Ο κινηματογράφος στη ζωή μου

Αργοπορημένος στην ανταπόκριση των προσκλήσεων/προκλήσεων των καλών μου φίλων, ενημερώνω κι εγώ με τη σειρά μου:
Από μικρός είχα την τάση να παρακολουθώ κινούμενα σχέδια, σάτιρες και κωμωδίες.
Τα κινούμενα σχέδια, 'δεύτερης' και τρίτης 'γενιάς', γρήγορα απέκτησαν κι αυτά τη βία της καθημερινότητάς μας και βγήκαν από το μενού της προτίμησής μου.
Νομίζω ότι με τη σάτιρα και την κωμωδία μπορείς να περάσεις σοβαρότατους προβληματισμούς και να διεγείρεις ευαισθησίες χωρίς το ψυχικό ταράκουλο του να παρακολουθείς τη Ναργκίς να αναζητάει το παιδί της μέσα στα φλεγόμενα ινδικά καλαμπόκια που καίνε οι τσιφλικάδες μαχαραγιάδες.
Ο Μαυρογιαλούρος, π.χ., είναι μια ταινία αληθινή στο διηνεκές του κάθε πολιτικού κατεστημένου. Το σενάριό του, χωρίς 'ρεαλιστικές' βρισιές και βαρύγδουπες αναλύσεις αποδομεί το προσωπείο των πολιτικάντηδων και των πολιτευτάκηδων με τρόπο ανελέητο. Το ίδιο κάνει και η καταπληκτική σειρά Μάλιστα κύριε Υπουργέ (και, αργότερα, Πρωθυπουργέ) του BBC, οι ατάκες της οποίας αξίζουν δέκα όσκαρ σεναρίου.
'Ψοφάω', επίσης, με την σατιρική αποδόμηση και των 'μύθων' της νιότης μας.
Οι Γενναίοι του Μπρανκαλεόνε και Οι ήρωες με τα κολάν είναι ταινίες που με κάνουν να γελάω με δάκρυα κάθε φορά που τις βλέπω (δεκάδες φορές) όπως και Οι Εντιμότατοι φίλοι μου που τώρα -που έφτασα κι εγώ στην ηλικία τους...- ζηλεύω, σκάω λέμε, την κάθε σκηνή.
Δεν έχασα ούτε ένα από τα του Ροζ Πάνθηρα όπου ο Πήτερ Σέλλερς δίνει ρέστα ερμηνείας επί ανοήτου σεναρίου -το ίδιο κάνει και στο Ποντίκι που βρυχάται-, όπως άλλωστε και ο Λουί Ντε Φυνές τις ταινίες του οποίου έχω δεί όλες (νομίζω).
Σίγουρα παραλείπω πολλές, όπως αυτές του Γούντυ Άλλεν και του Ντάντλεϋ Μούρ αλλά με τίποτα δεν μπορώ να παραλείψω τον Μπάστερ Κήτον που απέδειξε ότι μπορείς να κάνεις ξεκαρδιστική και χρησιμότατη σάτιρα με ΑΠΟΛΥΤΗ σοβαρότητα.
Και, την αγάπη μου για τη φωτογραφία την απέκτησα βλέποντας την Κόρη του Ράιαν.
Που δεν ήταν κωμωδία.
Αυτά, με το σινεμά.