger tyharpastos said...

Ξεχωριστή εμπειρία, εξαιρετική αφήγηση. Ο κίνδυνος, τα αδιόρατα νήματα, η μάνα. Εύγε υπό κάποια έννοια συνάδελφε -και δεν εννοώ του μπλόγκερ-.

 
At Mon Feb 26, 06:31:00 PM, Blogger herinna/ said...

Το διάβασα με κομμένη την ανάσα. Τα γράφεις με τόσο συγκλονιστικές λεπτομέρειες που είναι σα να τα έζησες μόλις χθες. Αλλά με τόση ένταση να μου πεις πως να ξεχάσει κανείς τις λεπτομέρειες. Και τα δευτερόλεπτα...
"Από το σπίτι μου έφυγα στα 17 μου. Ποτέ η μάνα μου δεν με πήρε τηλέφωνο -από τη Θεσσαλονίκη- τέτοια ώρα. Ούτε είχε ξαναδεί κακό όνειρο. Πέντε παρά κάτι, το πρωί.
Εκτός από την Πρωταπριλιά του 82…
"Καλά είμαι, μάνα, καλά"

Είσαι καλά Κώστα μου;

 
At Mon Feb 26, 08:21:00 PM, Anonymous Anonymous said...

We are the champions
Weeee areeee the champions
λα-λα-λαλαλα

(χικ!)

χαχαχαχαχα

Τι να σου πω ρε φίλε, από το Σάββατο το βράδυ που το διάβασα δεν έχει βγει απ' το νου μου. Τίποτα άλλο.

 
At Mon Feb 26, 08:49:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Τυχάρπαστε, ευχαριστώ πολύ!

Καλά είμαι Ελένη μου! Ο Μπαμπάκης την ψώνισε και το 'ριξε στο πιοτό! :)

Μπαμπάκης, συνέχισε να πίνεις, ζεσταίνω τ' ...ακροδάκτυλά μου για να σου ξαναπάρω το Κύπελλο! :)))

 
At Mon Feb 26, 09:58:00 PM, Anonymous Anonymous said...

Νομίζω ταιριάζει γάντι, ε;)

 
At Mon Feb 26, 10:19:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Άφωνος!
Κι ευγνώμων... :)

 
At Mon Feb 26, 11:50:00 PM, Blogger rockerblogger said...

@Ημίαιμε, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

ΥΓ
Στην κόρη ταίριαζαν γάντι εκείνα τα στιχάκια που καρφίτσωσε στο γραφείο της.

Στον μπαμπά το φιλμάκι.

Οπότε το τραγούδι που διάλεξα είναι για τον Αντώνη!

Καλή συνέχεια!

 
At Tue Feb 27, 04:44:00 AM, Blogger Μαύρος Γάτος said...

Επ!!!! Ο ΡΟΚΕΡ!!!!! Κρατάτε τον καλά να μην μάς φύγει....

Σ;))))

 
At Tue Feb 27, 07:41:00 AM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

RB, εγώ Ευχαριστώ,
να 'σαι καλά!

 
At Tue Feb 27, 07:43:00 AM, Blogger herinna/ said...

rocker
δεν με αφήνει το μπλογκ σου να στείλω σχόλιο, στο γράφω εδώ μετά το σχόλιο του ημίαιμου εκεί μέσα.

Και το δικό μου ήθελα να διαβάσεις, γιατί κάπως πρέπει ν' αντέξουμε, κι εγώ ξαναμπήκα να σου πω γύρνα, δεν μας λείπεις απλώς. Μας άδειασες. Είμαστε κι εμείς εδώ στην τελική. Ψυχούλες που ταξιδεύουν με ιστορίες όμορφες, ποίηση και τραγούδια γιατί μόνο το ταξίδι μας έμεινε. Μόνον αυτό κι εσύ μ΄αυτό το φευγιό μας έτριψες τα μούτρα στο χώμα και δεν θέλουμε, δεν μας αρέσει να ξεκινάμε πάλι μόνοι μας. Κάθε φορά με έναν σύντροφο λιγότερο. Δεν μας αρέσει. Γύρνα πίσω.

 
At Tue Feb 27, 09:20:00 AM, Blogger manosantonaros said...

Την ώρα που το Ε/Π ακούμπαγε στη θάλασσα, (θα) σκέφτηκες: Μάνα μου! Και εκείνη ΦΥΣΙΚΑ σε άκουσε και με το όνειρο της (το δικό της πιλοτήριο) σήκωσε το ελικόπτερό σου.
Μπορεί Κωστή μου η μητέρα σου να μην ήξερε τί ακριβώς έκανες... αλλά δεν νομίζω ότι πέταξες ποτέ χωρίς αυτην στο κοκπιτ.
Αυτά θα έλεγα αν πίστευα στην μεταφυσική.
Μ'αρέσει που σ'αγαπαμε τόσο πολύ εδώ μέσα.
Συμφωνώ μαζί σου ότι το comment του φίλτατου Μπαμπάκη είναι όλα τα λεφτά.

 
At Tue Feb 27, 10:08:00 AM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Μάνο, καλημέρα. Ε, όχι κι όλοι... Χρειάζονται και μερικοί που..."όχι τόσο πολύ" για να κρατάμε και τις ισορροπίες μας.
Εγώ ικανοποιούμαι που -απ' ό,τι φαίνεται- αρκετοί μπορούν να δούν και μια 'άλλη' όψη αυτού που λέγεται ...Στρατός.
Σε φιλώ για τα καλά σου λόγια. :)

 
At Tue Feb 27, 01:08:00 PM, Blogger Rodia said...

Ψοβερή περιπέτεια!!! και ευτυχώς, "τέλος καλό, όλα καλά" -έτσι δε λέμε μόλις ξεφύγουμε το λούκι;
..αλλά και ο συνδυασμός με το όνειρο της μάνας απίστευτος...

Πάντως, σίγουρα κάπου έβαλε το χέρι του ο... Σείριος! επειδή γράφεις "Μπροστά μου ο Σείριος, ο λαμπρότερος Φάρος του ουρανού συναγωνίζεται σε λάμψη το μισό φεγγάρι." Πως δεν το σκέφτηκες..?

:-))))

 
At Tue Feb 27, 02:03:00 PM, Blogger So_Far said...

Εγώ δεν άντεξα να μην πω ένα γεια.. Master & Commander.. βαράω προσοχές διαρκώς.. και η πρόσκληση ανοιχτή...

 
At Tue Feb 27, 02:56:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Κυρίες μου, γοητευμένος.

Ροδιά μου, φαντάσου, αυτά έγιναν το 82, μπακούρης, η κόρη γεννήθηκε το 90, ποτέ δεν της μίλησα γι αυτό που μου συνέβη τότε αλλά, κάθε φορά που πάμε βόλτα βραδινή τον ...ημίαιμο, μου λέει "μα κοίτα ρε μπαμπά τον Σείριο, σαν φάρος δεν φέγγει;"...
Πολλές συμπτώσεις;

Σο Φαρ αυτό δεν είναι πρόσκληση, πρόκληση είναι... :)))) (με την καλή έννοια!)

 
At Tue Feb 27, 09:32:00 PM, Blogger o kairos said...

Στο αφηνω εδω καπετανιε,μια και ενδιαφερεσαι.Εβαλα και ενα ακομα μεγαλο link πληροφορησης,το Novosti.Πολυ καλο.

 
At Tue Feb 27, 10:23:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Ευχαριστώ Γιώργη, κάτι με ...φαγουρίζει!

 
At Wed Feb 28, 12:16:00 AM, Anonymous Anonymous said...

Αν εννοουμε το ιδιο Novosti, καποια εποχη που ειχα χρονο να συγκρινω ειδα οτι το αγγλικο και το γαλλικο κομμάτι του ήταν λίγο διαφορετικα.

 
At Wed Feb 28, 02:55:00 AM, Anonymous Anonymous said...

Ανατρίχιασα...
Και με το συμβάν και με τη διαίσθηση της μάνας.Την έχω υπόψιν αυτή τη διαίσθηση-κι ευγνωμονώ τη μάνα μου...
Φιλί*

 
At Wed Feb 28, 07:20:00 AM, Blogger So_Far said...

Το ξέρω Master & Commander, ότι είναι με την καλή έννοια, το ξέρω..

Καλή , καλή σας μέρα!

 
At Wed Feb 28, 07:24:00 AM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

evelina, αντιφιλώ! :)

so_far, Πολύ πολύ καλημέρα σας! :)

 
At Wed Feb 28, 02:39:00 PM, Blogger ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ said...

Μόλις το διάβασα. Δε μπορώ να γράψω τίποτα περισσότερο από όσα έχουν πει οι υπόλοιποι - εκτός από να επναλάβω ότι ότι γράψεις στo blog σου πρέπει μετά να το συγκεντρώσεις σε ένα βιβλίο. Ευχαριστώ - περιμένω με χαρά τη συνέχεια.

 
At Wed Feb 28, 02:52:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

demasame, ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Μα, βιβλίο, και μάλιστα ανοιχτό δεν είναι και τα μπλογκ μας;
:))

Εγώ έχω αρχίσει να συμπληρώνω ένα μπλογκοβιβλίο με κείμενα, εικόνες αλλά και ήχους, που με άγγιξαν από διάφορα μπλογκς της παρέας εδώ, στην οποία ...συγκαταλέγεσαι!

 
At Thu Mar 01, 08:56:00 AM, Anonymous Anonymous said...

Έχετε πολλά χαιρετίσματα από το συγκυβερνήτη του ΠΝ 22....

 
At Thu Mar 01, 09:41:00 AM, Blogger ladybug said...

Απορία μιας φοβιτσιάρας:
Πρέπει να είναι κανείς πάαααρα πολύ θαρραλέος για να κάνει τέτοια πράγματα ή πάρα πολύ νέος για να μην έχει αίσθηση του τι κάνει? :))

Όπως και να'χει, εκφράζω το θαυμασμό μου. Και για το θάρρος, και για το μητρικό ένστικτο.
Καλημέρα.

 
At Thu Mar 01, 10:14:00 AM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Μπούμπουκας (;) τα φιλιά μου!

Lady Πασχαλιά, αν δεν έχεις αίσθηση του τι κάνεις, πεθαίνεις, έτσι απλά.
Εμείς εκπαιδευτήκαμε -σκληρά- για να τα κάνουμε και να βγάλουμε νεώτερους που έκαναν ακόμα περισσότερα.
Και ίσως, αυτό να αξίζει περισασότερο να το καμαρώνουμε :)

 
At Thu Mar 01, 10:16:00 AM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Μπούμπουκας, για δεύρο στο e-mail: kwngko@yahoo.gr

 
At Thu Mar 01, 05:30:00 PM, Blogger vetdino said...

πω πω τι έπαθες ημίαιμε!! εγώ πέρασα το σάιτ για κτηνιατρικό και μπήκα (χε χε)... παρ'ολα αυτά το βρήσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον... θα το μελετήω περισσότερο κι θα σχολιάσω ανάλογα. είσαι ακόμα ιπτάμενος στο ΠΝ? (κι εγώ ναυτικό θέλω να πάω σε κανα δυό χρόνια δλδ που τελειώνει η αναβολή)

 
At Thu Mar 01, 06:14:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

vetdino, Διάβασε και το επόμενο. Σε κανα δυό χρόνια, μάλλον δεν θα παίρνουν πια στρατευμένους στο Ναυτικό! Να σαι καλά.

(σβήνω το ένα σχόλιο γιατί γράφτηκε διπλό)

 
At Sun Apr 29, 11:07:00 PM, Anonymous Anonymous said...

¨Αμα πέταγες στα 500 ft με ταχύτητα 20 Knts και ανέφερες Start Dip ball wet, και Ναύαρχος θα γινόσουνα και δεν θα σε έπερνε η μαμά στα άγρια μεσάνυχτα...

 
At Thu Feb 05, 04:34:00 PM, Anonymous Anonymous said...

Καλέ μου Κώτσο. Σημερα το βρήκα . Τι μου θύμησες. Δεν το πρόλαβα είχα αποστρατευτεί. Σου συνέβει πράγματι κάτι τέτοιο ??
ΚΡΟΚΟ.......

 

Post a Comment

<< Home