Saturday, December 09, 2006

20 !!!!!





Δεν ξέραμε, ούτε θέλαμε να μάθουμε το φύλο. Δεν θέλαμε να απομυθοποιήσουμε έστω και την παραμικρή παράμετρο του θαύματος.
"Θα σε πάρει και θα σε σηκώσει" είπα στον γιατρό "αν δεν κανονίσεις να είμαι μέσα".
"Μα, απαγορεύεται" διαμαρτύρεται αυτός "και απαγορεύεται γιατί οι Ελληνάρες ή επεμβαίνουν στον γιατρό -κάνε κάτι ρε πονάει η γυναίκα μου- ή ...λιποθυμάνε και τρέχουμε γι αυτούς αντί για τη γυναίκα. Χώρια που αν είναι ο άντρας μέσα δεν μπορούν οι (μερικοί) γιατροί να σου πουν 'έχουμε πρόβλημα, πρέπει να προχωρήσουμε σε καισαρική, θα κοστίσει κατι τις παραπάνω'..."
"Αδιαφορώ παντελώς για τους λόγους, εγώ αυτό το θαύμα δεν το χάνω με τίποτα, ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΜΕΣΑ!!!" επέμενα.

Την επιθυμία μου να είμαι παρών στη γέννηση του παιδιού την γνώριζαν και πολλοί φίλοι και φίλες. Η πλειονότητα ήταν, καθέτως, οριζοντίως, κατά μήκος και κατά πλάτος, αντίθετοι στην ιδέα. Οι μισές φίλες "ντρεπόντουσαν" και οι άλλες μισές δεν ήθελαν να τις δουν οι άντρες τους σε στιγμές ...αδυναμίας (!!). Οι μισοί φίλοι ήταν έτοιμοι να λιποθυμήσουν στη σκέψη και μόνο και οι άλλοι μισοί αναρωτιόντουσαν φωναχτά πώς θα μπορούσαν να ξαναδούν σεξουαλικά τη γυναίκα τους αν την έβλεπαν ματωμένη, ξεσκισμένη και σε άλλη διάσταση από αυτή με τα ξέκωλα στρινγκ που μας ...φτιάχνουν!

14 Δεκεμβρίου 1986
Τηρώντας την παράδοση, με αναμμένα φώτα και κορνάροντας, καταφθάνουμε στο Μαιευτήριο. Ο Σπύρος, ο γιατρός, παραλαμβάνει την "καθαρόαιμη" και μπαίνουν στα έγκατα ενώ εγώ πάω για τα γραφειοκρατικά. Μετά στήνομαι στην πόρτα και περιμένω τον Σπύρο να με μπάσει. Καθυστέρηση. Αρχίζω να φορτώνω όταν ανοίγει η πόρτα και ένας ψιλοκίτρινος Σπύρος, κοιτώντας προς τα κάτω, μου λέει
"έχουμε πρόβλημα, το παιδί είναι μπερδεμένο στον λώρο, ίσως πάμε για καισαρική, καλύτερα να μείνεις έξω".
Τον βουτάω από τον γιακά της άσπρης ποδιάς και του λέω "Σπυράκο, μπαίνω μέσα, αν δεν με ρωτήσεις για καράβια κι ελικόπτερα δεν πρόκειται να σε ρωτήσω κι εγώ για τη δουλειά σου. Καισαρική, Προλεταριακή, Αυτοκρατορική ή οτιδήποτε σε αφορά κάν' το αλλά εγώ θέλω να είμαι ΜΕΣΑ. Μαζί με την καθαρόαιμη το φυτέψαμε, μαζί θα το υποδεχτούμε."

Με τη φωτογραφική ανα χείρας (με τετρακοσάρι ASA φιλμ), μπουκάρω στα ενδότερα αφού ο Σπύρος με ντύνει με μια από εκείνες τις ηλίθιες πράσινες ρόμπες και με συστήνει σ' όποιον βρίσκει μπροστά του ως "συνάδελφο γιατρό του Ναυτικού"!!
Η καθαρόαιμη σε αίθουσα αναμονής με ένα ακουστικό στην κοιλιά που μεταφέρει στο ηχείο πάνω απ' το κεφάλι της τους χτύπους της καρδιάς του παιδιού. Κάθε φορά που οι ωδίνες έρχονται, ο ρυθμός μειώνεται, οι νοσοκόμες κοιτούν ανήσυχα και ειδοποιούν τον Σπύρο που (καλή του ώρα) δεν ντρέπεται να συμβουλευτεί και τη μαία (μερικοί γιατροί, αν και νέοι και άπειροι αυτό το θεωρούν "υποβαθμιστικό"). Αυτή του λέει να περιμένουμε κι άλλο, το κορίτσι φαίνεται λεβεντιά -κρίμα να μη γίνουν όλα φυσιολογικά-.
Η ένταση της στιγμής οδηγεί σε ...ανέκδοτα. Το τι γέλιο έπεσε, το τι κόσμος πέρασε από το δωμάτιο αναμονής για να δεί γιατί γελάμε ενώ στα διπλανά δωμάτια ούρλιαζαν "παρ' το το μούλικο, δεν θέλω να τον ξαναδώ τον πούστη, δεν του ξανακάθομαι, μανούλα μου κλπ", δεν λέγεται. Κάποια στιγμή βάρεσε συναγερμός, το ηχείο πήγε να σιωπήσει, ο Σπύρος ξανάβαλε τα γιαλιά στα μάτια του και το χέρι του βαθειά μέσα της και ανέκραξε "ωραία! Το γύρισα στη θέση του" ενώ το ηχείο αναμετέδιδε ξανά τον καλπασμό της καρδιάς του παιδιού γκαπαγκούπ γκαπαγκούπ γκαπαγκούπ.
Περνά και αυτή η κρίση και συνεχίζουμε, Σπύρος, μαία, νοσοκόμα, περαστικοί, 'αυτό το ξέρεις;', 'το καινούργιο το 'μαθες;' και 'χαχαχουχα' και γκαπαγκούπ γκαπαγκούπ το ηχείο και φου φου φου η καθαρόαιμη και "αμαν, αυτή γεννάει" φωνάζει η μαία ξαφνικά και τραβάει το κρεβάτι κι αρχίζει το σιρκουί στον διάδρομο για την αίθουσα τοκετού, από πίσω ο Σπύρος να καθαρίζει τα γιαλιά του τρέχοντας κι εγώ να οπλίζω τη μηχανή τρέχοντας επίσης.
Ώρα 13:50
Η καθαρόαιμη, ινδιάνα απ' το σφίξιμο (πανέμορφη η άτιμη), "σπρώχνει" στωικά μ' όλη της τη δύναμη. Η κορυφή του κεφαλιού φαίνεται, να, βγαίνει το άτιμο, μπα, ξαναμπαίνει, "έλα ακόμα μια φορά, δυνατά, ΣΠΡΩΞΕ" φωνάζει ο Σπύρος, ξαναφαίνεται, ξαναχάνεται, (είχε τυλιχτεί πάλι ο λώρος στη μασχάλη) αλλά μ' ένα τελειωτικό σπρώξιμο το παιδί βγαίνει στον κόσμο, οι φωτογραφίες συνεχείς αν και το τοπίο φλού από το δάκρυ του ματιού μου...
"Αγόρι" φωνάζει ο Σπύρος. Η ματιά μου, όμως είναι σ' αυτήν. Στην ομορφιά της εξάντλησής της. Στο κουρασμένο χαμόγελό της. Στις ματάρες της.
Μετά κοιτάω και τον γιό. Αμάν, σκέφτομαι, τι είναι τούτο; Από το μπες, βγες, μπες, βγες από τη στενωπό, το κεφαλάκι του είναι σαν μακρόστενη κολοκύθα, εκτεθήκαμε!
Η μαία τον πετάει (ναι, στον αέρα τον έπιασε η νοσοκόμα) για πλύσιμο, καθάρισμα, ζύγισμα, μαρκάρισμα. Του χώνουν κάτι σωλήνες στη μύτη, τον βουτάν σε μια λεκάνη με κάποιο υγρό και τον τυλίγουν στο πρώτο ρούχο του, το σεντονάκι. Μέσα σε πέντε λεπτά, ο λιγδοτάμπαρος, κοκκινόμαυρος κολοκυθοκέφαλος ήρθε κι έγινε ένας ροδαλός αγόραρος με χωρίστρα στο στρογγυλό πανέμορφο κεφαλάκι του. Θαύμα!

Ώρα 18:30
Οι γονείς μου είχαν κατεβεί από Θεσσαλονίκη και η μητέρα μου ήρθε από το πρωί στην κλινική. Αυτή τηλεφώνησε στον πατέρα μου και του είπε ότι γεννήθηκε ο νέος Αντώνης. Όταν βγήκα από τα έγκατα, πήγα κι έφερα τον πατέρα μου στην Κλινική.
Κουστουμαρισμένος, γραβατωμένος, με τσάκιση που "έκοβε" όπως πάντα, έμπαινε στο δωμάτιο την ώρα που έφεραν και τον μικρό στο τάπερ.
Δεν γύρισε το κεφάλι του να τον δεί. Πήγε κατ' ευθείαν στην καθαρόαιμη και της φίλησε το χέρι λέγοντας "σ' ευχαριστώ για την τιμή, παιδί μου"!!!!
Μετά γύρισε στο τάπερ και πήρε αγκαλιά τον εγγονό. Πρόσεξα ότι τα χέρια του έτρεμαν. "Φτου σου, αγόρι μου" του είπε, "ίδιος ο πατέρας μου είσαι"...
Τον ξανάβαλε στο τάπερ και άνοιξε μια σακκούλα που είχε μαζί του. Έβγαλε ένα χρυσό μετάλλιο και το άφησε στην κουβερτούλα. Μετά έβγαλε μια παλιά εικόνα του Αγίου Αντωνίου, οικογενειακό κειμίλιο, και την άφησε κι αυτή δίπλα. "Να πείς του Δημήτρη ότι τα όπλα τώρα ανήκουν στον Αντώνη" μου είπε. Ένα καριοφύλι, ένα γιαταγάνι και μιά κουμπούρα του Αντωνίου παππού του πατέρα μου (από το '21) πήγαιναν από πρωτότοκο σε πρωτότοκο μέχρι τον αδερφό μου ο οποίος, όμως, έκανε τρεις κόρες. Τακτοποιήθηκε κι αυτό.
Ο πατέρας μου πέθανε στα 75 του έξη μήνες μετά, ήσυχος στον ύπνο του.
Αλήθεια, πέθανε;
Ο νέος Αντώνης μεγάλωσε γρήγορα. Ρουφάει τη ζωή, αναζητάει εμπειρίες, χαμογελάει πολύ, κι όταν το κάνει δυναμώνει το φως γύρω του. Μέσα από αυτόν γυρίζω κι εγώ συνεχώς στην ηλικία που βρίσκεται. Πολλές φορές νιώθω τη χαρά του, τη λύπη του, τον προβληματισμό του σαν να 'ναι δικά μου. Αναρωτιέμαι το θαύμα της αναπαραγωγής ως πού φτάνει; Μήπως συνεχίζουμε να ζούμε μέσα από τα παιδιά μας; Στη φυσιογνωμία του αναγνωρίζω γνωρίσματα του παππού του, δικά μου, της μάνας του..., στις κινήσεις του, στα χούγια του. Νόμιζα κι εγώ, σαν όλους τους μπαμπάδες φαντάζομαι, ότι ο μικρός τρέχει από πίσω, ακολουθεί. Μέχρι που ...προσπέρασε. Και συνεχίζει να τρέχει, μπροστά, να μου δείχνει αυτός τώρα τον δρόμο και να τον ακολουθώ χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω από πού ξεκίνησα και πού θα τελειώσω.
Αλήθεια, θα τελειώσω;

(Τρία χρόνια μετά, στις 30 Απριλίου 1990, ήρθε και η κόρη. Αλλά αυτή είναι για τρία ποστ...)

Labels:

49 Comments:

At Sat Dec 09, 02:44:00 PM, Blogger . said...

απ όλες τις απόψεις, πανέμορφο το ποστ. ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ!!!!

 
At Sat Dec 09, 02:59:00 PM, Blogger Μαύρος Γάτος said...

"Άληθεια, πέθανε;"

Τί όμορφη ερώτηση.

Σού δίνει ελπίδα αν ζεις!

Καλημέρα συνάδελφε κεραμδόσκυλε
Σ:)))))

 
At Sat Dec 09, 03:00:00 PM, Blogger Μαύρος Γάτος said...

"να ζεις" δλδ Σ:)))

 
At Sat Dec 09, 03:01:00 PM, Blogger Μαύρος Γάτος said...

'Εγραψες "τρία χρόνια μετά" και με μπέρδεψες! χρόνια πολλά στον 20άρη σου.

Σ:))))))

 
At Sat Dec 09, 03:14:00 PM, Anonymous Anonymous said...

:')

 
At Sat Dec 09, 04:36:00 PM, Blogger Rodia said...

ΘΑΥΜΑ ΘΑΥΜΑ ΘΑΥΜΑ!!!

Τι όμορφα που τα διηγείσαι! εκφράζω το σεβασμό μαζί με θαυμασμό μου

..το έζησα από το... αντίπαλο στρατόπεδο!;-)

(αλλά μονάχα στο πρώτο παιδί, το δεύτερο ήρθε χωρίς πολλλούς μάρτυρες)

 
At Sat Dec 09, 04:37:00 PM, Blogger Μαύρο πρόβατο said...

Να τα χιλιάσει!!

Πάντα με τύχη, υγεία, και επιτυχία σε ό,τι του αρέσει να καταπιάνεται!

(Εν καιρώ, τον/η εγγονό/ή θα τον/η δούμε σε κλιπ στο μπλογκ του παππού, φαντάζομαι :-))))

 
At Sat Dec 09, 05:02:00 PM, Blogger Rodia said...

..ξέχασα τα Χρόνια Πολλά και Καλά και πολύ πολύ Χαρούμενα!:-))

 
At Sat Dec 09, 05:50:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

μαριλίνα, να 'σαι καλά. Καλές γιορτές πάντα!

Μαυροκεραμιδόγατε, μου φαίνεται δεν είναι μόνο ελπίδα...

Κωνσταντίνα, :) :)

Ροδιά μου σ' ευχαριστώ. Αυτό που περνούν οι γυναίκες πρέπει να το δούν από κοντά όλοι οι άνδρες...

Μαυροπρόβατε, είμαι σίγουρος ότι θα με προλάβει ο γιός που αύριο παραλαμβάνει το άλμπουμ της άφιξής του στον πλανήτη Γη. Ευχαριστώ για τις ευχές και τον καλό σου λόγο.

 
At Sat Dec 09, 06:22:00 PM, Blogger nosyparker said...

Πολύ όμορφο post. Να τον χαίρεστε!

 
At Sat Dec 09, 06:41:00 PM, Blogger αλκιμήδη said...

υπέροχο είναι, και είμαι σίγουρη ότι ούτε το 1/10 της μαγίας και των συναισθημάτων που ένιωσες δε μπόρεσες να καταγράψεις
Να τον χαίρεστε
και τη κοράκλα φυσικά

 
At Sat Dec 09, 06:51:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

nosyparker, ευχαριστώ :)

αλκιμήδη, ούτε το 1/1000. Δεν υπάρχουν λέξεις (κυριολεκτικά) για να περιγράψουν τα συναισθήματα.
Αν ξεχωρίζω κάτι, εκτός από την μεθυστική αμηχανία μπροστά στο πολύπλοκο γεγονός, είναι μια ισχυρότατη έλξη προς την καθαρόαιμη, όχι από την πλευρά του δυνατού προς το αδύνατο που υποφέρει αλλά από την πλευρά του αδύνατου που υποκλίνεται στη δύναμή της... :)

 
At Sat Dec 09, 11:50:00 PM, Blogger manosantonaros said...

Aντε γαμήσου Ναύαρχε.
Με όλο το σεβασμό που σου΄χω (και την αγάπη): ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ!
Σε καταλαβαίνω που υπηρέτησες τη πατρίδα. Είμαι σίγουρος ότι ήσουν εξαιρετικός. Είμια επίσης σίγουρος ότι αγαπούσες αυτο που έκανες...Ομως -πώς στο διάολο άφησες αυτο το ταλέντο να βάζεις σε πιάτο την ψυχή σου;
Πως μπόρεσες και έζησες χωρίς αυτό πριν ανακαλύψεις τα blogs;
Επειδή Ναύαρχε, το δάκρυ είναι τιμή, σου την προσέφερα διαβάζοντας για την οικογένεια σου (γιατί γι' αυτην έγραψες και όχι αποκλειστικά για τον Αντώνη σου)
Είναι ένα ΕΝΤΕΛΩΣ αντρικό κείμενο.
Ούτε μια γυναικεία ματιά. ΑΛΛΑ με όλη την τρυφεράδα που ΠΡΕΠΕΙ να έχει ο αρσενικός στο θηλυκό του.
Καλά έκανες.
Μου έκανε εντύπωση ότι και ο πατέρας σου και εσύ κάνατε το ΙΔΙΟ ακριβώς πράγμα. Πρώτα κοιτάξατε τη γυναίκα και μετά τον γυιό-εγγονό.
Respect, που λέμε και στα bloggistika.
Eίμαι σίγουρος ότι το ίδιο θα κάνει κι ο Αντώνης.... στο λέω ως Αντώναρος :))
Ξέρεις τί έκανες με το κείμενο σου πιτσιρικά Νάυαρχε;
Μας έβαλες στα γυιαλισμένα μαύρα σου λουστρίνια Π.Ν. παπούτσια σου,
προσωπικά (που δεν έχω την εμπειρία) σε ακολούθησα από το πέτο του γιατρού μέχρι την ώρα που τραβαγες pix. Δεν ήμουν δίπλα ή απέναντι σου, αλλά μέσα σου....
Ημουν εσύ (αν μου επιτρέπεις)
Αυτό συγγραφικά είναι παρόμοιο με αυτό που έκαναν εκείνα τα παλικάρια, που πιλοτάρισαν το ελικόπτερο για να σώσουν τους ναυαγούς με δύσκολο καιρό.
Είχαν γκάτς, είχαν καρδιά, είχαν ταλέντο...

Τη μόνη πουστιά που μας έκανες ήταν ότι αυτο το post δεν το'γραψες σήμερα.
Ετσι δεν είναι;
Το γράφεις εδώ και 20 συναπτά έτη.
Απλώς σήμερα το ποστάρισες.

Σκέφτομαι τώρα γιατί προτίμησες τα ελικόπετρα. Επειδή έχουν τον έλικα που σε τραβάει προς τα πάνω... Νομίζω ότι έτσι σκέφτεσαι.

Να μου φιλήσεις τη γυναίκα σου, που τα'κανε κι όλα. (Μεταξύ μας εσύ φωτο τράβαγες και αυτές θολές)... Να της μεταφέρεις τον σεβασμό μου για την εφυία της (κι όχι μόνο) να σε διαλέξει... και το πιο σημαντικό που κράτησε αναμμένη τη φλόγα μέσα σου...

Εγραψα πριν απο καιρό για το πώς σε θυμόμουν στην Ναυκρατούσα να αγναντεύεις το πέλαγο, με το ένα πόδι πάντα ψηλά, σε κάποιο υπερυψωμένο σημείο. Κάτι σαν πελαργός... Ηταν αλήθεια. Δεν την ξέχασα ποτέ τη φιγούρα σου... μέχρι που άρχισα να σε διαβάζω συστηματικά δεν ήξερα γιατί.
Κωστή μου, δεν πιστεύω στα γράμματα (α.β.γ.δ...) και στους ήχους (μπλα-μπλα)... νομίζω ότι είναι πισωγύρισμα στην επικοινωνία των θηλαστικών (όπως είμαστε εμείς)...
Υπάρχουν άλλα κόλπα που συνεννούνται οι άνθρωποι.
Μπορεί να λέω και βλακείες.
Αλλά εμένα το κείμενο σου μου'τοχες ποστάρει από τότε... πολύ πριν χαχαχαχαχαχαχαχαχα το γράψεις.

Για τον γυιό χρειάστηκες 20 χρόνια για να το γράψεις... Μου επιτρέπεις μια (επαγγελματική) συμβουλή (μου την έδωσε και μένα κάποτε ένας σπουδαίος μανατζερ).
Μια βραδιά που θα ξυπνήσεις για κατούρημα και το μυαλό σου θα'ναι καθαρό (ευθεία) πήγαινε στο pc και γράψε για την κόρη... με μια ανάσα....
ΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜ;
Τον γυιό τον ξέρεις ως αρσενικός, άρα (σχεδόν) ξέρεις τί να κάνεις. Η κόρη όμως; Τί είναι αυτο το γαμημένο UFO συναίσθημα που νιώθεις;
Πώς γράφεται;
Για σκέψου τη στιγμή που σου προτείνω.

Θέλω μια χάρη. Μια φορά να με πας μια βόλτα με ελικόπτερο να πάρω τη μηχανή μου και να ποστάρω φωτο στο ΖοΖΖΖ...

Γειά σου Μεγάλε Ναύαρχε.

Αααααααα...το ξέχασα μωρέ;
Δεν ντρέπεσαι να'σαι τόσο δειλός;
ή μπας και τελικά ρε γαμώτο έχεις τόσο λιγο ταλέντο;
Τί πράγμα;
Για τη γυναίκα σου πότε θα γράψεις;
Αντε και για την πατρότητα βρήκες τον τρόπο... με το άλλο τί γίνεται... η αλήθεια είναι ότι είχε κάνει μερικές συμπαθητικές προσπάθειες ο Σέξπηρ.

 
At Sun Dec 10, 12:29:00 AM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Κράτει όλα Μάνο, μην καβαλήσω κανένα καλάμι στα γεράματα... Να 'σαι καλά. :)

 
At Sun Dec 10, 02:08:00 AM, Blogger NinaC said...

Κατάλαβες γιατί σε (σας) αγαπάω τόσο?

Respect, ΦΙΛΕ ΜΟΥ!

Να τους χαίρεσαι και να σε χαίρονται!

 
At Sun Dec 10, 02:39:00 AM, Blogger Rodia said...

Κρατήθηκα και δεν στό 'γραψα, αλλά τώρα που νύχτωσε για τα καλά στο γράφω: μου θυμίζεις τον πατέρα μου, αυτόν που έψαχνα να βρω στον άντρα, στον κάθε άντρα. Βρες ένα τρόπο να βοηθήσεις την κόρη σου να μη σε ψάνει μεθαύριο ή, τουλάχιστον, μάθε τη κάποιο τρόπο να σε βρει.
Είναι δυσεύρετοι άντρες σαν και του λόγου σου φίλε μου...
:-) άκου που στο λέω, ε

 
At Sun Dec 10, 09:44:00 AM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Ροδιά μου, αυτή ήδη μ' έχει βρεί! Είναι ΙΔΙΑ με μένα! Οπότε δύσκολο να ψάχνει τον όμοιό της... Τον Απρίλη το δικό της ποστ! Φιλιά!!! :)))

 
At Sun Dec 10, 09:45:00 AM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Νίνα ΜΑΣ, γι αυτό κι εμείς σ' αγαπάμε ΑΛΛΟ ΤΟΣΟ!!!! Κι ας είσαι ...συνδικαλίστρια!

 
At Sun Dec 10, 09:59:00 AM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Και πού 'σαι Ροδιά, σ' ευχαριστώ για τη μέγιστη τιμή που μου κάνεις με τα λόγια σου! :))

 
At Sun Dec 10, 11:01:00 AM, Blogger Lion said...

Χαζομπαμπα!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στον γιο.
Να γινει καλυτερος απ' τον πατερα του[*] - οπως ελεγαν οι αρχαιοι[**]
Καθε ευτυχια σε ολη την οικογενεια.

[*] δυσκολο
[**] με ξερετε τι αρχαιοπληκτος ειμαι ;-)

 
At Sun Dec 10, 11:09:00 AM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Καπετάνιε, είχαν δίκιο οι Αρχαίοι. Δεν υπάρχει ευτυχέστερο συναίσθημα από το να βλέπεις τα παιδιά σου να σε ξεπερνάνε...
Ευχαριστώ για τις ευχές :)))

 
At Sun Dec 10, 02:19:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Φιλιά και σε σένα Ιχνηλάτα μου και στο λυγερόκορμο κορίτσι.
Κι ας χάσουμε το ...παλιομέτρο γι αυτούς που αγαπάμε. Το αξίζουν. :)

 
At Sun Dec 10, 10:43:00 PM, Blogger allmylife said...

"θολό" σχόλιο για χίλιους λόγους.
Ο πρώτος, σεβασμός.
Να σας ζήσει!
Να σας μοιάσει.
Να μου τις φιλήσετε.

 
At Mon Dec 11, 01:47:00 AM, Blogger Кроткая said...

Να ζήσει, να είναι χαρούμενος και δημιουργικός σαν το μπαμπά του (και να χαλάει το φιεστάκι!).

Εγώ πάλι συγκινήθηκα, αλλά και γέλασα (άκου... τάπερ!).

(κι αυτός ανάποδος ε; κι εγώ στο λώρο είχα μπερδευτεί!!).

 
At Mon Dec 11, 10:58:00 AM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

allmylifelila, χαμογελαστά ευχαριστώ!

Κροτούλα, ήμουν σίγουρος ότι θα είχες μπλέξει πριν ευτυχήσει ο πλανήτης να σε υποδεχτεί στην αγκαλιά του! :)

 
At Mon Dec 11, 11:11:00 AM, Blogger An-Lu said...

Τώρα εγώ γιατί πάτησα τα γελοκλάμματα;;
Να σου ζήσει και να τον χαίρεσαι τον Αντώνη σου!!!
14.12 Είναι μια ΥΠΕΡΟΧΗ ημερομηνία!
(επέτειος γάμου για μάς!)
Πολλλές-πολλές ευχές για όλη την οικογένεια....

 
At Mon Dec 11, 11:53:00 AM, Blogger Yannis H said...

Και γέλασα ('δεν του ξανακάθομαι του πούστη') και δάκρυσα.

Το θαύμα της ζωής είναι σχεδόν κλισέ. Πολύ γενικό. Οι στιγμές όχι. Αυτές είναι το θαύμα.

 
At Mon Dec 11, 12:56:00 PM, Anonymous Anonymous said...

Συγκινήθηκα και γέλασα. Τι αντρίκιο κείμενο! Γιατί να το ξέρετε, ο άντρας δεν είναι αυτός που ντρέπεται για τα συναισθήματά του. Αντίθετα, ο άντρας είναι αυτός που ξέρει να γλεντά τις επιλογές του, σε συναισθήματα, σε αποφάσεις, σε καμπές ζωής, σε χαρές και ακόμα και σε λύπες.

Μου έφτιαξες την μέρα Ημίαιμε!

Να το χαίρεστε το παλληκάρι σας. Να είναι γερό και καλότυχο. Και με μυαλό ανοιχτό και όμορφο και υπέροχα "απροσάρμοστο", όπως φαίνεται ότι είναι κι όλο το σόϊ.

Θα μπορούσα να λέω ευχές επί τρία χρόνια, μέχρι να 20αρήσει και η κόρη, αλλά θα συγκρατηθώ. Και θα εξομολογηθώ ότι μου κακοφαίνεται που δεν το διάβασα μέσα στο ΣΚ κι έχασα τόσες ώρες για να σου ευχηθώ... :^)

 
At Mon Dec 11, 01:14:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Κεραμιδογατογοργόνα An-lu μας, το γελοκλάμμα για τέτοιες καταστάσεις είναι της ...άρνης το νερό για οποιαδήποτε γκρίζα σκέψη. Ευχαριστώ.

Γιάννη, ναι, στιγμές, ελάχιστης διάρκειας και παντοτινής μνήμης...

Μπαμπάκη, χαίρομαι που σου ξεκίνησα την εβδομάδα καλά! Ευχαριστώ για τις ευχές και τα καλά λόγια. Να σου πω, επίσης, χαίρομαι γιατί επιβεβαιώνομαι για τις επιλογές μου σε "ηλεκτρονικούς φίλους". Τόσο διαφορετικοί και τόσο το ίδιο ευαίσθητοι στην αλήθεια της ζωής...

Να είστε καλά,ρε, όλοι εσείς οι "από πάνω". Με συγκινήσατε.

 
At Mon Dec 11, 01:44:00 PM, Blogger Οίακας said...

Ημίαιμε από τα πιο όμορφα ποστ που έχω διαβάσει στην ελληνική μπλογκόσφαιρα! Είναι ωραίο να τολμά κανείς και να μοιράζεται τέτοιες στιγμές. Είστε ένας τυχερός άνθρωπος!

Krotkaya πλέον λέγονται πυρέξ! :-) Το διαπίστωσα προ διμήνου που έγινα θεία!

 
At Mon Dec 11, 02:08:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Φωνή απ' τα ξάρτια, να 'σαι καλά, ευχαριστώ, μια και πέρασα πολύ καιρό στη θάλασσα αποζητώ πάντα ήχους απ' τα ξάρτια...

 
At Mon Dec 11, 08:40:00 PM, Blogger PETROS said...

Mal Du Depart

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σα πάντοτε περήφανα τα πλοία
κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικα βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιο ρωτά
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"...

Μα ο εαυτός μου μια βραδιάν εμπρός μου θα 'ψωθεί
και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
κι αυτό τ' ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ, που τόσο πόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μιά κηδεία σα των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.


ΑΣΧΕΤΟ ΜΑΛΛΟΝ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΟΣΗ ΘΛΙΨΗ ΟΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΟ POST ΣΟΥ,ΝΑ ΣΑΙ ΚΑΛΑ ΦΙΛΕ ΗΜΙΑΙΜΕ,ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΔΑΚΡΥΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΤΩ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Η ΜΕΛΛΟΥΣΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΜΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙ ΤΟΝ ΘΥΣΑΥΡΟ ΠΟΥ Η ΚΑΘΕ ΜΑΝΑ ΚΡΥΒΕΙ ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΑ ΓΙΑ ΜΗΝΕΣ,ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ....

 
At Mon Dec 11, 09:55:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Πέτρο, είμαι σίγουρος ότι το δάκρυ δεν ήταν θλίψης...
Εγώ σ' ευχαριστώ.

 
At Tue Dec 12, 12:11:00 PM, Blogger soulmates said...

se diavasa monoroufi!!!!
uperoxo to post...
na sou zhsoun ta paidia kai h suzugos!!! na tous xairesai...
kai xronia polla ston pitsiriko sou se 2 meres...;)

 
At Tue Dec 12, 01:22:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

soulmates, καλωσόρισες και ευχαριστούμε για τις ευχές (και τα καλά σου λόγια). Αντευχόμαστε τόσο σε σένα και στους δικούς σου όσο και στο πολύ όμορφο μπλόγκ που ξεκίνησες και που θα το επισκέποτομαι συχνά. :)

 
At Fri Dec 15, 09:59:00 PM, Anonymous Anonymous said...

Μετά τη ψηφοφορία (12/12/2006) από την πλειοψηφία στη Βουλή της Αλβανίας, η χώρα δεν έχει πλέον την Ακαδημία των Επιστημόνων! Αργά τη νύχτα, ψηφίστηκε το νομοσχέδιο της κυβέρνησης(;) «Για την Ακαδημία των Επιστημόνων» με 75 ψήφους υπέρ(!) 2 κατά και 3 παρών! Σύσσωμη η αντιπολίτευση, απείχε της διαδικασίας, διαμαρτυρόμενη για το πρωτοφανές αυτό γεγονός. Η επιστημονική, ακαδημαϊκή και εκπαιδευτική κοινότητα, εκλιπαρούσανε, θεωρώντας την πράξη αυτή ως έγκλημα κατά της επιστήμης, η κυβέρνηση ωστόσο επέμενε και κατάφερε τελικά, να κλειδώσει τις πόρτες τον Ερευνητικών Ινστιτούτων που ήταν υπό την Ακαδημία!
Οι βουλευτές του PBDNJ(Κόμμα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα) Spiro Peçi και Leonard Solis ήταν αυτοί που ψήφισαν κατά του νομοσχεδίου και οι Leonard Demi(PD), Ymer Tola(PDK, Niko Nerenxi(PAA) δήλωσαν παρών!
Παρακαλώ πολύ, αν το γεγονός αυτό σε αγγίζει κι εσένα, είτε κάνε μια αναφορά είτε ανέβασε την είδηση στο δικό σου μπλογκ! Έτσι, η φωνή της διαμαρτυρίας, θα δυναμώσει και θα κάνει τους παχύδερμους και αυταρχικούς κυβερνώντες στην Αλβανία, να σκεφτούνε καλά, πριν οριστικοποιήσουν την ειδεχθή τους πράξη!
Φιλικά Ν.Ago

 
At Sat Dec 16, 10:34:00 AM, Blogger So_Far said...

Ημίαιμε έχετε βαλθεί να με συγκινείτε όποτε σας διαβάζω. Μου θυμίσατε το βράδυ που γέννησα το γιό μου, με τέτοιο καλαμπούρι ήμασταν κι εμείς στο preparatory room , (αν και τελικά οδηγηθήκαμε στην καισαρική). Αντώνης λοιπόν ο νέος του 1986! Το όνομα του μπαμπά μου. Αφήστε τα, βούρκωσα τώρα....

 
At Sat Dec 16, 08:38:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

so-far, από χαρά όμως...

 
At Sun Dec 17, 12:11:00 AM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Ν.Ago, έκλεισε η Ακαδημία ή έκλεισαν ερευνητικά Ινστιτούτα που ήταν "υπό την Ακαδημία"; Γιατί, έτσι φαίνονται λίγο διαφορετικά τα πράγματα.
Με όλη την καλή διάθεση να ενώσουμε τις φωνές μας για κάτι, όμως, που θα καταλαβαίνουμε...

 
At Tue Dec 19, 05:05:00 PM, Anonymous Anonymous said...

Νομιζω οτι εισαστε γενναιωδορος ανθρωπος με εξαιρετικα υγιες 'εγω'.

Δηλαδη, σαν αερακι φρεσκο.

 
At Thu Dec 21, 10:29:00 PM, Blogger Λουΐζα Κορνάρου said...

Ουφ! Παρά την τεμπελιά που με διακρίνει στους σχολιασμούς, δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ..
Και τι να πω κύριε Ημίαιμε στον δικό μου Αντώνη (δεκατεσσάρων αυτός σε λίγες μέρες) που με βλέπει έτοιμη να τα μπήξω μπροστά στον η/υ;
-Τι έγινε ρε μαμά;
-Τίποτα. Κάτι διάβασα και θυμήθηκα πως είναι να είσαι ινδιάνα...

Να τους χαίρεστε και τους τρεις.

 
At Fri Dec 22, 04:55:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Ελένη και Λουίζα συγχωρείστε μου την καθυστέρηση στο μεγάλο ευχαριστώ που οφείλω για τα καλά σας λόγια. Θα επανορθώσω μόλις ξεμπλέξω με τα κόλπα της Τεχνολογίας που ανοήτως νόμισα ότι την χειριζόμουν με επιδεξιότητα....:)

 
At Thu Dec 28, 08:57:00 PM, Blogger herinna/ said...

Να μαι κι εγώ. Πρώτη φορά μπήκα να σε διαβάσω κι έπεσα πάνω σε αυτό το ποστ. Διαβαζοντάς το αναλογιζόμουν γιατί δεν σε ανακάλυψα νωρίτερα. Η "πέννα" σου, ο λόγος σου, το αισθημά σου, είναι καθαρόαιμες φεράρι μέσα στον κόσμο του ελληνικού ίντερνετ. Να σου ζήσουν και οι τρεις να τους χαίρεσαι και σε χαίρονται κι αυτοί.
Μ' εκτίμηση
Ελένη Μπάλιου

 
At Fri Dec 29, 12:12:00 AM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

herinna, καλωσόρισες με το γλυκό σου τον λόγο. Ξαφνιάζομαι με τόσο καλά λόγια αλλά, πάλι, διαβάζοντας τα κείμενα αυτών που τα εκφέρουν, καταλαβαίνω γιατί τους αγγίζουν μερικά από τα προσωπικά μου βιώματα. Έτσι, δεν ξαφνιάστηκα καθόλου από την ευαισθησία που συνάντησα περιδιαβαίνοντας στο δικό σου μπογκ.
Τις ευχές μου για φωτεινά χαμόγελα στον χρόνο που έρχεται. :)

 
At Fri Jan 05, 10:43:00 AM, Blogger mako said...

ψιτ χαζομπαμπά !!!

Μπορεί το '86 τα παιδιά να τα έβαζαν σε τάπερ, το 2006 πάντως τα έβαζαν σε πυρέξ και είχαν και καπάκι :P

 
At Fri Jan 05, 12:54:00 PM, Blogger Κωστής Γκορτζής said...

:) Το έιδα κι εγώ στα γεννητούρια φίλης. Πού να δείς τον κουβά που είχαν βάλει εμένα (προ αμνημονεύτων χρόνων)!

 
At Sat Jan 20, 07:27:00 PM, Blogger Νek said...

Ανατρίχιασα, φοβήθηκα αλλά στο τέλος χάρηκα και γέλασα.
Η καλύτερη στιγμή που μπορεί να ζήσει κάποιος γονιός.

 
At Fri Mar 30, 06:43:00 PM, Anonymous Anonymous said...

ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ..ΔΑΚΡΥΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ! ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΛΕΠΩ, ΝΑ ΝΙΩΘΩ, ΝΑ ΜΥΡΙΖΩ! ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΘ

 
At Wed Oct 08, 02:08:00 PM, Anonymous Anonymous said...

πρωτη φορα βλεπω ανθρωπο να περιγραφη τοσο ομορφα την γεννηση του παιδιου του!!!
μπραβο σου!

 

Post a Comment

<< Home