2006

Μετά από μακρόχρονη απομόνωση – ανάπαυση – περισυλλογή μερικών ωρών, καθώς και μετά από ενδελεχή διερεύνηση των απολογιστικών κειμένων (posts) πολλών ημερολογιοδιχτυομένων (bloggers), θεώρησα ότι είμαι υποχρεωμένος απέναντί σας, και απέναντι κάποιων «μηχανών μέτρησης», μανιακοστατιστικών καταλόγων, και της ωραίας γειτόνισσας απέναντι, να προβώ στον δικό μου απολογισμό δραστηριοτήτων κατά τον πνέοντα τα λοίσθια κακόχρονο να’ χει 2006.

Κατ’ αρχή θέλω να ευχαριστήσω
τους γονείς μου, τους δασκάλους μου, τους καθηγητές μου, τον κατηχητή μου τις δύο Κυριακές που πήγα Κατηχητικό στα οκτώ μου, τον Αγελάρχη μου στη μία Κυριακή που πήγα στα Λυκόπουλα στα πέντε μου, τον αδερφό μου που με μύησε στην Ινδική Μουσική της ελληνικής δισκογραφίας του 55-65, και το πρώτο κορίτσι μου που με απαγκίστρωσε από αυτά και μου έμαθε ότι ο Μαρκούζε είπε «και τα αυτιά έχουν τοίχους»,
για την θεμελίωση του είναι μου, πάνω στο οποίο αρκετά χρόνια μετά κτίστηκε το οικοδόμημα του εαυτού μου που εσείς απολαμβάνετε (;)…
Να ευχαριστήσω, επίσης, τους δημοσιογράφους, John Nobody, Fred Noone και Priscilla (Πρισκύλα) Neverborn των New York Times, Guardian και Loipon για το ενδιαφέρον πορτρέτο που μού ‘φτιαξαν σε Κυριακάτικα ένθετα μεγάλης κυκλοφορίας μόνο και μόνο γιατί το ημερολόγιό μου έχει μεγάλη επισκεψιμότητα χωρίς να καταφεύγω στη δημοσίευση κώλων και βύζων ως πράττει ο φίλος μου ΜανοςΑντώναρος ή να περιγράφω άγριο σεξ κυλιόμενος στα γρασίδια ως η φίλη μου Composition Doll. Φαίνεται ότι επηρεάστηκαν και από τις αποκαλύψεις μου –μαζί με άλλων- για το έργο/έγκλημα της επέκτασης του Α/Δ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ στη θάλασα αν και πέταξαν σ’ αυτή (στη θάλασσα) οποιαδήποτε αναφορά μου και στις τρεις συνεντεύξεις.
Σε πείσμα όμως της εμφανέστατης διαπλοκής κατά του ημερολογίου μου, τόσο από το μπλογκοκατεστημένο που το βγάζει άπατο (κι έβαλα τον σκύλο μου να κλαίει) όσο και από το πολιτικοδημοσιογραφικό κατεστημένο που έθαψε το θέμα του αεροδρομίου, εγώ θα παραμείνω εδώ και το 2007, παρέα με εσάς τους δίπλα, παλιούς και νέους, καλούς καλούς φίλους και θα πετάω τα αγκαθάκια μου κάθε τρείς και λίγο.

Με την ευχή το 2007 να χαμογελάμε περισσότερο και να αντιστεκόμαστε περισσότερο στους πειρασμούς που γεννάει το ναρκισσοφασιστικό ΕΓΩ μας, σας φιλώ με αγάπη
Κωστής

Ανάπαυση-Περισυλλογή

Αποκατάσταση!

Ο Υπολογιστής αποκαταστάθηκε και έτσι προλαβαίνω να σας στείλω -εσάς τους "από δίπλα" αλλά και όλους όσους έχουν διαβεί το κατώφλι μου ή εγώ το δικό τους- τις θαλασσοβουνίσιες ευχές μου που συνοψίζονται στο γνωστότατο

"ό,τι ποθείτε στο κρεβάτι σας να το βρείτε -ακούς Νίνα;- και όποιος το κακό μας θέλει να του πρηστούν τ' αρ#@*$ίδια!!!"

Ιδίως ο δαίμων του δικτύου που μας μολύνει με ιούς.

Μακάρι το 2007 να έχουμε λόγους να χαμογελάμε περισσότερο.

Προσωρινή διακοπή

Υπολογιστής μου με βαριά ίωση. Προσπαθώ να επανέλθω το ταχύτερο. περαστικά μου!

20 !!!!!

Δεν ξέραμε, ούτε θέλαμε να μάθουμε το φύλο. Δεν θέλαμε να απομυθοποιήσουμε έστω και την παραμικρή παράμετρο του θαύματος.
"Θα σε πάρει και θα σε σηκώσει" είπα στον γιατρό "αν δεν κανονίσεις να είμαι μέσα".
"Μα, απαγορεύεται" διαμαρτύρεται αυτός "και απαγορεύεται γιατί οι Ελληνάρες ή επεμβαίνουν στον γιατρό -κάνε κάτι ρε πονάει η γυναίκα μου- ή ...λιποθυμάνε και τρέχουμε γι αυτούς αντί για τη γυναίκα. Χώρια που αν είναι ο άντρας μέσα δεν μπορούν οι (μερικοί) γιατροί να σου πουν 'έχουμε πρόβλημα, πρέπει να προχωρήσουμε σε καισαρική, θα κοστίσει κατι τις παραπάνω'..."
"Αδιαφορώ παντελώς για τους λόγους, εγώ αυτό το θαύμα δεν το χάνω με τίποτα, ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΜΕΣΑ!!!" επέμενα.

Την επιθυμία μου να είμαι παρών στη γέννηση του παιδιού την γνώριζαν και πολλοί φίλοι και φίλες. Η πλειονότητα ήταν, καθέτως, οριζοντίως, κατά μήκος και κατά πλάτος, αντίθετοι στην ιδέα. Οι μισές φίλες "ντρεπόντουσαν" και οι άλλες μισές δεν ήθελαν να τις δουν οι άντρες τους σε στιγμές ...αδυναμίας (!!). Οι μισοί φίλοι ήταν έτοιμοι να λιποθυμήσουν στη σκέψη και μόνο και οι άλλοι μισοί αναρωτιόντουσαν φωναχτά πώς θα μπορούσαν να ξαναδούν σεξουαλικά τη γυναίκα τους αν την έβλεπαν ματωμένη, ξεσκισμένη και σε άλλη διάσταση από αυτή με τα ξέκωλα στρινγκ που μας ...φτιάχνουν!

14 Δεκεμβρίου 1986
Τηρώντας την παράδοση, με αναμμένα φώτα και κορνάροντας, καταφθάνουμε στο Μαιευτήριο. Ο Σπύρος, ο γιατρός, παραλαμβάνει την "καθαρόαιμη" και μπαίνουν στα έγκατα ενώ εγώ πάω για τα γραφειοκρατικά. Μετά στήνομαι στην πόρτα και περιμένω τον Σπύρο να με μπάσει. Καθυστέρηση. Αρχίζω να φορτώνω όταν ανοίγει η πόρτα και ένας ψιλοκίτρινος Σπύρος, κοιτώντας προς τα κάτω, μου λέει
"έχουμε πρόβλημα, το παιδί είναι μπερδεμένο στον λώρο, ίσως πάμε για καισαρική, καλύτερα να μείνεις έξω".
Τον βουτάω από τον γιακά της άσπρης ποδιάς και του λέω "Σπυράκο, μπαίνω μέσα, αν δεν με ρωτήσεις για καράβια κι ελικόπτερα δεν πρόκειται να σε ρωτήσω κι εγώ για τη δουλειά σου. Καισαρική, Προλεταριακή, Αυτοκρατορική ή οτιδήποτε σε αφορά κάν' το αλλά εγώ θέλω να είμαι ΜΕΣΑ. Μαζί με την καθαρόαιμη το φυτέψαμε, μαζί θα το υποδεχτούμε."

Με τη φωτογραφική ανα χείρας (με τετρακοσάρι ASA φιλμ), μπουκάρω στα ενδότερα αφού ο Σπύρος με ντύνει με μια από εκείνες τις ηλίθιες πράσινες ρόμπες και με συστήνει σ' όποιον βρίσκει μπροστά του ως "συνάδελφο γιατρό του Ναυτικού"!!
Η καθαρόαιμη σε αίθουσα αναμονής με ένα ακουστικό στην κοιλιά που μεταφέρει στο ηχείο πάνω απ' το κεφάλι της τους χτύπους της καρδιάς του παιδιού. Κάθε φορά που οι ωδίνες έρχονται, ο ρυθμός μειώνεται, οι νοσοκόμες κοιτούν ανήσυχα και ειδοποιούν τον Σπύρο που (καλή του ώρα) δεν ντρέπεται να συμβουλευτεί και τη μαία (μερικοί γιατροί, αν και νέοι και άπειροι αυτό το θεωρούν "υποβαθμιστικό"). Αυτή του λέει να περιμένουμε κι άλλο, το κορίτσι φαίνεται λεβεντιά -κρίμα να μη γίνουν όλα φυσιολογικά-.
Η ένταση της στιγμής οδηγεί σε ...ανέκδοτα. Το τι γέλιο έπεσε, το τι κόσμος πέρασε από το δωμάτιο αναμονής για να δεί γιατί γελάμε ενώ στα διπλανά δωμάτια ούρλιαζαν "παρ' το το μούλικο, δεν θέλω να τον ξαναδώ τον πούστη, δεν του ξανακάθομαι, μανούλα μου κλπ", δεν λέγεται. Κάποια στιγμή βάρεσε συναγερμός, το ηχείο πήγε να σιωπήσει, ο Σπύρος ξανάβαλε τα γιαλιά στα μάτια του και το χέρι του βαθειά μέσα της και ανέκραξε "ωραία! Το γύρισα στη θέση του" ενώ το ηχείο αναμετέδιδε ξανά τον καλπασμό της καρδιάς του παιδιού γκαπαγκούπ γκαπαγκούπ γκαπαγκούπ.
Περνά και αυτή η κρίση και συνεχίζουμε, Σπύρος, μαία, νοσοκόμα, περαστικοί, 'αυτό το ξέρεις;', 'το καινούργιο το 'μαθες;' και 'χαχαχουχα' και γκαπαγκούπ γκαπαγκούπ το ηχείο και φου φου φου η καθαρόαιμη και "αμαν, αυτή γεννάει" φωνάζει η μαία ξαφνικά και τραβάει το κρεβάτι κι αρχίζει το σιρκουί στον διάδρομο για την αίθουσα τοκετού, από πίσω ο Σπύρος να καθαρίζει τα γιαλιά του τρέχοντας κι εγώ να οπλίζω τη μηχανή τρέχοντας επίσης.
Ώρα 13:50
Η καθαρόαιμη, ινδιάνα απ' το σφίξιμο (πανέμορφη η άτιμη), "σπρώχνει" στωικά μ' όλη της τη δύναμη. Η κορυφή του κεφαλιού φαίνεται, να, βγαίνει το άτιμο, μπα, ξαναμπαίνει, "έλα ακόμα μια φορά, δυνατά, ΣΠΡΩΞΕ" φωνάζει ο Σπύρος, ξαναφαίνεται, ξαναχάνεται, (είχε τυλιχτεί πάλι ο λώρος στη μασχάλη) αλλά μ' ένα τελειωτικό σπρώξιμο το παιδί βγαίνει στον κόσμο, οι φωτογραφίες συνεχείς αν και το τοπίο φλού από το δάκρυ του ματιού μου...
"Αγόρι" φωνάζει ο Σπύρος. Η ματιά μου, όμως είναι σ' αυτήν. Στην ομορφιά της εξάντλησής της. Στο κουρασμένο χαμόγελό της. Στις ματάρες της.
Μετά κοιτάω και τον γιό. Αμάν, σκέφτομαι, τι είναι τούτο; Από το μπες, βγες, μπες, βγες από τη στενωπό, το κεφαλάκι του είναι σαν μακρόστενη κολοκύθα, εκτεθήκαμε!
Η μαία τον πετάει (ναι, στον αέρα τον έπιασε η νοσοκόμα) για πλύσιμο, καθάρισμα, ζύγισμα, μαρκάρισμα. Του χώνουν κάτι σωλήνες στη μύτη, τον βουτάν σε μια λεκάνη με κάποιο υγρό και τον τυλίγουν στο πρώτο ρούχο του, το σεντονάκι. Μέσα σε πέντε λεπτά, ο λιγδοτάμπαρος, κοκκινόμαυρος κολοκυθοκέφαλος ήρθε κι έγινε ένας ροδαλός αγόραρος με χωρίστρα στο στρογγυλό πανέμορφο κεφαλάκι του. Θαύμα!

Ώρα 18:30
Οι γονείς μου είχαν κατεβεί από Θεσσαλονίκη και η μητέρα μου ήρθε από το πρωί στην κλινική. Αυτή τηλεφώνησε στον πατέρα μου και του είπε ότι γεννήθηκε ο νέος Αντώνης. Όταν βγήκα από τα έγκατα, πήγα κι έφερα τον πατέρα μου στην Κλινική.
Κουστουμαρισμένος, γραβατωμένος, με τσάκιση που "έκοβε" όπως πάντα, έμπαινε στο δωμάτιο την ώρα που έφεραν και τον μικρό στο τάπερ.
Δεν γύρισε το κεφάλι του να τον δεί. Πήγε κατ' ευθείαν στην καθαρόαιμη και της φίλησε το χέρι λέγοντας "σ' ευχαριστώ για την τιμή, παιδί μου"!!!!
Μετά γύρισε στο τάπερ και πήρε αγκαλιά τον εγγονό. Πρόσεξα ότι τα χέρια του έτρεμαν. "Φτου σου, αγόρι μου" του είπε, "ίδιος ο πατέρας μου είσαι"...
Τον ξανάβαλε στο τάπερ και άνοιξε μια σακκούλα που είχε μαζί του. Έβγαλε ένα χρυσό μετάλλιο και το άφησε στην κουβερτούλα. Μετά έβγαλε μια παλιά εικόνα του Αγίου Αντωνίου, οικογενειακό κειμίλιο, και την άφησε κι αυτή δίπλα. "Να πείς του Δημήτρη ότι τα όπλα τώρα ανήκουν στον Αντώνη" μου είπε. Ένα καριοφύλι, ένα γιαταγάνι και μιά κουμπούρα του Αντωνίου παππού του πατέρα μου (από το '21) πήγαιναν από πρωτότοκο σε πρωτότοκο μέχρι τον αδερφό μου ο οποίος, όμως, έκανε τρεις κόρες. Τακτοποιήθηκε κι αυτό.
Ο πατέρας μου πέθανε στα 75 του έξη μήνες μετά, ήσυχος στον ύπνο του.
Αλήθεια, πέθανε;
Ο νέος Αντώνης μεγάλωσε γρήγορα. Ρουφάει τη ζωή, αναζητάει εμπειρίες, χαμογελάει πολύ, κι όταν το κάνει δυναμώνει το φως γύρω του. Μέσα από αυτόν γυρίζω κι εγώ συνεχώς στην ηλικία που βρίσκεται. Πολλές φορές νιώθω τη χαρά του, τη λύπη του, τον προβληματισμό του σαν να 'ναι δικά μου. Αναρωτιέμαι το θαύμα της αναπαραγωγής ως πού φτάνει; Μήπως συνεχίζουμε να ζούμε μέσα από τα παιδιά μας; Στη φυσιογνωμία του αναγνωρίζω γνωρίσματα του παππού του, δικά μου, της μάνας του..., στις κινήσεις του, στα χούγια του. Νόμιζα κι εγώ, σαν όλους τους μπαμπάδες φαντάζομαι, ότι ο μικρός τρέχει από πίσω, ακολουθεί. Μέχρι που ...προσπέρασε. Και συνεχίζει να τρέχει, μπροστά, να μου δείχνει αυτός τώρα τον δρόμο και να τον ακολουθώ χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω από πού ξεκίνησα και πού θα τελειώσω.
Αλήθεια, θα τελειώσω;

(Τρία χρόνια μετά, στις 30 Απριλίου 1990, ήρθε και η κόρη. Αλλά αυτή είναι για τρία ποστ...)

Προς όσους ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι είναι ερωτευμένοι

ΑΥΤΗ είναι ΑΓΑΠΗ

ΚΑΝΑΡΗΣ

Αφιερωμένη στη so far που της αρέσουν τα σύννεφα.