Εξηγήσεις

Η φωτογραφία του μπλόγκ δεν είναι τυχαία. Τη βρήκα μέσα στον Υπολογιστή και τη χρησιμοποιώ γιατί μοιάζει πολύ, πάρα πολύ, του σκύλου μου. Μέχρι, λοιπόν, να σκανάρω μία του δικού μου -με τα καλά του- και να τον μοστράρω εδώ, εκμεταλλεύομαι τον μπαγασάκο της φωτογραφίας.
Γιατί "ημίαιμος";
α. Γιατί έχω μια περίεργη "επικοινωνία" με όλους τους αδέσποτους σκύλους που συναπαντώ. Το 'χει πάρει και η κόρη μου σε σημείο που γινόμαστε σούργελο περπατώντας εμείς μπροστά και κοπάδια σκύλων από πίσω. Πολλές φορές έχω έντονη την επιθυμία να αράξω κι εγώ μαζί τους στην παραλία ή στην Αριστοτέλους και να φωνάξω "ουστ παλιάνθρωπε" στον συνταξιούχο που τα διώχνει.
β. Για τον συμβολισμό του "αδέσποτου". Δεν το παίζω επαναστάτης ή Δον Κιχώτης, αλλά οι εμπειρίες στη ζωή μου με έκαναν να μην αποδέχομαι αυθεντίες και αφεντικά. Την ψάχνω, δηλαδή, ακόμα τη δουλειά.
γ. Για να μη χρησιμοποιήσω το "μαλάκας", χαρακτηριστικό που σίγουρα μου αποδίδουν οι ασκούντες οποιαδήποτε εξουσία στο κράτος αυτό, όπως βεβαίως και σε οποιονδήποτε πολίτη που ασκεί τις υποχρεώσεις του και απαιτεί τα δικαιώματά του...
δ. Γιατί το ημι-όνομα με προστατεύει από τους συμπλεγματικούς που αρέσκονται να σκαλίζουν τα προσωπικά δεδομένα. Και γιατί το "άγνωστο" φοβίζει τις ένοχες συνειδήσεις...

Διερεύνηση των Μυστικών του Κόλπου (ή "κόλπου;;")

Και το ΤΣΙΜΕΝΤΑΡΙΣΜΑ όλης της παραλίας της Θεσσαλονίκης είναι μη αναστρέψιμο.
Όχι για τεχνικούς λόγους, αλλά από τη νοοτροπία που καλλιεργήθηκε από την απελευθέρωση της πόλης και μετά, αυτής του στεριανού εμπορικού κόμβου και αυτής που "διαφημίζει" ο Λαζόπουλος, την νοοτροπία του "Χαλαρά" και "έλα τώρα ρε μαλάκα"...
Ο "Εθνάρχης", πολύ σωστά, αντιλήφθηκε ότι η πολυρατσική μεταπολεμική Θεσσαλονίκη (λίγοι ντόπιοι, πολλοί πρόσφυγες από Πόντο, Σμύρνη, Ανατολία, Ίμβρο, Τένεδο, Βλάχοι κ.ά., αρκετοί Δημόσιοι υπάλληλοι, στρατιωτικοί και χωροφύλακες από Πελοπόνησο και Κρήτη)χρειαζόταν "ομογενοποίηση" ώστε να υπάρξει η αναγκαία κοινωνική συνοχή.
Η νέα παραλία, το ατέλειωτο αυτό τσιμέντο, έπαιξε τον ρόλο του ως ένα τεράστιο νυφοπάζαρο της καθημερινής βόλτας, αντίστοιχο αυτού της πλατείας κάθε μικρού χωριού.
Κι ήρθαμε και αλληλογνωριστήκαμε, αλληλοερωτευτήκαμε, αλληλοπαντρευτήκαμε, αλληλομπασταρδέψαμε τις ράτσες μας και δέσαμε. Γίναμε όλοι πρώτα Έλληνες, μετά Μακεδόνες και μετά Πόντιοι, Σμυρνιοί κ.ο.κ.
Μπράβο μας!
Γι αυτό, ο Δήμος Θεσσαλονίκης, διαβλέποντας προφανώς ότι η πόλη έχει τάσεις να αυξηθεί πληθυσμιακά με συρροή αλλοδαπών, αλλόθρησκων και αλλογεννημένων, αποφάσισε να "αναγεννήσει" και "αναμορφώσει" το νυφοπάζαρο, δίνοντας αρκετά εκατομμύρια για ανάλογη μελέτη, η οποία, κατά τον αρμόδιο Αντιδήμαρχο (Ταχιάος;) κατέληξε σε δημιουργία δέκα θεματικών πάρκων που "θα αλλάξουν εντελώς τη μορφή της παραλίας". Δεν τα θυμάμαι όλα αλλά, θα υπάρχει Πάρκο Νερού (με λίμνες, ρυάκια, σιντριβάνια), Πάρκο Ήχου (με θροίζουσες καλαμιές και άλλα ηχοπαραγωγά φυτά προς τέρψη της ακοής των περιπατητών), Πάρκο των Εσπερίδων (με εσπεριδοειδή δέντρα), Πάρκο του Φωτός (με λοφίσκους για την παρακολούθηση της Δύσης), Πάρκο για τα σκυλιά (τα καθαρόαιμα που τα πηγαίνουν με το λουρί, όχι για τη ράτσα μου) κ.α.(Η περιφραφή από δημοσίευμα των ΕΠΙΛΟΓΩΝ)
Μα, για το Θεό μας, δεν χρειάζεται να πάμε στη Μπαρθελόνα για να πάθουμε κατάθλιψη. Δεν υπάρχει παραλιακή πόλη στον κόσμο, ΟΥΤΕ ΜΙΑ, που να έχει τη θάλασσα μπροστά της και να λειτουργεί ως ΜΕΤΣΟΒΟ αγνοώντας παντελώς τη μεγαλύτερη πηγή ανάπτυξης και πλούτου.
Η παραλία της Θεσσαλονίκης το μόνο "ναυτικό" στοιχείο που διαθέτει είναι μια βάρκα με κίτρινη κουκούλα και το άγαλμα του Ναυάρχου Βότση να κοσμεί το περίπτερο από πίσω του με φόντο τις σημαίες του ΠΑΟΚ, ΑΡΗ, ΗΡΑΚΛΗ και τα κιτς ευζωνάκια και πιθάρια made in China.
Κατά τα άλλα, διαθέτει: Μέγα Αλέξανδρο, Μνημείο για τη μάνα, για τον εμφύλιο, Ξενοδοχείο, τη νέαΑγια Σοφιά (Κυρίλλου και Μεθοδίου με τα χρυσά), αίθουσα δεξιώσεων για γάμους, βαπτίσεις, μνημόσυνα και γενέθλια, Μέγαρο Μουσικής, Παιδικές Χαρές κ.ά.
Θα μου πείτε, υπάρχουν και οι Ναυτικοί Όμιλοι. Ποιοί;;;
Οι παράγκες με τις αμιαντολαμαρίνες που έχουν στήσει ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ κάποιοι επιτήδειοι για να ελλιμενίζουν τζάμπα τα δήθεν "αγωνιστικά" σκάφη τους και να μισθώνουν παχυλώς σε τρίτους τα «κυλικεία» (τέτοια άδεια έχουν) ως Ταβέρνες και Εστιατόρια δέκα αστέρων (στις τιμές), είναι ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ της πόλης διαχρονικά και κανείς μα κανείς (ΥΠΕΧΩΔΕ, ΥΜΑΘ, ΝΟΜΑΡΧΙΑ, ΔΗΜΟΣ, ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ, ΛΙΜΕΝΙΚΟ, ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ) δεν έχει αρθρώσει λέξη για την καταπάτηση της παραλίας, τα εκτρωματικά αυθαίρετα, και το που πάνε τα απόβλητά τους. Έχουν γίνει μάλιστα και ορατές στον κάθε περιπατητή, ΕΠΙΧΩΣΕΙΣ (όρα κλαμπ ΟΜΙΛΟΣ), αλλά και ΟΦΘ, χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός. Ο λεγόμενος Ιστιοπλοϊκός Όμιλος Θεσσαλονίκης (Εστιατόριο-Ταβέρνα-Λέσχη Μπρίτζ- ε, και Κωπηλασία-Ιστιοπλοΐα) έχει κτίσει τα αυθαίρετά του και γύρω από τον ραδιοφάρο(!!).
Αλλά αυτά αποτελούν άλλο Κεφάλαιο.
Μένουμε στην περιγραφή της σκληρής πραγματικότητας, του απέραντου τσιμέντου της παραλίας μεταξύ λιμανιού και αεροδρομίου. Μιας ερημιάς που διακόπτεται μόνο από τη μαρίνα της Καλαμαριάς που, λόγω της νοοτροπίας που είπαμε στην αρχή «χαλαρά και δεν βαριέσαι» δεν προσφέρει τίποτα εκτός από τη φυσική ασφάλεια του λιμανιού της.
Η Γάνδη, μια πόλη 250.000 κατοίκων στο Βέλγιο είναι παραθαλάσσια. Σε μια θάλασσα γκρικαφέ που με βδελυγμία θα βάζαμε το πόδι μας μέσα. Κι όμως, η Γάνδη έχει τρείς μαρίνες με 3500 σκάφη!
Τι να πούμε για τη Νέα Ζηλανδία που έχει 2.500.000 κατοίκους και 3.500.000 σκάφη!
Η Βαρκελώνη (του φίλου μας sg), πριν από τους Ολυμπιακούς που φιλοξένησε, ήταν περίπου σαν τη Θεσσαλονίκη. Σήμερα φιλοξενεί κάποιες χιλιάδες σκαφών σε μοντέρνες μαρίνες και οι Έλληνες επισκέπτες της μελαγχολούν αναλογιζόμενοι τα δικά μας.
Υπάρχουν και άλλοι, όπως κάποιος δημοσιογράφος της εφημερίδας Θεσσαλονίκη (υπογράφει ως Θ.Σιχ.) που ξορκίζει όποιον ζηλεύει την –κατ’ αυτόν- «καταστροφή» του «μετώπου στη θάλασσα» της Βαρκελώνης και βρίζει όποιον διανοείται να σχεδιάζει την «καταστροφή» του μετώπου στη θάλασσα της πόλης μας που είναι –κατ’ αυτόν- το μόνο που έχει μείνει ατόφιο να περηφανευόμαστε (!!!). Δικαίωμά του.
Αλλά, ας έχει υπ’ όψη του, ότι για κάθε σκάφος απαιτείται: Μηχανικός, Ηλεκτρολόγος, Μηχανουργός, Ξυλουργός, Ράφτης πανιών, Έμπορος ναυτιλιακών ειδών, Έμπορος Χαρτών, Έμπορος ειδών Ναυτικού ρουχισμού, Παντοπώλης, Κάβα ποτά, Παγοπώλης, Βενζινάς, Καπετάνιος, Ναύτης και, και, και,. Οι Μπαρθελονέζοι μπορεί να έχασαν το μέτωπο στη θάλασσα κατά τη βόλτα τους αλλά βρήκαν χιλιάδες θέσεις εργασίας που ανέβασαν το βιοτικό τους επίπεδο και ξέφυγαν από τη μιζέρια που τους είχε καταδικάσει και η αιώνια διαμάχη τους με την Αθήνα …Μαδρίτη ήθελα να πώ.
Με τη νοοτροπία της διατήρησης της «παραδοσιακής» μορφής της παραλίας μας (ποιάς παραδοσιακής; Του 60;), οι άνεργοι της πόλεως (το «πόλεως» κατά Παπαγεωργόπουλο, όπως και «Άρεως») θα πηγαίνουν στο Πάρκο του Ήχου για να ακούν τις καλαμιές να ηχούν καλύπτοντας το γουργούρισμα της πείνας τους, κι αν πάλι δεν φυσάει, θα περνούν από το Πάρκο των Εσπερίδων να φάνε κανένα πορτοκάλι και να μαζέψουν νεράτζια να έχουν να πετάνε στις επικείμενες νέες προεκλογικές συγκεντρώσεις.
Περαστικά μας.
Και για να μη φαίνεται ότι μόνο κριτικάρουμε:
70 χρόνια Δ.Ε.Θ. στην ΠΑΡΑΘΑΛΑΣΣΙΑ Θεσσαλονίκη, έγινε ποτέ ένα, ΕΝΑ!, "Ναυτικό Σαλόνι" στο νερό;;; Το ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΟ γιατί έχει αφεθεί στην τύχη του (χώρια που ο Βενιζέλος/Αγγελούδης και σία το έταξαν για ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΓΗΠΕΔΟ, δίπλα στη θάλασσα!!, μα τω θεώ!!).
Ποιός ηλίθιος έφτιαξε τη γέφυρα της Ποτίδαιας σε ύψος τέτοιο που δεν περνά από κάτω ιστιοφόρο μεγαλύτερο από τριάντα πόδια; Προφανώς κάποιος από τους κουπέ χιουντάι θαλασσινούς, τους φουσκωτούς και αυτούς με τα ταχύπλοα ρετιρέ που ψαρεύουν αθερίνα.
Πώς να αναπτύξουμε τουρισμό;; Πώς θα δημιουργήσουμε ανάπτυξη και θέσεις εργασίας;;
Μαρίνες και τουριστικά λιμανάκια ανά 40 μίλλια, Δημοτικές Ναυτικές Ακαδημίες για να φύγουν τα παιδιά από τις χουλιγκάνικες "Θύρες" των γηπέδων και να μπούν στη θάλασσα. Εκτός από οικονομική ανάπτυξη θα έχουμε και καλύτερους πολίτες.
Γιατί στη θάλασσα, δεν περνούν οι διάφοροι -ισμοί, διατηρείται αιώνες τώρα ο μοναδικός -ισμος, ο Ελληνικός Πολιτισμός.
Αλλά και αυτό είναι άλλο Κεφάλαιο...

Γουβ

Το blog είναι υπό κατασκευή.
Χρόνος πέρατος άγνωστος λόγω μη μεγάλης εμπειρίας στη διαχείριση της νέας τεχνολογίας.
Κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη.
Το πώς κάνω διασύνδεση με άλλα ενδιαφέροντα μπλόγκ, το κατάφερα.
Προσπαθώ για τα υπόλοιπα που θα το "ομορφύνουν".

Ο γιος, στα δεκαεννιά εδώ και λίγες μέρες, άντρας πια (έτσι νομίζει…) αποφάσισε να υποδεχτεί τη νέα χρονιά με τους φίλους του. Η κόρη, στα δεκαπέντε εδώ και έξη μήνες, κοτζάμ κοπέλα πια (έτσι νομίζει…), αποφάσισε να υποδεχτεί τη νέα χρονιά στο χιονισμένο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά και, κυρίως, με τις φίλες της εκεί. Εμείς, στο εικοστό έτος του συζυγικού βίου, ώριμοι πια (έτσι νομίζουμε…), εκπληρώσαμε την υποχρέωση αντίδρασης με τυπικά επιχειρήματα που, όπως κρυφοελπίζαμε, προβλημάτισαν μεν, δεν έπεισαν δε. Παρατήσαμε, λοιπόν, και τον σκύλο στο χωριό και, αδημονούντες για την πρώτη, μετά από είκοσι χρόνια, Πρωτοχρονιά κατά πως τραβάει η ψυχή μας, το ρίξαμε στη μελέτη. Ο περιοδικός Τύπος, στις γιορτές, μας ενημέρωνε λεπτομερώς για «φανταστικές» νύχτες σε «ονειρεμένες» αίθουσες, με «ονειρεμένη» μουσική και «ονειρεμένες» γεύσεις «πατροπαράδοτων», απολύτως Ελληνικών, εδεσμάτων, όπως μεταφέρω κατά γράμμα:
«Τριαντάφυλλο σολομού μπαλίκ σε ζεστό μπλινί με ξινή κρέμα και χαβιάρι οσιέτρ, καπουτσίνο αγκινάρας με τρούφα και λαβράκι μαρινέ, πράσινο ριζότο με φρέσκο αστακό, κλείνοντας με κρεμ μπριλέ φραγκοστάφυλο και κρέπα σοκολάτας με μους βαλρόνα σε βελουτέ μπανάνας!» Επειδή αυτά μου ήταν τόσο ακατανόητα, όσο και τα Γρεβενιώτικα στην αρχή της σταδιοδρομίας μου ως γαμπρός στα Γρεβενά, γύρισα σελίδα αναζητώντας πιο σαφείς εκδοχές δείπνου. «Το εορταστικό gala…», σε άλλη «ονειρεμένη» αίθουσα ξενοδοχείου, «…θα επενδυθεί μουσικά με μελωδίες άρπας... Ξεκινάτε με τη γευστική συμφωνία αστακού με χαβιάρι, κονσομέ τρυφερής βοδινής ουράς(!!!) και ραβιόλια γεμιστά με φουα γκρα, σορμπέ τρούφας, άγριο ελάφι με κολοκύθα και καραμελωμένα φύλλα αντίβ (που δεν τρώει ούτε το άγριο ελάφι!).» Ή «Το προσούτο Πάρμας σε μπασκέτα παρμεζάνας με ρόκα και ντοματίνια με σος βινεγκρέτ και μπαλσάμικο θα διαδεχτούν οι γαρίδες με σος αμερικέν σε φωλιά ζυμαρικών, σορμπέ λεμονιού με βότκα, πεσκανδρίτσα belle maunier με παπαρδέλες λαχανικών.»
Όσο διάβαζα τις προτεινόμενες -από έλληνες μαγείρους!- δειπνοσυνθέσεις, τόσο μου ερχόταν στο νου η εικόνα του βιρτουόζου, μεν, κλαρινίστα που παίζει, όμως, το όργανό του στην TV μασκαρεμένος πότε σε Ινδό, πότε σε Ζορό, πότε σε ταπετσαρία οίκου ανοχής, πότε σε Άρχοντα των Δακτυλιδιών και πότε σε όλα αυτά μαζί, ενώ φούντωνε μέσα μου η απορία: «Βρε αγάπη μου, στη Θεσσαλονίκη κατοικούν Μακεδόνες, Πόντιοι, Βλάχοι, Πελοποννήσιοι, Ρουμελιώτες, Σμυρνιοί, Κρητικοί, Θράκες, και άλλοι Ελληνάρες, ποιος, στην ευχή, θα πάει να φάει τις Ευρωπαπαρδέλες αυτές υπό τους ήχους άρπας(!); Μήπως όλοι έγιναν ξαφνικά Ευρωπαίοι; «Έτσι νομίζουν» απάντησε η συμβία και σήκωσε το τηλέφωνο. «Μάνα, ετοίμασε την πρασόπιτα, το πρασογούρουνο, το νιβατό, τα πέτουρα και την αλευριά, πάρε το χύμα μοσχόμαυρο και βάλε τον Πετρολούκα να κελαηδάει. Ερχόμαστε.».
Καλή Χρονιά! Ιαν05