13. ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ Το Α/Τ ΒΕΛΟΣ 11

Κάποτε, οι Παλαΐνηδες αποφασίζουν να υποστείλουν τη σημαία της 21ης από τον ιστό της Σχολής Αλεξιπτωτιστών, αλλάζει η Διοίκησή τους και ο Καραμανλής αρχίζει να κοιμάται σε κανονικό κρεβάτι.
Οι Διοπάρες μας μετατίθενται σε πλοία και Υπηρεσίες του Στόλου και εγώ στο Αντιτορπιλικό ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ. Κυβερνήτης ο Αντιπλοίαρχος Κολιγιάννης, Κινηματίας και εξαιρετικός αξιωματικός. Με εμμονή στη νομιμότητα. Τέτοια που να επιτρέπει στον Σηματονόμο του πλοίου (υπαξιωματικό επικεφαλής της επιστασίας Σημάτων), ένα ανόητο χουντοαπολειφάδι να κυκλοφορεί με το εθνόσημο της χούντας στο καπέλο του επειδή δεν είχε ακόμα καθοριστεί πώς θα ήταν το νέο. Εκείνη την εποχή όλοι είχαν σπάσει την κορώνα ή το ‘πουλί’ από την ‘πρόσοψη του καπέλου τους μια και είχε προκηρυχτεί το δημοψήφισμα και η χούντα είχε πάει φυλακή. Νομιμότητα.
Κάποτε, παίρνουμε πρόσκληση για εορταστική δεξίωση των ‘φυλακισθέντων και εξορισθέντων αξιωματικών’ στον Ναυτικό Όμιλο Ελλάδος στο Τουρκολίμανο.
Δεν είχα καμιά όρεξη για τέτοια. Ήρθε και ο Νικόλας ο Ζησιμόπουλος στο σπίτι και τα λέγαμε.
Σε λίγο τηλεφωνεί ο Παππάς. Πού είστε ρε παιδιά, θα έρθει κανένας σας; Είμαι μόνος μου εδώ πέρα.
Παίρνουμε τα πόδια μας και πηγαίνουμε. Στην είσοδο, συμμαθητής του Παππά, μας βλέπει, κοιτάζει το ρολόι του, ‘αργήσατε’ μας λέει. Μέσα κόσμος και κοσμάκης. Υπουργοί, άσχετοι, ωραίες κυρίες, άσχημες κυρίες, κι ο Παππάς συνοφρυωμένος…, απομονωμένος σχεδόν από τους (μη) κινηματίες συναδέλφους του. Έλαμψε το πρόσωπό του μόλις μας είδε. Ήρθε και ο ‘επιπλήξας’ τους Σημαιοφόρους για την αργοπορία. Τον ρωτάω, ‘συγνώμη, ποιοι είναι μαζεμένοι εδώ πέρα;’, ‘οι συλληφθέντες και οι εξορισθέντες Σημαιοφόρε,’, συγνώμη, ξανά, δεν θα έπρεπε να είναι και οι μη συλληφθέντες αλλά συμμετέχοντες και οι μη συμμετέχοντες επειδή δεν ρωτήθηκαν και, τέλος πάντων άλλοι έκαναν χούντες, εμείς τι κάνουμε, φούντες;’ Ο παρευρισκόμενος Αβέρωφ με κοίταξε με απορία και ο πρόθυμος να αναλάβει την Αρχηγία του Κινήματος –αφού αυτό εκδηλωνόταν, βεβαίως- Ναύαρχος Κονοφάος, που συνομιλούσε μαζί του, γύρισε και μου είπε ‘μ’ αυτά τα μυαλά δεν σε βλέπω να σταδιοδρομείς’… Καμπανάκι.
Σε λίγες μέρες μαζευτήκαμε οι του ΒΕΛΟΣ σε ταβερνάκι. Αγκαλιές, φιλιά, γέλια, δάκρυα και …έκπληξη. Κάποιοι παλιότεροι υπαξιωματικοί, αλλά και δυο τρεις νεότεροι μιλούσαν στον Κυβερνήτη στον Ενικό… Καμπανάκι ξανά.
Θυμήθηκα αμέσως ότι σε μια επίσκεψή μας στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, ο καθηγητής Μαγκάκης αναγνώρισε τον Παππά και έσπευσε να τον χαιρετήσει και να του πει, ‘ξέρετε, έχω μια απορία. Πώς καταφέρατε να μην γίνετε αντικείμενο εκμετάλλευσης οποιουδήποτε; Ποιος σας συμβούλευε στη σύνταξη των ανακοινώσεων που κανείς δεν μπορούσε να τις εντάξει σε κάποιο χώρο;’
‘Κανέναν δεν είχαμε κύριε Καθηγητά. Αλλά εμείς συνεχίσαμε να έχουμε τη νοοτροπία του πολεμικού πλοίου. Με κοινό σκοπό, με ιεραρχία και σεβασμό στον καθένα’ απάντησε ο Παππάς.
Τώρα η νοοτροπία αυτή με τον χαρακτηρισμό μας συλλήβδην ως …‘ήρωες’ πήγε περίπατο;
Δεν ξαναπήγα σε συγκέντρωση. Και εξήγησα στον καπετάνιο μου γιατί.

Τον Νοέμβριο ήρθε ένα σήμα στο πλοίο που ζητούσε να δηλώσει όποιος θέλει από την τάξη μου να εκπαιδευτεί ως χειριστής Ελικοπτέρων αφού το Ναυτικό αποφάσισε να αγοράσει Ελικόπτερα.
Κριτήριο Επιλογής ο βαθμός γνώσης της …Αγγλικής! Νισάφι πια. Που να ‘ξερε η μάνα μου όταν μ’ έστελνε να μάθω Αγγλικά από το Νηπιαγωγείο (στην αδερφή της που ήταν καθηγήτρια Αγγλικών) τι ρόλο θα έπαιζαν στη ζωή του γιου της!
Πέρασα, φυσικά (μετά και από τόση προπόνηση και στην Αγγλία), πρώτος.
Και βρέθηκα μαζί με άλλους έξη νεαρούς συναδέλφους μου στο Στεφανοβίκειο του Βόλου όπου εκπαιδευτήκαμε χειριστές Ελικοπτέρων από Εκπαιδευτές του Στρατού.

Τα …καμπανάκια εν τω μεταξύ, έγιναν Καμπάνες. Αρκετοί σύντροφοι αντιμετώπιζαν τον φθόνο και την εμπάθεια των συναδέλφων τους, αλλά και των ανωτέρων τους που φθονούσαν τον Παππά γιατί τους έκλεψε την …αίγλη, αρκετοί αποδείχτηκαν αδύναμοι να διαχειριστούν τη δόξα που τους απένειμε η κοινωνία, κατέληξαν να ζητούν από τον Παππά να μεσολαβήσει για να αποστρατευθούν ως ‘μη προσαρμόσιμοι στα νέα δεδομένα λόγω της μακρόχρονης απουσίας τους’ που σήμαινε ‘αποστρατεύεσαι και συνταξιοδοτείσαι έστω κι αν δεν έχεις τα απαραίτητα χρόνια’, μετά από ένα δύο χρόνια τα πράγματα δεν τα βρήκαν έξω όπως τα περίμεναν, ξανά στον Παππά ‘να επανέλθουμε ως μηδέποτε απομακρυνθέντες’ (μη χάσουμε τους βαθμούς και τα λεφτά) ή ‘να μην επιστρέψουμε αλλά, να πάρουμε αναδρομικά τους βαθμούς’ (να αυξηθεί η σύνταξή μας).

Με αυτά κι αυτά, αφοσιώνομαι στη δουλειά μου, δεν ζητάω ποτέ τίποτα, κάποιοι ψελλίζουν ότι τους σνομπάρω αλλά δεν έχουν δίκιο. Τους αγαπώ και τους σέβομαι. Αλλά δεν μπορώ να εξαγοράσω, ούτε και άλλοι, μια ενέργεια που την έκανα χωρίς να έχω κάτι τέτοιο στο μυαλό μου. Ούτε με εντυπωσιάζει ο χαρακτηρισμός του ‘ήρωα’. Δεν με εκφράζει καν. Ήρωας είναι αυτός που φοβάται αλλά πράττει ξεπερνώντας τον φόβο του. Εγώ δεν φοβήθηκα ποτέ, τότε. Όχι γιατί γεννήθηκα γενναίος αλλά γιατί, τότε, ήμουν εικοσιδυό χρονών…

Ο ‘εκφυλισμός’ μας δεν είναι μόνο προϊόν αδυναμίας διαχείρισης της φήμης. Προέρχεται και από τα συμπλέγματα των ‘απόντων’ από αγώνες ή αυτών που νομίζουν ότι επισκιάζονται από το δυνατότερο φως των άλλων. Ας τα διαψεύσουν όποιοι θέλουν αλλά γνωρίζω ότι ο Δροσογιάννης είπε κάποτε στον Παππά που διαμαρτυρόταν για την εγκατάλειψη των προγραμμάτων του Ναυτικού ‘εσύ να μη μιλάς γιατί χάρη σε μας έγινες Αρχηγός’…
Προλαβαίνοντας την ερώτηση ‘γιατί δεν τα βρόντηξε;’, απαντώ ότι οι λόγοι είναι γραμμένοι σε επιστολές του προς τον Αντρέα που ελπίζω να τις πουλήσει η Μιμή στο Μοναστηράκι για να βγουν κάποτε στη δημοσιότητα! Εγώ δεν δικαιούμαι να αναφέρω το περιεχόμενό τους. Και, παρ΄όλα αυτά, εγώ εξακολουθώ να αναρωτιέμαι 'γιατί δεν τα βρόντηξε;'

Αλλά ο ‘εκφυλισμός’ δεν αφορά μόνο σ’ εμάς. Η ‘Μεταπολίτευση’ κρύβει συνεχείς εκπλήξεις. Πού να σταθείς και τι να πιστέψεις; Ψηφίζεις Μαύρο σου βγαίνει Καραμανλής, ψηφίζεις Καραμανλή, σου βγαίνει Μητσοτάκης, ψηφίζεις Γλέζο, σου βγαίνει Αντρέας, ψηφίζεις Αντρέα σου βγαίνει Βαφειάδης, ένας αχταρμάς προσώπων που θυμίζει βιαστικούς επιβάτες λεωφορείου που στριμώχνονται στη στάση και ορμούν, μόλις ανοίξουν οι πόρτες, να πιάσουν όποιο κάθισμα βρουν ελεύθερο μπροστά τους. Είτε αριστερά, είτε δεξιά, είτε μπρος είτε πίσω. …Κάθισμα να είναι. Ο Μητσοτάκης –που έθρεφε τον Καραμανλή στο Παρίσι- τον αποκαλεί Εθνικό Μειοδότη. Κι έναν χρόνο μετά, ο Καραμανλής τον κάνει Υπουργό Συντονισμού στην κυβέρνησή του! Και μερικά χρόνια μετά τον …σπρώχνει στην Αρχηγία της Ν.Δημοκρατίας.

Το 86 έχω βάρδια στο ΓΕΝ και μου πέφτει το λαχείο να πάω να συλλάβω τον Σερεπίσιο, έναν νεώτερο από εμένα αξιωματικό που, με Αμερικανικό σενάριο Χόλυγουντ –για να πιεστεί ο Αντρέας να επιταχύνει την ικανοποίηση των συμφερόντων τους- κατηγορείται ως …κατάσκοπος των Ρώσσων, συνεργάτης του αυτομολήσαντος στη Δύση Ρώσσου πράκτορα Μποχάν!
Ο Βασιλάκης ο Σερεπίσιος, δυο τάξεις μικρότερός μου, ήταν τόσο …κατάσκοπος όσο και η μάνα μου γκέϊσα, εμείς στο Ναυτικό γνωριζόμαστε μέσα έξω και τέτοια …απιθανότητα μόνο γέλια μας προκαλούσε. Στον Βασίλη, βεβαίως, κλάματα!
Αφού, λοιπόν, τον …συνέλαβα και τον παρέδωσα στο ΓΕΝ, κλήθηκα από τον Υπουργό Δροσογιάννη στο Γραφείο του.
‘Τι έγινε; Πώς σου φάνηκε; Πώς αντέδρασε; Πού είναι το κουμπούρι σου;’ Οι ερωτήσεις απανωτές.
‘Κύριε Υπουργέ, εμείς του Ναυτικού δεν τραβάμε πιστόλια μεταξύ μας. Και πώς να μου φανεί. Του έπεσε το ταβάνι στο κεφάλι! Μα είστε σίγουροι ότι ο Σερεπίσιος είναι κατάσκοπος;’
‘Ρε, το ξέρεις ότι αυτός είναι κουμουνιστής; Ξέρεις ότι μοίραζε κουπόνια του ΚΚΕ στους διαδρόμους του ΓΕΝ;’
‘Για να είμαι ειλικρινής, μόνο κάποιους που μοίραζαν κουπόνια του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας αντιλήφθηκα…’
‘Ρε άντε πάενε από δώ’ μου λέει. Ευγενέστατος...
Την ώρα που έκλεινα την πόρτα, γύρισε στον Σεχιώτη και στον Παππά που ήταν παρόντες και είπε ‘μου φαίνεται ότι είναι δικός τους κι αυτός και πάει να τον καλύψει’
‘Όχι όχι, αυτόν τον ξέρω σαν γιο μου’ του απαντάει ο Παππάς.
Κομμουνιστης, λοιπόν, με ‘Υπουργική Απόφαση’.

Και το 88, ο συνομήλικός μου Τζουμάκας κάνει πάρτυ γενεθλίων στο σπίτι του στην Πεντέλη όπου, λέει, -ο Βότσης στην Ελευθεροτυπία- η γενιά του Πολυτεχνείου ξεφάντωσε καταναλώνοντας δεκάδες μπουκάλια ουίσκι, βότκα και τζιν, τρώγοντας πεντακόσια κιλά κρέας στα κάρβουνα και πίνοντας μισό τόννο κρασί!
Η γενιά του Πολυτεχνείου! Η γενιά της Αλλαγής (της ζωής τους γιατί η δικιά μου έμεινε ίδια και απαράλλαχτη από τότε και χαίρομαι γι αυτό)! Κι όταν τόλμησα να απαντήσω σατιρικά περιγράφοντας επώνυμα (χωρίς τον τίτλο μου) τα δικά μου γενέθλια, τιμωρήθηκα από τον δημοκράτη (χωρίς ειρωνεία το λέω) Αρχηγό, τότε, του Ναυτικού, τον Ναύαρχο Βασιλικόπουλο με ‘επίπληξη’ γιατί η ενέργειά μου να κρίνω μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου ‘θυμίζει έντονα εποχές καταδικασμένες στη συνείδηση του Ελληνικού Λαού’.
Και χουντικός, δηλαδή. Χουντοκομμουνιστής!
Στην Πέμπτη απανωτή παραίτησή μου, η ποινή διαγράφτηκε και η σταδιοδρομία μου συνεχίστηκε. Και η ‘μούγκα’ μου πλέον έγινε μόνιμη.

Φυσικά δεν δέχτηκα να καταθέσω και τις βεβαιώσεις, που μου έδωσε το ΓΕΝ για την 'αντιστασιακή μου δράση', στη Νομαρχία Αττικής όπου επιτροπή υπαλλήλων θα έλεγχε τη ...δράση μου για να εγκρίνει ή να απορρίψει την εγγραφή μου στους αντιστασιακούς καταλόγους (!) και την απονομή χαλκοτσίγκινου παράσημου με την περικεφαλαία του Kολοκοτρώνη αν θυμάμαι καλά.
Έτσι δηλώνω υπερηφάνως ότι είμαι από τους ελάχιστους μη αντιστασιακούς με τη βούλα Έλληνες της γενιάς μου!
Για να κρύψω τις (συν)ενοχές που ένιωθα για το επίπεδο της δημοκρατίας μας. Για να μη συμμετέχω, ασήμαντος κι εγώ, στην κατάληψη της εξουσίας από τους ασήμαντους στο όνομα μιας ισότητας που ήταν ισοπέδωση.
Γιατί δεν μου πήγαιναν όλα αυτά, τελικά.

Έκλεισα τις αναμνήσεις μου στο σεντούκι με τη σημαία του ΒΕΛΟΣ. Τις αναμνήσεις ανθρώπων σαν τον Παππά, τον Βούλτεψη, τη Φλέμμινγκ, τον Αντώνη τον Καρρά, τον Ζαμπέλη, τον Παναγούλη, τον Πλυτά, τον Σιώτη, τον Tompson, που είχα συναντήσει για πολύ, για λίγο, για μια ματιά, για πάντα. Είναι κι άλλοι, κι άλλες, που στάθηκαν δίπλα μου και τώρα δεν είναι, για διάφορους λόγους, μα τους οφείλω ευγνωμοσύνη.
Υπηρέτησα σε θέσεις που θα μπορούσα να …αποφύγω. Τις απόλαυσα. Υπηρέτησα σε θέσεις που δεν …φανταζόμουν. Τις απόλαυσα κι αυτές.
Η σταδιοδρομία μου ήταν ένας καταιγισμός εμπειριών που δεν νομίζω ότι μπορεί να τις φανταστεί κανείς όταν την ξεκινάει. Και δεν μετανιώνω ούτε για μια στιγμή από αυτήν.

Δεν τέλειωσε το ίδιο όμορφα.
Στο τέλος της σταδιοδρομίας μου, ο 'σοσιαλφασισμός' κάποιων έρποντων ανήθικων χαμαιλεόντων προσπάθησε να μου χαλάσει αυτή τη γεύση.
Εν μέρει το πέτυχαν.
Δεν είναι, όμως, ταιριαστό στο κείμενο αυτό να κλείσει έτσι.

Γι αυτό, αύριο μεθαύριο, θα κλείσει αλλιώς…!

Συνεχίζεται…