Γύρισα, αισιόδοξος (;)

Αφιερωμένο στους καλούς ηλεκτρονικώς συνομιλητές, φίλους πια, Πάνο, Μιχάλη, Τάκη, Κωνσταντίνα & Καλτσόβρακο, Μαύρο Πρόβατο και Κοσμοπολίτη με τις ευχές μου να συνεχίσουν να είναι αυτοί που είναι μπας και δούμε άσπρη μέρα…

Γύρισα! (η απουσία αναγκαστική για χίλιους λόγους. Η νέα παρουσία με DSL (αμ πώς!) συνεχής στα γνωστά λημέρια)

Ευχές. Πολλές ευχές.
Τις χρειαζόμαστε άλλωστε. Γιατί αν “η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται”, τότε νομίζω ότι χρειαζόμαστε τις ευχές όλου του κόσμου για το 2006 ώστε να διατηρήσουμε τα συγκαλά μας.
Πρωτοχρονιάτικα πάλι θυμωμένος είσαι; θα ρωτούσε ο φίλος μου ο Μιχάλης.
Το “θυμωμένος” είναι ασαφές, και “πολύ λίγο”, σε σχέση με αυτό που νοιώθω για τα συμβαίνοντα γύρω μου, σίγουρα, όμως, είμαι σοφότερος. Και τυχερός.
Μια και είμαι σε ηλικία που ακόμη λειτουργεί η μνήμη και η κρίση, μου επέτρεψε να επιμορφωθώ σε πολλά θέματα που στην επαγγελματική μου ζωή αγνοούσα παντελώς. Έπεσα λοιπόν με τα μούτρα στη γνώση που μου πρόσφερε δωρεάν το Ανοικτό Πανεπιστήμιο, όχι αυτό του Δήμου Θεσσαλονίκης αλλά, αυτό της Ιδιωτικής Τηλεόρασης και του έντυπου και περιοδικού Τύπου. Καταπληκτικό! Σε 30 χρόνια επίπονων επαγγελματικών σπουδών δεν έμαθα όσα έμαθα τα τελευταία τέσσερα χρόνια με την οπτικοακουστική μέθοδο από τα ΜΜΕ.
Για παράδειγμα, με τις γνώσεις που απέκτησα τελευταία, μπορώ να προσληφθώ άνετα στην ιατροδικαστική υπηρεσία και να γνωματεύω επί πτωματικών υποστάσεων, ύπαρξη ή μη μολυβδοπυρίτιδας και του ακριβούς χρόνου θανάτου με ακρίβεια δευτερολέπτου. Επίσης, μπορώ να διαβεβαιώσω οποιονδήποτε ότι αν πέσεις από τον όγδοο όροφο καιγόμενης ρωσικής πολυκατοικίας, σκοτώνεσαι επί τόπου και ακαριαίως όπως, με εκατονσαράντα τουλάχιστον επαναλήψεις της σκηνής, εμπέδωσα.
Αλλά επειδή στην ιατροδικαστική Υπηρεσία μαζεύτηκαν πολλοί (γι αυτό και τσακώνονται ανηλεώς), προσφέρομαι σε περίπτωση που το Αστεροσκοπείο Αθηνών αναζητά Σεισμολόγους. Παρακολουθώντας ανελλιπώς τα τηλεοπτικά μαθήματα σεισμολογίας, δηλώνω υπεύθυνα ότι γνωρίζω τα πάντα για σεισμούς, τσουνάμια και την πρόγνωση αυτών, καθώς και καράτε και άλλες πολεμικές τέχνες για να αντιπαρατίθεμαι στα τηλεοπτικά παράθυρα με τους άσχετους συναδέλφους μου.
Για καλό και για κακό, όμως, κρατώ και την πισινή του επιδημιολόγου με εξειδίκευση στη γρίπη των πουλερικών που υφίστανται το δικό τους ολοκαύτωμα. Είναι πουλί; Σκοτώστε το! Δηλαδή, σε μια πιθανή εκδήλωση χολέρας σε μια πόλη, θα σκοτώσουμε και όλους τους κατοίκους της για να σωθεί η χώρα; Δυστυχώς, μαθήματα φιλοσοφίας δεν παραδίδονται από τα ΜΜΕ οπότε, ως σκράπας, φιλοσοφικά ανίδεος, επαφίεμαι στις βουλές του Κυρίου για το νοστιμότατο κοτόπουλο που εξακολουθώ τακτικά να καταβροχθίζω.
Ακόμη, μπορώ να φανώ χρήσιμος και στην εξωτερική πολιτική γιατί πια γνωρίζω ότι μπορώ να πάω να ταΐσω τα γίδια στα Ελληνικά Ίμια με μόνη προϋπόθεση ότι τον ντορβά με τον σανό θα τον κρατάει Τούρκος απόστρατος Ναύαρχος που πρέπει να τον κάνω κουμπάρο στον γάμο της κόρης μου όπου, όπως της έχω υποσχεθεί, θα χορέψω κι ένα ζεϊμπέκικο για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Κι αυτό το ‘μαθα από τα εντατικά εορταστικά και μη τηλεοπτικά μαθήματα μαζί με το τσιφτετέλι, το συρτό, τον μπάλο και τον καλαματιανό, τον Σκόρπιο μου τον είχε μάθει ήδη η πεθερά μου η πετροπέρδικα. Ο Τσάμικος με δυσκολεύει ακόμη, αλλά πού θα πάει; Εδώ τον Βέλτσο και τον Ζουράρι κοντεύουμε να εμπεδώσουμε.
Τι άλλο να σας πω; Τέτοια επιμόρφωση, με ποικιλία εξειδικεύσεων, είναι μοναδικό παγκόσμιο επίτευγμα, μεγαλύτερο ακόμη κι από αυτό των Ολυμπιακών Αγώνων στην “Ατήνα”, των Ελλήνων.
Θα μου πείτε, Ορνιθολόγοι, τρομοκρατολόγοι, σεισμολόγοι, ιατροδικαστές, ψυχολόγοι, μετεωρολόγοι, θεολόγοι, οικονομολόγοι, επιδημιολόγοι, αυθεντίες στην πολιτική ανάλυση, στρατηγοί και πρωθυπουργοί, όλοι οι Έλληνες, εξειδικευμένοι στα πάντα, χλευάζουμε την αμόρφωτη κάστα των αυτοχρησθέντων δημοσιογράφων. Συνωστιζόμαστε, όμως, μπροστά στην κλειδαρότρυπα που μας ανοίγουν για να κρυφοκοιτάξουμε μαζί τους τον ...καθρέφτη από πίσω της.
Όταν αντιληφθούμε ότι αυτό που βλέπουμε είμαστε εμείς, μπορεί και να επαναστατήσουμε.
Μπορεί και να σοβαρευτούμε, να εγκαταλείψουμε το ...Ανοικτό Πανεπιστήμιο των βαρύγδουπων ασήμαντων και να αναζητήσουμε την αληθινή γνώση και την αυτογνωσία.
Στην ελαφρότητα της καθημερινότητάς μας, καγχάζουμε με το προφανώς γελοίο της τρομοκρατίας μας, με το προφανώς γελοίο και σαδιστικό της δημοσιογραφίας μας, με το προφανώς γελοίο όλου του φάσματος της κοινωνικής εικονικής μας πραγματικότητας (ποιόν θεσμό να πρωτοαναφέρει κανείς...), με την προφανέστατη καρικατούρα, δηλαδή, του εαυτού μας... Καλή μας Χρονιά!