Αθηναίων άνοδος 1-2-3

Updated και ξαναupdated


Το μήνυμα ήταν έμμεσο, συγκαλυμμένο, ευγενικό και χδουδοαχνό, μόλις που γινόταν αντιληπτό:
«Πού είναι ρε η Θεσσαλονικιώτικη φιλοξενία σας, δεν θα έρθει κανείς να μας πάρει από το Αεροδρόμιο;»
Μόλις κατάλαβα τον ελαφρύ υπαινιγμό ότι κανείς δεν είχε ενημερωθεί για τον τρόπο άφιξης των Αθηναΐδων Ροδιάς και Χνουδίου ώστε να τσακιστεί να πάει να τις υποδεχθεί, ένοιωσα μια κάποια τοπικιστική ντροπή και πήρα την κατάσταση στα χέρια μου. Άμεση επικοινωνία μετά του Χνουδίου,
«τι ώρα θα ‘ρθείτε καλές μας; Πού σκοπεύετε να καταλύσετε; Θα είστε φαγωμένες; Αφάγωτες; Θα σας περιμένει κανείς μη Σαλονικιός μήπως;»
«Αχ! Καλέ μου, πώς το κατάλαβες ότι θα έρθουμε αεροπορικώς; Μη σε κουράσουμε, όμως, θα πάρουμε ένα ταξάκι οι ταλαίπωρες να πάμε στο ξενοδοχείο CITY στου διαόλου τη μάνα, κουρασμένες και πεινασμένες… Να βρεθούμε το βραδάκι;»
Έκθαμβος από την Αθηναϊκή λεπτότητα και τη σεμνότητα της μπλογκονεράϊδας μας, προσφέρθηκα, όπως είναι φυσικό, να δοθώ ολοψύχως και ολοσώμως στην άψογη υποδοχή τους, κατά πως πρέπει σε μας τους γνήσιους απόγονους του Μεγαλέξαντρου που φημιζόταν για την ευγένειά του προς κάθε θηλυκό (και όχι μόνο).
Προβλεπόμενη Ώρα άφιξης 14:15. Ηλιοφάνεια και ζέστη.
Πρόβλημα πρώτον: Λόγω και άλλων απασχολήσεων έπρεπε να φύγω από το σπίτι στις 09:00 και να πάω κατ’ ευθείαν στο αεροδρόμιο το μεσημέρι. Πώς αντέχουν τα τριαντάφυλλα που οφείλω να κόψω απ’ τον κήπο μου για να προσφέρω στις αφικνούμενες ως γνήσιος απόγονος του μη το επαναλαμβάνω; Πατέντα, λοιπόν. Κουζινόχαρτο μουσκίδι, αλουμινόχαρτο περιτύλιγμα και τα αυτοσχέδια βαζάκια στη σκιά του πορτμπαγκάζ.
Άφιξη στο υπό ανάπλαση (ναι, κι αυτό) αεροδρόμιο ακριβώς στις 14:00. Παράνομο παρκάρισμα, έλεγχος για το τι κάνουν τα όργανα της τροχαίας (έγραφαν κλήσεις σε μακρινή απόσταση), έλεγχος κατάστασης των τριαντάφυλλων (εντάξει, ακόμη), και τρέξιμο στην αίθουσα αφίξεων μη κι ήρθε νωρίτερα το αεροπλάνο (πάντοτε αιθεροβάμων…). Ατενίζω στον ηλεκτρονικό πίνακα και, τι να δώ; AEGEAN 530 DELAYED χωρίς ΝΕΑ ΩΡΑ ΑΦΙΞΗΣ.
14:08 Το κινητό μου βαράει τα Tubular bells του mike Oldfield και η οθόνη αναγράφει Μήνυμα Χνουδομάνουλο! «Ακόμη στο Α/Δ ψάχνουν γιατρό για επιβάτη»
Απαντώ ευγενικά «ε, αξίζει να περιμένουμε» και τρέχω όξω βλέποντας τα όργανα να πλησιάζουν στο παρανόμως παρκαρισμένο όχημα. Με προσπέρασαν, όμως, και την έκαναν μάλλον για το μεσημεριανό φαγητό. Ήσυχος, πια, για το πάρκινγκ, ανήσυχος για τα τριαντάφυλλα στο πορτ μπαγκάζ, είπα να διερευνήσω λίγο τους λόγους της καθυστέρησης της πτήσης. Λίγο το παρελθόν μου, λίγο το παρόν μου, (και λίγο η φαντασία μου) μου επέτρεψαν να διασυνδεθώ καταλλήλως και, τι έμαθα;
Λοιπόν, οι πηγές μου με πληροφόρησαν ότι μισή ώρα πριν την απογείωση εμφανίσθηκαν στο γκισέ της AEGEAN δύο κυρίες εκ των οποίων
η μία είχε μαζί της, το εισιτήριο, το κινητό, μία σοκολάτα, ένα κραγιόν, έναν αστρικό χάρτη, ένα πότο μπλέ χρώμα, δύο πινέλα, ένα σακκουλάκι αστρόσκονη και υπέροχα μάτια. ΔΕΝ ΕΙΧΕ μαζί της ταυτότητα ή δίπλωμα οδήγησης ή οτιδήποτε που να αναγράφει το όνομά της!
Η άλλη κυρία κουβαλούσε όλα τα απαιτούμενα έγγραφα, ωραία μάτια επίσης, και την προαναφερθείσα κυρία.
Η υπάλληλος της εταιρείας, ζηλιάρα –όπως όλες οι κυρίες μεταξύ τους-, δεν εξέδιδε την κάρτα επιβίβασης της ΑΤΩΥ (Αγνώστου Ταυτότητας Ωραιοτάτης Ύπαρξης) μέχρι που επενέβη ναρκισσευόμενος ψιλοπροϊστάμενος της ζηλοφθόνου.
«Πώς θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω;» ρώτησε, αναλογιζόμενος τους τουλάχιστον 69 τρόπους που θα προσέφερε ευχαρίστως.
«Να, ξέρετε, η κυρία είναι καλλιτέχνις κι εγώ η μάνατζέρ της, ως καλλιτέχνις είναι και λίγο αφηρημένη, έχει και τα αισθηματικά της μπερδέματα, θα χάσουμε το ραντεβού με σοβαρό επιχειρηματία και η Θεσσαλονίκη θα στερηθεί της λάμψης της…»
«Δώσε μωρή την κάρτα επιβίβασης στην κυρία» διέταξε ο αποσβολωμένος ψιλοπροϊστάμενος την υφιστάμενή του και οι δύο κυρίες έσπευσαν να επιβιβαστούν στο αεροπλάνο.
Είχε πάει ήδη 13:45, με ώρα απογείωσης 13:35!

Συνεχίζεται

Μπαίνοντας βιαστικά στο αεροπλάνο, οι Αθηναΐδες έβγαλαν στεναγμό ανακούφισης και προχώρησαν προς τις θέσεις τους με ανέμελη βιασύνη κάνοντας ότι δεν ακούν τα μουρμουρητά των θηλυκών, κυρίως, συνεπιβατών για τις υπαίτιες της καθυστέρησης, και αποφεύγοντας τα επιδοκιμαστικά βλέμματα των αρσενικών που κάθονταν διάδρομο. Τι το ‘θελαν κι αυτοί;…
Πάνω που ο πιλότος μαρσάριζε τις μηχανές για να κουνήσει το θεριό, επιβάτης, τυχερός-άτυχος, που καθόταν σε οπτική επαφή με τις κυρίες δεν άντεξε στο κάλλος της ματιάς της ΑΤΩΥ (Αγνώστου Ταυτότητας Ωραιοτάτης Ύπαρξης) ,με το ψευδώνυμο Χνούδι, έβγαλε μια πνιχτή κραυγή «χάνομαι» και έπεσε ημιλιπόθυμος στο κάθισμά του!
Η πλησιέστερη αεροσυνοδός τράβηξε τη χειρολαβή EMERGENCY BRAKE και ο πιλότος σαν είδε το σινιάλο έπεσα στα φρένα σκεπτόμενος «τι σκατά έγινε πάλι;»
Η μακρύτερα καθήμενη αεροσυνοδός έτρεξε για βοήθεια και ξεκούμπωσε το πουκάμισό της για να πάρει αέρα (έτσι το είχε καταλάβει το μάθημα πρώτων βοηθειών) με αποτέλεσμα ο ημιλιπόθυμος επιβάτης να ξεραθεί τελείως!
Η πλησιέστερη άρχισε να φωνάζει «ένας γιατρός-ένας γιατρός» και η μακρύτερα καθήμενη κουμπώθηκε και έτρεξε στο κόκπιτ να ενημερώσει τον πιλότο που μόλις την είδε να ‘ρχεται ξεκουμπώθηκε αυτός αλλά «όχι, όχι, για άλλο έρχομαι, το και το» τσίριξε αυτή.
«Τάουερ, η Aegean 530, ρικουέστ ε ντόκτορ εντ εν άμπιουλανς, ουι χεβ εν ιμέργενσι», δηλαδή στα ελληνικά «Tower, Aegean 530 requests a doctor and an ambulance, we have an emergency” και η ώρα είχε πάει 14:08.
«Πώ, πώ!» Είπε η Ροδιά. «Στείλε καλέ ένα μήνυμα στο θύμα που περιμένει στο Αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης ότι θα αργήσουμε μη μας την κάνει κι άντε να βρείς ταξί μεσημεριάτικα…» Έτσι το Χνούδι συγκέντρωσε τη ματιά της στο κινητό της, οι λοιπές καρδιακές ταχυαρρυθμίες των αρσενικών επιβατών εξομαλύνθηκαν και ώρα 14:35 ο τα έχων παίξει επιβάτης παραλήφθηκε από το ασθενοφόρο και ο κυβερνήτης πήρε το μικρόφωνο και φώναξε «Πόρταα, φύγαμε!»

(εδώ επιβάλλεται να σας πληροφορήσουμε ότι ο επιβάτης είναι καλά γι αυτό και συνεχίζουμε την πλάκα)

Συνεχίζεται

Όσο ο πιλότος της AEGEAN 530 προσπαθούσε να βρει το δρόμο του για την πόλη μας, ο ταλαίπωρος εγώ, -αφού έμαθα τις λεπτομέρειες που σας περιέγραψα-μπαινόβγαινα στο αεροδρόμιο, μια για να δω αν το καταραμένο DELAYED στην οθόνη είχε αντικατασταθεί από προβλεπόμενη νέα ώρα άφιξης και μια για να τσεκάρω τι κάνουν τα όργανα της τροχαίας αφ’ ενός και πώς είναι τα έρμα τα τριαντάφυλλα στο πορτμπαγκάζ αφ’ ετέρου. ΞΕΠΟΔΑΡΙΑΣΤΗΚΑ ο προ ολίγου μεσήλιξ!
Ω! του θαύματος εδέησε η οθόνη να αναγράψει 15:15, τα όργανα είχαν μπλέξει με κάτι άλλους παράνομα παρκαρισμένους φουκαράδες και καπάκι διαβάζω AEGEAN 530 LANDED 15:13.
Κι αρχίζουν που λέτε να βγαίνουν και να βγαίνουν από λεωφορεία και λεωφορεία (πλάκωσαν πολλά αεροπλάνα μαζί, είχαν πληροφορηθεί όλοι οι εν πτήσει πιλότοι ότι η 530 κάτι ενδιαφέρον κουβαλούσε και συντονίστηκαν στην άφιξη) μιλιούνια ανθρώπων.
Πάνω που απελπίστηκα, τελευταίες (για να κάνουν εμφάνιση μάλλον) να ‘σου οι Αθηναΐδες με ερευνητική ματιά, ελαφρώς ανήσυχη μήπως και την έχω κοπανήσει, βλέπω και μια κίνηση κάποιων χαμουτζήδων –προφανώς- να τις διπλαρώσουν, οπότε κάνω βήμα μπρος και:
«Λαμπρούκο!!!» φωνάζουν ταυτοχρόνως και προλαβαίνει πρώτη και πέφτει στην αγκαλιά μου η Χνούδω.
«Ρε κορίτσια, εντάξει, δεν είμαι και ο δίδυμος του Ντελόν αλλά δε μοιάζω και πίθηκος ρε γαμώ το!» «Αχ! Καλέ σόρυ, αλλά να με τις έμμουνες (η ορθογραφία σωστή) ιδέες που μας έχει βάλει ο Λαμπρούκος, όλο αυτόν έχουμε στο μυαλό μας»
Έβαλα τον πληγωμένο εγωισμό μου στην άκρη και στήθηκα μαζί τους στην κορδέλα που έφερνε τις βαλίτσες με εκνευριστικά αργό ρυθμό για να γίνουν τα νεύρα μου τέλια απ’ την έγνοια για τα όργανα της τροχαίας και τα ρόδα στο όχημα.
ΦΥΣΙΚΑ, η αποσκευή της Ροδιάς ήταν η μακράν τελευταία που ήρθε στην αίθουσα που είχε πια αδειάσει. Και τι αποσκευή. Ένας εκδρομικός σάκος σαν κι αυτόν που με φόρτωνε η μάνα μου στις εκδρομές του δημοτικού!
15:45! Πρώτη ανακούφιση, τα όργανα δεν «διαπίστωσαν» παράβαση του οχήματός μου. Ανοίγω ιπποτικώς τις πόρτες, προσφέρω τα μυρωδικότατα ρόδα, δεύτερη ανακούφιση - ζούσαν ακόμη, οι κυρίες μουρμουρίζουν τα τυπικά «μα δεν ήταν ανάγκη, αχ τι ωραία μυρίζουν, σαν κάτι γιαπωνέζικα μικρά της θειάς μου» λέει η Ροδιά, ευγενής εγώ δεν λέω «της θειάς σου» ούτε από μέσα μου, και ξεκινώ άνετος για το αργοφαγείο του φίλου μου που μου κάνει και καλές τιμές!
ΦΥΣΙΚΑ, καθ’ οδόν ανάβει το λαμπάκι για το ABS και σε λίγο κοκκαλώνουν και τα φρένα, «κάποιος μας γκαντέμιασε…» αλλά εγώ βράχος, ούτε λέξη, οι κυρίες χαζεύουν τα ολυμπιακά έργα που δεν έγιναν στην πόλη μας και δεν ψιλιάζονται τον κίνδυνο και φτάνουμε στο αργοφαγείο όπου η γκαντεμιά τσακίστηκε στον εξαποδώ αφού: έσβησαν τα λαμπάκια, λειτούργησαν τα φρένα και ΒΡΗΚΑΜΕ χώρο για να παρκάρουμε ΕΞΩ από το μαγαζί! Σε μια περιοχή που κλείνεις χώρο για παρκάρισμα ένα εξάμηνο πριν!
Τα υπόλοιπα τα διαβάσατε μέσες άκρες και όταν ξελαμπικάρει και το Χνούδι θα σας πεί κι άλλα.
Χοντρικά, φάγαμε ευπρεπώς, ήπιαμε συγκρατημενότατα, μιλήσαμε πολύ με τη Ροδιά ενώ με το Χνούδι μιλήσανε ΠΟΛΛΟΙ με το κινητό της που δεν σταμάτησε να κτυπά και είχαμε έτσι και την ευκαιρία να την απολαμβάνουμε κινούμενη με το εφαρμοστό μαύρο κολάν, ψάχνουσα σήμα στα στενά της άνω-κάτω πόλης.
Βλαστημώντας την ώρα και τη στιγμή που ΕΠΡΕΠΕ να παραδώσω τις κυρίες αυτές στα πιθηκοχέρια του Λαμπρούκου, τις οδήγησα με βαριά καρδιά στο ξενοδοχείο τους και πήρα τον δρόμο για τις …αρκούδες.

Κυρίες μου Ροδιά και Χνούδι, ελπίζω στην επόμενη συνάντησή μας να απολαύσουμε την παρέα σας για πολύ πολύ μεγαλύτερο χρόνο. Σμουτς!