2006

Μετά από μακρόχρονη απομόνωση – ανάπαυση – περισυλλογή μερικών ωρών, καθώς και μετά από ενδελεχή διερεύνηση των απολογιστικών κειμένων (posts) πολλών ημερολογιοδιχτυομένων (bloggers), θεώρησα ότι είμαι υποχρεωμένος απέναντί σας, και απέναντι κάποιων «μηχανών μέτρησης», μανιακοστατιστικών καταλόγων, και της ωραίας γειτόνισσας απέναντι, να προβώ στον δικό μου απολογισμό δραστηριοτήτων κατά τον πνέοντα τα λοίσθια κακόχρονο να’ χει 2006.

Κατ’ αρχή θέλω να ευχαριστήσω
τους γονείς μου, τους δασκάλους μου, τους καθηγητές μου, τον κατηχητή μου τις δύο Κυριακές που πήγα Κατηχητικό στα οκτώ μου, τον Αγελάρχη μου στη μία Κυριακή που πήγα στα Λυκόπουλα στα πέντε μου, τον αδερφό μου που με μύησε στην Ινδική Μουσική της ελληνικής δισκογραφίας του 55-65, και το πρώτο κορίτσι μου που με απαγκίστρωσε από αυτά και μου έμαθε ότι ο Μαρκούζε είπε «και τα αυτιά έχουν τοίχους»,
για την θεμελίωση του είναι μου, πάνω στο οποίο αρκετά χρόνια μετά κτίστηκε το οικοδόμημα του εαυτού μου που εσείς απολαμβάνετε (;)…
Να ευχαριστήσω, επίσης, τους δημοσιογράφους, John Nobody, Fred Noone και Priscilla (Πρισκύλα) Neverborn των New York Times, Guardian και Loipon για το ενδιαφέρον πορτρέτο που μού ‘φτιαξαν σε Κυριακάτικα ένθετα μεγάλης κυκλοφορίας μόνο και μόνο γιατί το ημερολόγιό μου έχει μεγάλη επισκεψιμότητα χωρίς να καταφεύγω στη δημοσίευση κώλων και βύζων ως πράττει ο φίλος μου ΜανοςΑντώναρος ή να περιγράφω άγριο σεξ κυλιόμενος στα γρασίδια ως η φίλη μου Composition Doll. Φαίνεται ότι επηρεάστηκαν και από τις αποκαλύψεις μου –μαζί με άλλων- για το έργο/έγκλημα της επέκτασης του Α/Δ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ στη θάλασα αν και πέταξαν σ’ αυτή (στη θάλασσα) οποιαδήποτε αναφορά μου και στις τρεις συνεντεύξεις.
Σε πείσμα όμως της εμφανέστατης διαπλοκής κατά του ημερολογίου μου, τόσο από το μπλογκοκατεστημένο που το βγάζει άπατο (κι έβαλα τον σκύλο μου να κλαίει) όσο και από το πολιτικοδημοσιογραφικό κατεστημένο που έθαψε το θέμα του αεροδρομίου, εγώ θα παραμείνω εδώ και το 2007, παρέα με εσάς τους δίπλα, παλιούς και νέους, καλούς καλούς φίλους και θα πετάω τα αγκαθάκια μου κάθε τρείς και λίγο.

Με την ευχή το 2007 να χαμογελάμε περισσότερο και να αντιστεκόμαστε περισσότερο στους πειρασμούς που γεννάει το ναρκισσοφασιστικό ΕΓΩ μας, σας φιλώ με αγάπη
Κωστής