7. ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ Το Α/Τ ΒΕΛΟΣ 5

Χρειάστηκε να πάει γρηγορότερα και να με χτυπήσει ο αέρας στο πρόσωπο για να προσγειωθώ στην πραγματικότητα.
Σε λίγο, σάλταρα στο πλοίο και έτρεχα στο δωμάτιο του Κυβερνήτη.

‘Κύριε Κυβερνήτα, χαρτί δεν μπόρεσα να πάρω στα χέρια μου γιατί το τηλέτυπο έβγαζε ένα αντίγραφο και ο Λιμενάρχης το ήθελε για το Αρχείο του. Το ζήτησα στα Αγγλικά και είμαι σίγουρος ότι ήταν επίσημο έγγραφο. Αυτό που δεν είμαι σίγουρος είναι αν βεβαιώνει ότι θα δοθεί πολιτικό άσυλο γιατί έγραφε –κοιτάω τις σημειώσεις μου- το Υπουργείο Εσωτερικών διαβεβαιώνει ότι θα εξετάσει θετικά τυχόν αίτημα για πολιτικό άσυλο. Λίγο φλου μου ακούγεται. Τέλος πάντων. Στις τρεις θα έρθουν δυο περιπολικά της Ακτοφυλακής να μας παραλάβουν, α, και ξέχασα να σας πω, έξω γίνεται χαμός από κόσμο με πλακάτ και ζητωκραυγές.’
‘Ωραία, τράβα για προετοιμασία κι εσύ’ μου λέει και αρχίζει να γεμίζει μια βαλίτσα.
Κατεβαίνω στον Καπατζέ (στενόμακρο 5x1,5μ ‘δωμάτιο’ με έξη κρεβάτια, τρία –τρία το ένα πάνω στ’ άλλο, στην πλώρη του πλοίου πριν από το μπαλαούρο, κατάλληλο μόνο για …Σημαιοφόρους) και γεμίζω έναν ταξιδιωτικό σάκο με τα απαραίτητα.
(Αργότερα, έξω, θα ανακαλύψω στο σάκο και τη σημαία του πλοίου που μέχρι την αναχώρησή μας κυμάτιζε στο κατάρτι. Δεν θυμάμαι αν την κατέβασα εγώ ή κάποιος άλλος, αντικαθιστώντας την με μια καινούργια, πάντως την παλιά τη φυλάω εγώ με τις αναμνήσεις μου στο σεντούκι μέχρι τώρα. Μια που αποφάσισα να μοιραστώ αυτές τις αναμνήσεις, καιρός είναι να πάω και τη σημαία στο ΒΕΛΟΣ που, ως μουσείο, ξεκουράζεται στον Φλοίσβο, στο Φάληρο)

Ετοιμαζόμαστε και ξεκινούν οι αποχαιρετισμοί. Συγκινητικές σκηνές με όλους βουρκωμένους, οι μεγαλύτεροι με παραινέσεις να προσέχουμε, ο Ναύτης Κόχειλας, Ποριώτης, καμαρότος Κυβερνήτου να μας λέει να προσέχουμε τον Καπετάνιο, σιγά-σιγά μαζευόμαστε στο κατάστρωμα την ώρα που τα δυο σκάφη της Ιταλικής Ακτοφυλακής δένουν στην πλευρά του πλοίου.
Ο κατάλογος, σβήσε-γράψε, ξανασβήσε-ξαναγράψε, με συνεχείς επεμβάσεις του κυβερνήτη για να τηρηθούν οι αρχικές οδηγίες/επιθυμίες του, είχε σταθεροποιηθεί στον αριθμό 30. Ο Παππάς, έξη Σημαιοφόροι και εικοσιτρείς Υπαξιωματικοί. Επιβιβιβαζόμαστε χαιρετώντας τη σημαία και φιλώντας τη λαμαρίνα.
Τα μεγάφωνα ηχούν ‘Αναχώρηση Κυβερνήτου’ και ακολουθεί το σφύριγμα της τιμητικής ακινησίας. Ένας με στολή Ναύτη σαλτάρει μπροστά στον Κυβερνήτη. ‘Θα ‘ρθω κι εγώ αλλιώς θα κολυμπήσω μέχρι έξω’, λέει ο Εθελοντής Δίοπος Μηχανικός Γιώργος Μαντζάνας. Έτσι φεύγουμε τριανταένας.

Τα μεγάφωνα συνεχίζουν να σφυρίζουν τιμητικά. Η καμπάνα του πλοίου ηχεί μανιασμένα, η μπουρού μια στο βαθύ και μια στο στριγκό της,
και όλοι χαιρετούν σε στάση προσοχής, εμείς τη σημαία και το αγαπημένο μας πλοίο και αυτοί τον καπετάνιο τους και τους πιτσιρικάδες συντρόφους τους.
Ακίνητοι, βουρκωμένοι, αμίλητοι μέχρι που η φιγούρα του πλοίου σβήσει μέσα στην απογευματινή ομίχλη του Φιουμιτσίνο.

Και μετά ησυχία. Ο βόμβος της μηχανής του ταχύπλοου και κάποιες μύτες να ‘ρουφιούνται’. Σε λίγο γοεροί λυγμοί ακούγονται από το εσωτερικό του σκάφους.
‘Κάποιος έσπασε’, σκέφτομαι και κατεβαίνω τα δυο σκαλιά μαζί με τον Ζησιμόπουλο. Όντως, κάποιος έσπασε κι έκλαιγε με λυγμούς ενώ δυο υπαξιωματικοί μας προσπαθούσαν να τον παρηγορήσουν. Ήταν ο Ιταλός νεαρός κυβερνήτης του ταχύπλοου!

Η υποδοχή των 31 από τους συγκεντρωμένους στο λιμάνι ήταν ενθουσιώδης. Οι Ιταλοί είχαν ξεπεράσει το σοκ του πρωινού κι έτσι, ενώ το πλήθος είχε αυξηθεί ακόμα περισσότερο, είχαν καταφέρει να ανοίξουν κάποιο χώρο για την απιβίβασή μας και, εν μέσω δεκάδων καραμπινιέρων, ο Παππάς επιβιβάζεται σε αυτοκίνητο του Λιμεναρχείου, οι υπόλοιποι σε λεωφορείο των Καραμπινιέρων, τέσσερις μοτοσικλετιστές μπροστά, άλλοι τόσοι πίσω, περιπολικά με σειρήνες και υπό τα χειροκροτήματα του πλήθους η πομπή ξεκινάει για Ρώμη.
Μπαίνουμε σ’ ένα κτίριο που έγραφε QUESTURA. Η Εισαγγελία, προφανώς. Ένας ένας μπαίνουμε σε κάποιο από τα γραφεία, ευτυχώς οι ‘ανακριτικοί υπάλληλοι πολλοί’ και αφού λέμε τα τυπικά ‘ναι θέλω άσυλο κλπ’, ξαναμπαίνουμε στο λεωφορείο εμείς, στην κούρσα ο Παππάς, συνοδεία ένοπλη και γυρίζουμε προς Φιουμιτσίνο. Στη μέση της διαδρομής Ρώμη-Αεροδρόμιο είναι ένα MOTEL AGIP και τα αυτοκίνητα μπαίνουν φουριόζα στην πίσω αυλή του. Η είσοδος κλείνει από δύο ‘αύρες’ με πολυβόλα. Δεκάδες ένοπλοι καραμπινιέροι γύρω γύρω. Νύχτωσε.


(και δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο σήμερα!)