11. ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ Το Α/Τ ΒΕΛΟΣ 9

'Που λέτε, στους ιστιοπλοϊκούς αγώνες στους Ολυμπιακούς της Ρώμης, ο Εσκιτζόγλου και Ζαϊμης (σημ. το πλήρωμα του σκάφους του).....' και ακολουθεί η περιγραφή του αγώνα ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΟΥΣΕ ΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ.

Ο Παππάς μισοκλείνει τα μάτια, σημείο εκνευρισμού.
'Τι θα λέγατε Μεγαλειότατε αν εμείς παίρναμε τα καράβια με όλη τη Σχολή ναυτικών Δοκίμων και καλούσαμε όλους τους πολιτικούς, κι εσάς, πάνω στα πλοία να σχηματίσετε κυβέρνηση;'
'Λέω ότι αν είχε η Ελλάς άλλους είκοσι αξιωματικούς σαν κι εσάς, τώρα δεν θα υπήρχε δικτατορία. Αλλά, το εγχείρημα θέλει πολλή μελέτη και προσοχή δια να μη χυθεί σταγών αίματος Ναυτικού Δοκίμου'.
'Δηλαδή συμφωνείτε ή όχι;'
'Θέλει ιδιαίτερη προσοχή και μελέτη το θέμα' είπε ο άναξ κι έκλεισε τη συζήτηση.

Συμπέρασμά μου (ΤΟΤΕ) από τη συζήτηση:
Γιατί το σόι μου (η μάνα μου δηλαδή, μια και ο πατέρας μου ποτέ δεν εκδηλώθηκε ‘κομματικά’ στα παιδιά του) είναι 'βασιλικό' και μ' έκανε και μένα να συμπαθώ τη Μοναρχία;
Δε λέω, συμπαθέστατη (ειλικρινά) κοπέλα η Άννα Μαρία, όμορφη, άνετη, φιλόξενη, καλλιεργημένη, πολύ ξύπνια σε σχέση με τον άντρα της, αλλά ρε γαμώ το
για ποιο θεσμό πηδιόμαστε εμείς αυτές τις μέρες; Απογοήτευση.

Πλήρως, απογοητευμένοι, λοιπόν, από όλους τους εκπρόσωπους του πολιτικού φάσματος
(ο ένας ‘θα κάμωμε παν δυνατόν να έχει θετικόν αποτέλεσμα’, ο άλλος ‘ευρισκόμεθα εν αναμονή’ και ο τρίτος πέρα βρέχει), στρωνόμαστε να σχεδιάσουμε την ‘κατάληψη’ των δύο εκπαιδευτικών Αντιτορπιλικών της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων.
Στην ουσία, δεν θα ήταν κατάληψη αλλά, επιβίβαση, αφού και οι περισσότεροι αξιωματικοί τους ήταν γνωστοί και φίλοι αλλά και οι Ναυτικοί Δόκιμοι με φιλικά αισθήματα και πολύ πιο ‘κοντά’ στους Σημαιοφόρους που μόλις είχαν αποφοιτήσει από τη Σχολή παρά με τους λοιπούς ανωτέρους τους. Βεβαίως, από τις τηλεφωνικές επικοινωνίες με αξιωματικούς των πλοίων, γνωρίζαμε και τους λίγους που μπορεί να αντιδρούσαν. Γι αυτό αναζητήσαμε και τρόπους ελαφρού ‘εξοπλισμού’ μας. Σ’ αυτό προθυμοποιήθηκε ο Κώστας Μπαντουβάς, που σε συνεννόηση με τον Νικήτα Βενιζέλο, μας διαβεβαίωσε ότι και όπλα υπάρχουν και το Ελικόπτερο του Βενιζέλου θα ήταν στη διάθεσή μας.
Το σχέδιο προέβλεπε την κατάληψη των πλοίων στη Νίκαια της Κυανής Ακτής όπου θα κατέπλεαν στο πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου. Εκεί ήταν και το σπίτι του Βενιζέλου, μια ωραία βίλα στα ψηλά του καταπράσινου λόφου.
Μέχρι την ημέρα που ξεκινήσαμε, μια ομάδα έξη επτά –με τον Παππά- ανθρώπων,
οι υπόλοιποι ήδη είχαν μπαρκάρει στα πλοία του Βενιζέλου και ταξίδευαν στον κόσμο, δυο τρεις είχαν μείνει σε δουλειές στην Ιταλία, δύο είχαν πάει στη Σουηδία και δύο στη Δανία.
Οι πέντε ξεκινήσαμε με το τρένο, στο οποίο επιβιβαστήκαμε ξεχωριστά. Ραντεβού στο σιδηροδρομικό σταθμό της Νίκαιας με τον Νικόλα Ζησιμόπουλο που είχε φύγει νωρίτερα με τον Παππά και θα έμεναν στο σπίτι του Βενιζέλου το προηγούμενο βράδυ. Φθάνοντας στη Νίκαια απόγευμα, περιμέναμε έξω από τον Σταθμό, αλλά Νικόλας πουθενά. Επικοινωνήσαμε τηλεφωνικά με το σπίτι του Βενιζέλου. 'Θα έρθω αργότερα. Έχουμε εξελίξεις'
...Κοιμηθήκαμε στα παγκάκια. Κι ο Νίκος ήρθε και μας βρήκε το πρωί. Πήγαμε στο σπίτι του Βενιζέλου όπου μάθαμε ότι η ‘επιχείρηση’ είχε τελειώσει ήδη άδοξα.
Πρώτα απ’ όλα, ο Δήμαρχος της Νίκαιας δεν άφησε τα ‘χουντικά’ πλοία να δέσουν στην πόλη του χαρακτηρίζοντάς τα ‘ανεπιθύμητα’! Έτσι, αυτά πήγαν σ’ ένα μακρύτερο λιμανάκι του St.Rafael που είχε …πιο συντηρητικό Δήμαρχο.
Το Ελικόπτερο που είχε τάξει ο Μπαντουβάς, ήταν απασχολημένο στο γιωτ του Βενιζέλου και τα διαθέσιμα ‘όπλα’ περιορίζονταν σε ένα αεροβόλο πιστόλι….
Ο Παππάς, βεβαίως, δεν το είχε βάλει κάτω. Έστειλε την Αμερικάνα, και πολύ εντυπωσιακής ομορφιάς, σύζυγο του Βενιζέλου να έρθει σε επαφή με τον κυβερνήτη του ενός πλοίου, ως φίλη κάποιας ελληνίδας παντρεμένης με αξιωματικό του Ναυτικού, για να τον ρωτήσει για την τύχη του. Ο κυβερνήτης, ειδοποιημένος ότι τον ζητάει μια πολύ όμορφη κυρία, αποβιβάστηκε στη στεριά και δέχθηκε με ευχαρίστηση την πρόσκλησή της για ένα καφέ σπίτι της μπαίνοντας στο αυτοκίνητό της. Στην επόμενη γωνία μπήκε και ο …Παππάς. Μετά το πρώτο σοκ, και στη συζήτηση που επακολούθησε στο σπίτι του Βενιζέλου, ο κυβερνήτης δέχτηκε να μπει στο παιχνίδι και μάλιστα υποσχέθηκε να στείλει τη βάρκα στο τέλος της δεξίωσης που ήταν προγραμματισμένη για το βράδυ, για να πάρουν την ομάδα στο πλοίο. Φιλήθηκαν κι έφυγε. Πηγαίνοντας στο πλοίο του θεώρησε καλό να πεί για τα γεγονότα σε έναν αξιωματικό του που ήταν στο ΒΕΛΟΣ όταν έγινε η ‘ανταρσία’. Αυτός, στον ενθουσιασμό του, ή στην αφέλειά του, μπήκε στο καρέ Αξιωματικών και ανακοίνωσε σε όλους τους άλλους αξιωματικούς, ένας από τους οποίους ήταν αρχιρουφιάνος της χούντας, ότι ‘ο Παππάς είναι έξω!’ Ο αρχιρουφιάνος πήγε στον κυβερνήτη και του είπε με νόημα ‘μήπως πρέπει να το πούμε και στον άλλον κυβερνήτη και στο ΓΕΝ;’ Το είπαν. Και η διαταγή του ΓΕΝ ήταν ‘με τη λήξη της δεξίωσης, διακόψατε Εκπαιδευτικό πλού, αποπλεύστε αμέσως και επιστρέψτε Ναύσταθμο’!
Κι έτσι, με την ανικανότητα συνωμοσιακής δράσης των αξιωματικών του Π.Ν. αποδεδειγμένη για ακόμα μία φορά, και την ‘πολεμική υποδομή’ Μπαντουβά για τα μπάζα, η επιχείρηση St. Rafael έληξε άδοξα.
Με την πλάτη μας να πονάει από τον ύπνο στα παγκάκια του πάρκου έξω από τον σιδηροδρομικό Σταθμό της Νίκαιας.

Το μεσημέρι οι τρεις Σημαιοφόροι –Ηρακλής Προκοπάκης, Κώστας Ματαράγκας κι εγώ, ήμασταν στο αεροδρόμιο της Νίκαιας και επιβιβαζόμασταν στο αεροπλάνο για το Λονδίνο με τη διεύθυνση ενός μικρού ξενοδοχείου στο οποίο θα καταλύαμε και θα ερχόταν σε επαφή μαζί μας κάποιος από την εταιρεία του Βενιζέλου.
Το Documento di Viaggio ίσχυε για τους Βρετανούς όπως θα έπρεπε να ισχύει και το Documento di Profugo που είχε εκδοθεί με βάση τη Συνθήκη της Γενεύης του 51.
Ο ένστολος στον έλεγχο των διαβατηρίων, όμως, μάλλον δεν είχε ξαναδεί τέτοιο ‘διαβατήριο’. Κάτι λέει στον διπλανό του, αυτός φεύγει, γυρνάει μαζί με ένα με πολιτικά και ‘περάστε από εδώ’.
Μικρό δωμάτιο, όπου μας καθίζουν, ‘ποιοι είστε, γιατί ήρθατε, πόσο θα καθίσετε, τι λεφτά έχετε, που θα μείνετε’. Απαντούμε ‘είμαστε αξιωματικοί του Ναυτικού, με την ιδιότητα του πολιτικού πρόσφυγα σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης της Γενεύης που έχει υπογράψει και το κράτος σας και δεν καταλαβαίνουμε γιατί μας ρωτάτε αυτά τα πράγματα’. Αλλάζουν τα πρόσωπα. Άλλοι με πολιτικά, ξανά και ξανά τις ίδιες ερωτήσεις, μονότονα, εκνευριστικά, ανέκφραστοι, παγεροί, είρωνες. Επί τρεις ώρες. Κάποια στιγμή μπαίνει και μια κοπέλα και κάθεται παράμερα. Μετά ένα γύρο ερωτήσεων, φεύγουν όλοι και μένουμε οι τρεις μας με την κοπέλα να κοιτά τον τοίχο.
Εμείς στην απορία μας, να τη λέμε μεταξύ μας, ‘τι έχουν πάθει οι κοκκινόκωλοι, γαμώ την αυτοκρατορία τους’, εκείνη αμίλητη. Μετά από είκοσι λεπτά βγαίνει έξω και μπαίνει ένας με μια υποψία χαμόγελου. ‘Μπορείτε να πηγαίνετε, μας λέει, σε έναν μήνα πρέπει να παρουσιαστείτε στο Home Office για να ανανεώσετε την άδεια παραμονής σας.’
Παίρνουμε του σάκους μας και βγαίνουμε έξω. Είναι και η κοπέλα εκεί. Και, ξαφνικά, συνειδητοποιώ ότι η γαμψή της μύτη και η μελαχρινή της ομορφιά δεν είναι κλασικά χαρακτηριστικά Αγγλίδας… Περνώντας από μπροστά της, της λέω στα Ελληνικά ‘ευχαριστούμε πολύ κορίτσι μου για τη βοήθειά σου’. Έγινε κατακόκκινη και γύρισε το κεφάλι της αλλού. Ήταν Κύπρια που την έβαλαν να ακούει τι λέμε μεταξύ μας στα Ελληνικά…Και τη θυμόμουν από εκεί και ύστερα, κάθε φορά που συναντούσα κάποιον Κύπριο που, μετά την Ανεξαρτησία του νησιού, ‘μετακόμισε’ οριστικά στην Αγγλία… Από Εφιάλτες, ο Ελληνισμός πρωτοπορεί.
Γνώρισα, βεβαίως, και εκτίμησα και πολλούς αγνούς Κύπριους στο Λονδίνο.

Ταξί και στο μικρό ξενοδοχείο στα ανατολικά προάστια του Λονδίνου.

Η συνάντησή μας με τον διευθύνοντα την εταιρία του Βενιζέλου Αρχικαπετάνιου, μπορεί να χαρακτηριστεί ως ‘αμοιβαίως απωθητική’. Παρά την ευγένειά του, μάλλον ενοχλητική θεωρούσε την προοπτική εμπλοκής μας στα του γραφείου, και μάλλον αυτό ήταν πολύ προφανές σε εμάς. Ο Ηρακλής, συγγενής άλλης Κρητικής εφοπλιστικής οικογένειας, πολύ γρήγορα δεν θα είχε την ανάγκη της εταιρίας του Βενιζέλου και θα πήγαινε στο Πόρτσμουθ να γραφτεί στο εκεί Πανεπιστήμιο και να ζήσει με τη συνδρομή της οικογένειάς του. Ο Κώστας θα είχε κι αυτός και την οικονομική στήριξη από την οικογένεια αλλά αυτή θα αργούσε και έτσι κάτι θα έπρεπε να κάνουμε ώστε να βρούμε άλλη λύση. Τότε σκέφτηκα μια σύσταση του καθηγητή Σιώτη στη Γενεύη που μου έδωσε για έναν καθηγητή Tompson, να τον βρούμε και να μας συμβουλέψει τι μπορούμε να κάνουμε από Σπουδές. Έτσι, το πρώτο πράγμα που αγόρασα στο Λονδίνο ήταν το ‘Α-Ζ’, τον Οδηγό δηλαδή των δρόμων και του μετρό. Αναζήτησα τον καθηγητή τη δεύτερη μέρα και τον βρήκα σε μια πολύ …ενδιαφέρουσα περιοχή της πόλης που μετά έμαθα ότι τη λένε ΣΟΧΟ!
(η εμπειρία αυτή θα είναι άλλο ποστ, μετά το τέλος της αφήγησης!)
Ο καλός καθηγητής όχι μόνο ήταν προσηνής και εξυπηρετικός αλλά, συγκινημένος από την ‘επαναστατικότητα του πνεύματος’ όπως αυτός χαρακτήρισε το προφανές …θράσος του αφόβως περιπλανόμενου στο Σόχο πιτσιρικά, προθυμοποιήθηκε να αναλάβει τη διεκπεραίωση διαδικασίας προς τον ΟΗΕ για την παροχή Υποτροφίας Σπουδών και στους τρεις μας.
΄Ετσι, βρέθηκα σπουδαστής στο London School of Polytecnic στο Τμήμα Shipping Law, με πληρωμενα τα fees και τα βιβλία και, επιπλέον, 65 λίρες το μήνα χαρτζιλίκι.
Σε τρεις μέρες από τότε που συνάντησα τον καθηγητή Tompson στο κέντρο της πιο κακόφημης περιοχής της Ευρώπης!
Στο τέλος της εβδομάδας, μετακομίσαμε οι τρεις μας σε ένα υπόγειο του Bayswater όπου πληρώναμε 17 λίρες (6 σχεδόν ο καθένας) την εβδομάδα.
Ο Παππάς, ερχόμενος στο Λονδίνο λίγο αργότερα, διαπίστωσε κι αυτός ότι δύσκολα θα ‘συμβίωνε’ με τον παντοδύναμο Αρχικαπετάνιο του Βενιζέλου που σίγουρα δεν έδινε δεκάρα για χούντες φούντες και άλλα …άσχετα με τη διαχείριση μιας εφοπλιστικής εταιρίας. Έτσι, αποφάσισε να μπαρκάρει κι αυτός ως καπετάνιος σε ένα τάνκερ της εταιρίας που μετέφερε πετρέλαιο από τα Εμιράτα στις εγκαταστάσεις της ΒΡ στην Αγγλία. Στα ταξίδια του, εραστής της θάλασσας και ζώντας σ’ αυτήν από μικρό παιδί γιος καπετάνιου, σπάζει όλα τα ρεκόρ διάρκειας των μεταφορών, κατά τις μαρτυρίες ανθρώπων που ταξίδεψαν, και έμαθαν, μαζί του.
Με τον Ηρακλή στο Πόρτσμουθ, μείναμε στο Λονδίνο ο Κώστας κι εγώ και σε λίγο αρχίσαμε να παίρνουμε τα πρώτα γράμματα διαμαρτυρίας από το προσωπικό που είχε μπαρκάρει στα καράβια.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι όλα τα παιδιά ήταν εκπαιδευμένοι και με εμπειρία στο αντικείμενό τους, παρά το νεαρό της ηλικίας τους. Κατά άλλον αξιωματικό που είχε φύγει στο εξωτερικό πριν από εμάς και δούλευε καιρό στην εταιρία, από τότε που 23-24 άντρες του ΒΕΛΟΣ είχαν μπαρκάρει στα πλοία του Βενιζέλου, η κατανάλωση ανταλλακτικών μειώθηκε σε απίστευτο βαθμό γιατί αυτοί είχαν μάθει να επισκευάζουν και όχι να αλλάζουν τα μηχανήματα! Παρά ταύτα, οι διαχειριζόμενοι την εταιρία, του Βενιζέλου απολαμβάνοντος τα κέρδη, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι οι άντρες του ΒΕΛΟΣ δεν είχαν PAYBOOK (βιβλιάρια Ναυτολόγησης), τους πλήρωναν με τον ελάχιστο βασικό μισθό του ανειδίκευτου.
Αυτό προστιθέμενο στις άθλιες συνθήκες των παλιών πλοίων, έκανε τη ζωή τους δυσκολότερη. Αυτά εν αγνοία, βεβαίως, του Βενιζέλου του οποίου τη συνδρομή στην ομάδα δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς και για την οποία όλοι ήμασταν υποχρεωμένοι.
Όχι, βεβαίως ότι και η δική μου κατάσταση ήταν καλύτερη. Μετά το πρώτο τρίμηνο, ήμουν στα 56 κιλά και οι σόλες μου είχαν περπατήσει το Λονδίνο ολόκληρο. Να ‘ναι καλά ο Κύπριος που μου έβαζε και έξτρα ντονέρ στην πίτα που έτρωγα μέρα παρά μέρα. Και η αξιαγάπητη οικογένειά του.
Ο ευγενικός καθηγητής Σιώτης που ανέφερα προηγουμένως στη Γενεύη, μου είχε δώσει και τη σύσταση ενός Έλληνα Καθηγητή στο London School Of Economics (LSE) και μου είχε πει να του τηλεφωνήσω για να μεταβιβάσω τα χαιρετίσματά του.
Μίλησα κάποια μέρα στο τηλέφωνο και μου είπε ότι θα ήταν ιδιαίτερη η χαρά του να μας γνωρίσει κι από κοντά. Πήγαμε και οι τρεις μαζί. Κάποια στιγμή η συζήτηση ήρθε στα οικογενειακά και μας πληροφόρησε ότι έχει παντρευτεί Αγγλίδα και έχει ένα γιο και μια κόρη. Όταν τον ρωτήσαμε αν τα παιδιά του έχουν πάει στην Ελλάδα κι αν μιλούν Ελληνικά, μας είπε ‘Δεν είστε καλά! Ούτε λέξη! Ούτε πρόκειται να μάθουν ποτέ, γιατί αυτό το μπουρδελοκράτος πρέπει να εκλείψει από προσώπου γής’.
Ο καθηγητής Σπράος. Πικράθηκα.
Σε λίγες μέρες μου τηλεφωνεί ή κυρία Ελένη Βλάχου αυτοπροσώπως. Είχε πάρει το τηλέφωνο από τον Πλυτά που ήδη είχα επισκεφτεί και με είχε ενημερώσει για την …(α)προθυμία των Ελλήνων του Λονδίνου να δώσουν έστω το μερίδιό τους στις χίλιες λίρες που είχε βγάλει από τη τσέπη του για να μας βοηθήσει τις πρώτες μέρες στο Φιουμιτσίνο.
‘Πότε θα σας γνωρίσω κι εγώ βρε παιδιά;’ ‘Όποτε θέλετε κυρία Βλάχου, τιμή μας’.
Ξανά και οι τρείς στο γραφείο της Βλάχου, μέσα σε μια μεγάλη Αγγλική εφημερίδα –ίσως στους TIMES-, όπου ετοίμαζε και εξέδιδε ένα πορτοκαλόχρουν πολιτικό φυλλάδιο. Θερμές χειραψίες. Αγκαλιές. Και συμπαράσταση. ‘Μη διστάσετε αν χρειαστείτε και δέκα και είκοσι λίρες εκτάκτως να έρθετε σε μένα’. ‘Ευχαριστούμε, χαίρετε’ απ’ έξω μας, ‘ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!’ από μέσα μας. Λες και ζητήσαμε, ρε γαμώ το λεφτά από κανέναν... Ξαναπικράθηκα.
Δεν είχε, όμως, μόνο …πίκρες η ζωή μας στο Λονδίνο.